Οταν έφτασα στο παζάρι του ορατού
τα πάντα είχαν ξοδευθεί.
Τα τσαντίρια μαζεμένα.
Καμένα στο λιόγερμα.
Τα παράσημα μοιρασμένα.
Τα δικαιώματα στερημένα.

Λίγα έχουν απομείνει
ελεύθερα,
με προειδοποίησαν οι θαμώνες.
Ισως μονάχα δυο παγόβουνα
κάτω από την καμπάνα.

Εμένα μού έμοιαζαν
με γυάλινα στήθη
που αγκίζονται στο περπάτημα
μιας γυναίκας από ποίημα.

Ηταν η εποχή της συντέλειας του κόσμου.
Της ευχήθηκα ό,τι στον εαυτό μου.

Τίποτα εκτός του συνηθισμένου.

Μια κούπα σταγόνες βροχής.
Δύο λεπτά από τη ζωή του ρόδου.