Stemmen in het groen
van het watervlak gegrift.
Als de ijsvogel duikt
snort de seconde:

wat naast je stond,
op beide oevers,
gemaaid stapt het
een ander beeld in.

*

Stemmen vanaf het netelpad:

kom naar ons toe op je handen.
Wie met de lamp alleen is
heeft alleen zijn hand om te lezen.

*

Stemmen, doorgroeid met nacht, koorden
waaraan jij de klok ophangt.

Welf je, wereld:
als de dodenmossel hier aanspoelt
zul je vast horen luiden.

*

Stemmen waarvoor je hart
terugwijkt in het hart van je moeder.
Stemmen vanuit de galgboom,
waar laathout en vroeghout van ring
ruilen en ruilen.

*

Stemmen, kelig, in het gruis
waarin ook oneindigs graaft,
(hart-)
slijmerig stroompje.

Zet hier de boten uit, kind,
die ik bemande:

als midscheeps de windvlaag
het recht aan haar zij krijgt
komen de haken samen.

*

Jakobsstem:

de tranen.
De tranen in het broederoog.
Een bleef er hangen, groeide.
We wonen er.
Adem, opdat
ze zich losmaakt.

*

Stemmen in de buik van de ark:

slechts de monden
zijn geborgen. Al wie
zinkt, luister
ook naar ons.

*

Geen
stem – een
laat geluid, tijdsvreemd, aan jouw
gedachten geschonken, hier, eindelijk
tot ontwaken gebracht: een
vruchtblad, ogengroot, diep
gegrift; het
harst, wil geen
litteken nalaten.