Vital Ryzhkou

belarusisch

Thomas Weiler

deutsch

Адзінокі верш

Ілбом грукаю ў сцены —
замест дыялогу з ценем.

Прынцыпова ўсё роўна, скончыцца дождж ці не —
тлумачу ілбом сцяне, бо нікога навокал.
І нельга маю адзіноту прыкінуць на вока. Мне
так адзінока,

што маршрут у сем цыгарэт пралягае праз
бязлюдную вуліцу і твой дом, дзе й вокны
ведаюць, што ты далёка; і таму якраз
так адзінока.

І нельга схавацца за словы, бо словаў менш,          
чым нервовасці... Умоўнымі знакамі
ценю тлумачу: нічога не зменіш.
Яму абыякава.

© Vital Ryzhkou
Aus: Дзверы, замкнёныя на ключы
Мінск: Логвінаў, 2010
Audioproduktion: Yahor Mayorchyk

Einsames Gedicht

Ich ramme den Kopf an die glatte Wand –
ich spreche nicht mit dem Schatten.

Im Grunde ists gleich, obs weiter regnen will –
sag ich der Wand durch die Stirn, sonst ist hier ja keiner.
Meine Einsamkeit lässt sich nicht vage beschreiben. Ich bin
so alleine,

dass der Sieben-Zigaretten-Pfad zielstrebig
durch die leere Straße und das Haus führt, wo deine
Fenster wissen, du bist weit; das lässt mich eben
so alleine.

Worte bieten kein Obdach, es gibt doch mehr Nerven         
als Worte … In Zeichensprache
erklär ich dem Schatten: Es ist nicht zu ändern.
Er zuckt die Achseln.

Aus dem Belarussischen von Thomas Weiler