Εμείς, τα σκόρπια θραύσματα και η βροχή από σάρκες, προσφέρουμε τη βαθύτατη απολογία μας στον καθένα από τούτο τον πολιτισμένο κόσμο, στον καθένα χωριστά, άντρα, γυναίκα και παιδί, γιατί άθελά μας μπήκαμε στα φιλήσυχα σπίτια τους χωρίς να ζητήσουμε την άδεια, απολογούμαστε που αφήσαμε ίχνη από τα κομμάτια μας πάνω στις λευκές σαν χιόνι αναμνήσεις τους, γιατί προσβάλαμε την εικόνα του αρτιμελή, φυσιολογικού ανθρώπου στα μάτια τους, γιατί ξεδιάντροπα τρυπώσαμε στα ξαφνικά μες στα δελτία ειδήσεων, τις διαδικτυακές σελίδες και τα φύλλα των εφημερίδων, γυμνοί, ντυμένοι μοναχά το αίμα μας και της καρβουνιασμένης σάρκας μας τ’ απομεινάρια, απολογούμαστε σ’ όλα τα μάτια που δεν τόλμησαν να κοιτάξουν κατάματα τις πληγές μας για μην τα βρει η φρίκη, απολογούμαστε σε όποιον δεν μπόρεσε ν’ αποτελειώσει το δείπνο του όταν απρόσμενα αντίκρισε πρόσφατες φωτογραφίες μας στην τηλεόραση, απολογούμαστε για την οδύνη που προκαλέσαμε σε όποιον μας είδε έτσι, πληγές ανοιχτές κι απεριποίητες, απομεινάρια και κομμάτια που δεν συγκολλήθηκαν πριν βγούμε στις οθόνες, απολογούμαστε επιπλέον στους Ισραηλινούς στρατιώτες που ανέλαβαν το βαρύ έργο να πατήσουν τα κουμπιά στα αεροσκάφη και τα τανκς τους για να μας κομματιάσουν, απολογούμαστε σ’ εκείνους για την απεχθή εικόνα στην οποία μετατραπήκαμε αφού έριξαν τις βόμβες τους κατευθείαν πάνω στα τρυφερά μας κεφάλια και για τις ώρες που θα περάσουν τώρα στους ψυχιάτρους για να ξαναγίνουν άνθρωποι, όπως ήταν πριν καταντήσουμε αποτρόπαια μέλη που τους κατατρέχουν κάθε φορά που προσπαθούν να κοιμηθούν, είμαστε τα πράγματα που είδατε στις οθόνες και τις εφημερίδες κι αν προσπαθήσετε να βάλετε μαζί όλα τα κομμάτια όπως συνθέτουμε ένα παζλ, θα αποκτήσετε μια ξεκάθαρη εικόνα για μας, ξεκάθαρη σε τέτοιο βαθμό που δεν θα μπορείτε πλέον να κάνετε απολύτως τίποτα. 

2008