Vladas Braziūnas
litauisch
ДРЭВЫ
Зямлю,
каб не рассыпалася
на выбоінах Млечнага, Шляху,
як старое рыпучае кола,
не рассохлася ад пякучых пацалункаў сонца,
як збан, што з ганчарнага круга
трапіў адразу ў печ,
не размякла пад зорнымі ліўнямі,
ад якіх не ратуе
і парасон захмаранага неба;
каб не раскідала па жмені
касмічным вятром на забаўку
свайго жыцьцядайнага мліва —
утрымлівае не збуцьвелая зямная вось,
не мітычная сетка мэрыдыянаў,
ня частыя пазваночнікі чыгунак
і нават ня сінія паясы рэкаў,
а Дрэвы,
карэньні якіх аплялі Зямлі
і не адпускаюць,
нават калі на месцы пушчы
застаюцца заплаканыя пні.
Audioproduktion: Belarus PEN-Centre / Goethe-Institut Minsk
MEDŽIAI
Žemę,
kad nesubyrėtų it senas
girgždantis ratas ant Paukščių tako
išmuštose duobėse,
nesudžiūtų
nuo kankinamų saulės bučinių
it ąsotis, nuo puodračio
šaunamas tiesiai į krosnį,
nesutižtų po žvaigždžių liūtimis,
nuo kokių negelbsti
nė dangaus debesėtas skėtis;
kad neišbarstytų po saują
kosminiams vėjams bežaidžiant
gyvastingosios savo sėklos –
sulaiko ne sudilusi žemės ašis,
ne mitinės meridianų linijos,
ne tankūs geležinių kelių stuburkauliai
ir net ne mėlynos upių juostos,
o Medžiai,
jųjų šaknys apjuosė Žemę
ir nepaleidžia,
net kai jau girios vietoj
telieka užsiverkę kelmai.