Πάντοτε παίρνουμε τα μέτρα μας,
κοιτάμε να μη τον αγγίξουμε,
μυαλό αν έχουμε,
τον μανικό ποιητή.
Τα παιδιά, παρ' όλ' αυτά,
τον κυνηγούν
και, απερίσκεπτα,
τον παίρνουν από πίσω.
Αν όμως
μια φορά, τους στίχους του απαγγέλλοντας
με το κεφάλι στραμμένο ψηλά
και περπατώντας στην τύχη,
πέσει απρόσεκτος
σ' ένα πηγάδι ή σε μια τάφρο,
σαν κυνηγός πουλιών
όταν παραμονεύει τα κοτσύφια,
ακόμη κι αν φωνάξει
σ' όλους τους τόνους:
Βοήθεια! Βοήθεια
χριστιανοί!
κανείς, σχεδόν κανείς
από κει μέσα δεν θα τον τραβούσε.
Άλλωστε,
πώς να το ξέρουμε
μήπως δεν έπεσε
στην τρύπα
επίτηδες,
ή αν έχει καν ανάγκη
από βοήθεια;

Ο Εμπεδοκλής
ζητάει να περνιέται
για θεός:
ψύχραιμος ρίχνεται
στην Αίτνα τη ζεστή,
και αφήνει προνοητικότατα
πίσω του,
στα χείλη της φωτιάς
τα ομιλούντα σανδάλια του.

Το να διασώζεις έναν ποιητή
παρά τη θέλησή του,
είναι σαν να τον σκοτώνεις,
αν έχει αυτός
φαρμακωθεί
για τα καλά
από ένα θάνατο περίλαμπρο
και ιστορικό.

(πάνω σ' ένα θέμα του Ορατίου, Εpistula ad Pisones)