Στης νύχτας το ελάχιστο ξανά,
λέξεις σεπτές, μεσ' από φώτα
και σκιές προγονικές πλοηγώντας,
τι άλλο μού μένει παρά να στραφώ
πλησίστιος μα κι αργός,
αναίμακτος μα πορφυρός,
στην αγκαλιά σου πάλι

Αφού, λευκή σελίδα, εσύ,
μονάχα εσύ το ξέρεις,
πως αν τη μάχη μου μαζί σου
προσδοκώ να την κερδίσω,
κι όχι σαν τους πολλούς
στου σώματός σου τις ρωγμές
και στο λιμό του κόλπου σου
ρίψασπις να κρυφτώ,
διάδοχος αισχρός εξαίσιου κράτους

Αν όλα αυτά δεν θέλω,
νά ο καιρός

Με ήχους και φθέγματα οχυρά
στο πρόσωπό σου το πορώδες να ταχθώ,
σαν ωραιότητα ένοπλη
να λάμψω όλος μελάνι