Bogomil Gjuzel

mazedonisch

Kerstin Hensel

deutsch

ПОГРЕБОТ НА ТЕТКА МИ

Пцошки октомври. Ден за погреб на годината.
Бавен, невротичен чекор и трнлив, пластичен венец,
но трњето барем навистина боцка.

Казнета од Бога во обликот маж-бекрија,
од чие тепање се поболи умот, тетка ми
за последните 40 години не беше излегла од бавчето
низа по леб до спротивната фурна.

Неколку тапи удари врз ковчегот -
Потем само сипе земјата.
Се лепи за лакираните чевли
ко иловачата од која нè замесиле.

Умре во истото варосано сопче
со неколку стари кадриња на голиот ѕид.
Куќаре обраснато во стара вегетација, но некогаш
прозрачна сончевина. Пумпата. Калдрмата.
А каде се леите со високите пченки
во кои се губев како меѓу столбови од храм?

Неколку испресечени кадри од кои
како во лошо снимен филм
не можеш да го препознаеш ни местото ни времето.
Дисконтинуитет во пејзажот што го добиваш
возејќи се со кола - пред белите, незапамтени места
да се браниш само со пцости и клетви.

Пешачките генерации, ете, изумираат.
Ние, последните пешаци, се прпелкаме само
како црви на дното од ситото.

© Bogomil Gjuzel
Aus: Стварноста е сè
Скопје: Мисла, 1980
Audioproduktion: 2007, Nikola Madzirov & MIM

Beerdigung meiner Tante

Hundeoktober. Ein Tag, als ob das ganze Jahr zu Grab getragen würde.
Schleichende genervte Schritte, ein Dornenkranz aus Plast
aber die Dornen stechen bis auf das Blut.

Gestraft von Gott bin ich ein Aas von Trunkenbold,
von dessen Schlägen man im Kopfe wirr wird, saß die Tante
seit vierzig Jahren starr in ihrem Gärtchen,
sie holte nicht mal Brot vom Nachbarbäcker.

Paar dumpfe Schläge auf den Sarg –
dann nur noch Erde, schnell hinabgeschaufelt.
Sie klebt an Lackschuhen
wie der Lehm, aus dem uns Gott geschaffen hat.

Sie starb in ihrem kalkgeweißten Zimmer
mit alten Fotos an der kahlen Wand.
Ein Häuschen, wildumwuchert von greisen Pflanzen, das einst
seidnen Sonnenschein gesehen hatte. Die Pumpe. Kopfsteinpflaster.
Wo sind die Beet mit dem hochgewachsnen Mais
in denen ich mich einst verlor wie zwischen Tempelsäulen?

Einige Bilder, ausgeschnitten
wie aus zerkratzen alten Filmen, wo du weder
Ort noch Zeit erkennen kannst.
Verworrenheit der Landschaft, die du aufnimmst
von einem Auto aus – die weißen fremdgewordnen Orte –
du kannst nur fluchen und die Welt verwünschen.

Die ihre Füße nutzen, sieh, sie sterben aus.
Wir, die letzten Fußgänger – wie Würmer
kringeln wir uns am Boden des Siebs.

Aus dem Mazedonischen von Kerstin Hensel