Norbert Randow
deutsch
ОПИСАНИЕ НА БОЛЕСТТА
Хотелската стая предразполага към яснота: малко след полунощ е,
новолуние, ти си тук, но и другаде, познала си славата, като ухап-
ване от комар е, зачервява се кожата, дълго и остро сърби. Има и още
една подробност: не ти се живее.
Всеки ден надпрепускаш себе си, главоболно и главоломно, зъз-
неш от късна утрин до ранна утрин, от неврозата до нирваната. Зъз-
неш, когато затваряш вратата, дори я заключваш. Все отнякъде духа.
от климатичната инсталация, от Темза, Сена, Даугава, Струма и
Стикс, духа от морето, от океана, от коридорите на властта, духа от
Космоса, в който излял е дельо хайдутин, от прозореца неуплътнен,
от отверстията на ненаситната плът, от устните, открехнати да излъ-
жат, от недрата на кръстопътя, където в сълзи и кръв гният жилавите
ни корени, от дулото на револвера, прострелял Поетовите Прозрения,
от размаханите над българската съдба гарванови криле, от крилете на
третия гълъб, духа от изтрития праг в твоя чужд дом, от Хароновите
весла
все отнякъде духа и зъзнеш право в сърцето ти духа все отнякъде
право в сърцето – на решето направено от стрели фалоси нелсънови
колони айфелови кули тръстики исуси въпроси
зъзнеш простудена от думи с гърло продрано от единачески вой и
кой ще те чуе в хотелската стая на вселената ветровита кой
Aus: ПАМЕТ ЗА ПОДРОБНОСТИ
Sofia: Pan, 1992
Audioproduktion: 2005, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin
KRANKHEITSBESCHREIBUNG
Das Hotelzimmer verhilft dir zu Klarheit: Kurz nach Mitternacht,
Neumond, du bist hier, aber auch anderswo, du hast den Ruhm
kennengelernt, er ist wie ein Mückenstich, die Haut rötet sich, es juckt
lange und heftig. Hinzu kommt: Du magst nicht mehr leben.
Jeden Tag versuchst du, über dich selbst hinauszugelangen, Hals über
Kopf und mit Kopfschmerzen, du fröstelst vom späten Morgen bis zum
frühen Morgen, von der Neurose zum Nirwana. Du fröstelst, wenn du
die Tür zumachst, du schließt sie sogar ab. Immer zieht es irgendwoher
von der Klimaanlage, von der Themse, der Seine, der Daugava, der
Struma, dem Styx, es zieht vom Meer her, vom Ozean und aus den
Korridoren der Macht, es zieht aus dem Kosmos, in den Deljo, der
Haiduke, hinauszog, es zieht durch das nicht abgedichtete Fenster, es
zieht aus den Öffnungen des unersättlichen Fleisches, aus den sich zur
Lüge öffnenden Lippen, aus der Tiefe des Kreuzweges, wo unsere zähen
Wurzeln in Blut und Tränen faulen, aus der Mündung des Revolvers,
der die Visionen der Dichter erschoß, von den ausgebreiteten
Krähenflügeln über dem Schicksal Bulgariens, vom Flügelschlag der
dritten Taube, es zieht durch die abgetretene Schwelle in deinem
fremden Haus und vom Ruderschlag Charons
immer zieht es irgendwoher und du fröstelst geradewegs in dein Herz
zieht es immer irgendwoher geradewegs ins Herz – durchbohrt von
Pfeilen Phallen Nelsonsäulen Eiffeltürmen Schilfrohren Jesussen Fragen
du fröstelst durchkältet von Worten aus geschundener Kehle von
Einzelgängergeheul und wer hört dich schon in dem Hotelzimmer des
zugigen Alls wer
aus: Einsames Spiel. Gedichte. Heidelberg: Verlag Das Wunderhorn 2000.