Аблокам і няўцям,
што яны таксама – нябёсы,
што яны,
                  паўсталыя з балотнай твані,
                  іржавага туману
                  і ўчадзелага дыму,
належаць яго Высокасьці Небу.

Аблокі купаюцца ў сонечных ясвах,
хаваюцца ад маланак
пад парасонам вясёлкі,
абдымаюцца наўзахапкі
зь цёплымі паўднёвымі вятрамі.

Здавалася б –
                 узьнёслым,
                 бялюткім,
                 апераным анёламі –
навошта ім праскавышоная зямля?

Але аблокі
цягам бясконцага поўдня
стаяць і стаяць
                 над Радзімай.