Norbert Hummelt
deutsch
Refugium
Ik ben een verre dochter
van Humbert met de witte hand.
De iele clown die in mij woonde, dacht
hij sloopt mijn lijf en komt zijn nest niet uit
hij keek door mijn gezicht met laatste kracht
daarbuiten liep je rond en binnen brak een ruit
En lichtquanten, gezanten van het spel
van anti- naar materie, kwamen vrij
kristalliseerden in mijn hoofd – mijn vel
verwend door jou, mijn vossenlekkernij
Met blauwe regen schilder je een doek
en ben je down beloof ik ridderspoor
mijn schat, rust nu wat in ons toevluchtsoord
Zelfs opgerold in slaap schrijf je een boek
en gaan we bij de rosse maan teloor
speelt op het strand het vossenjong nog voort
In het beweeglijk element door
merg en elpenbeen, een snee van tijd
Aus: Santander - ontboezemingen in het vossenvel
Amsterdam: Prometheus, 2001
Audioproduktion: 2006, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin
Refugium
Ich bin eine entfernte Tochter
Von Humbert mit der weißen Hand.
Der zarte Clown, der in mir wohnte, hat gedacht,
er martert mich, hat nicht den Sprung geschafft
Er schaut durch mein Gesicht mit letzter Kraft
Draußen gingst du umher, ein Fenster drinnen brach
Und Lichtquanten, die Boten des Spiels
von Anti- zu Materie, wurden frei
kristallisierten in meinem Kopf – der Haut gefiel’s
verwöhnt von dir mit Fuchsenleckerei
Mit Blauregen bemalst du uns ein Tuch
und bist du down, versprech ich Rittersporn
Ruh aus, mein Schatz, an unserm Zufluchtsort
Noch eingerollt im Schlaf schreibst du ein Buch
und gehen wir beim roten Mond verlorn
spielt doch ein Fuchsjunges am Strand noch fort
Im Medium der Beweglichkeit
durch Mark und Elfenbein, ein Schnitt der Zeit
© Wallstein Verlag, Göttingen 2007
In: Keine Triste Isolde. Gegenwartslyrik aus Flandern und den Niederlanden. Zweisprachige Ausgabe. Göttingen: Wallstein Verlag 2007