Georges Castera

französisch

Beate Thill

deutsch

Rankit [Creole]

Rankit boua chèch
té bianch.
Nou fè vlin
anvan-n fè viann.
Rankit koté solèy midi
maché kankou chin fou
k-ap chaché moun pou-1 mòdé.

Kandélab lévé pankat yo,
yo pasé anro-nou plin pikan.
Nou pèdi lakat,
oua di sé you létaop
ki maké-nou.
Nou baré lan chinin.

Zéro baré,
sé konsa nou pralé
tankou you barik ti salé
k-ap roulé ak po nou,
nanm-nou, ti pouint souf-nou.

Rankit anba kè,
sé konsa bagay-la kinbé-nou
tankou you bagay ki pa vie,
ki pa posib,
you fo chévé yo voyé
anlè tèt pié boua épi

ti moun k-ap genflé
tankou blad,
ti-moun ki tonbé a tè
tankou plim poul
tankou pousiè
k-ap roulé
k-ap ralé
k-a pralé
ti moun ki lévé
tankou you anmoué y-ap toufé
pou-n pa tandé

Rankit
tankou ycu mové van
k-ap souflé seu péyi-a,
you mové van
ki pran you moun sou lanpa-tèt
ki fè-1 viré sou talon.

Moun kouri gran jounin
ap japé grangou tankou chin.
Tout bagay lanvè landouat.
Pié boua kanpé krochi.

Péyi-a, mézanmi, sé you doutè
ki kinbé-m anba kè, anba biskèt,
anba lonbrit
konm ki diré anba Rankit.

Aus: Biswit Leta
New York: Ed. I.N.I.P., 1978
Audioproduktion: 2002 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin

Ranquitte – Nur weg

Ranquitte trocken Holz
Boden voller Staub
Wir haben faserige Häute
bevor wir Muskeln kriegen
Ranquitte wo mittags die Sonne
wütet wie ein toller Hund
der die Leute beißen will

Die Kakteen zeigen ihre dornigen Tafeln
und ziehen sie uns über den Leib
Wir fangen an durchzudrehen.
Als ob wir gezeichnet wären
mit einem Unglücksstempel
Ist uns der Weg versperrt

Ohne Halt
So laufen wir
Wie ein Faß mit Speck
Das rollt mit unserer Haut
unserer Seele und was uns noch bleibt
an Atem

Ranquitte unter unserem Herz
So fühlen wir den Schmerz
Wie etwas Eingebildetes
ein unmögliches Ding
Eine Perücke losgeschickt
In die Luft die Bäume und dann

Kinder aufgebläht
wie Luftballons
die auf den Boden fallen
wie Hühnerfedern
Kinder die rollen
die kriechen
und weggehen
Kinder die sich erheben
wie Verzweiflungsschreie erstickt
damit man das Schreien nicht hört

Ranquitte wie ein übler Wind
der über mein Land hinweht
ein übler Wind
der dich am Kopf packt
damit du dich auf den Absätzen
in alle Richtungen drehst.

Die Leute rennen am hellichten Tag
bellen vor Hunger wie Hunde
Alles hat weder Hand noch Fuß:
auch die Bäume, abgeknickt

Das Land, meine Freunde, ist ein Schmerz
den wir fühlen unter dem Herz
hinter dem Nabel;
genauer gesagt
genau in unserem Ranquitte.

Übersetzt von Beate Thill