Ayrılsam mı kavuşsam mı şaşırdım bu iskelede.
Kararsızlığın ortasında ihbar ediyorum belleğimi.
Tekrar ediyorum insanlığımı habire. Bir anda binip gemilere
uzak denizlerdeki mezarıma gidiyorum. Bir anda vuruyorum rıhtıma.
(Beyazlar giyindim; ipeğin ardında kırmızı patlamış bir güneş akıyor etlerimden.)
Kışın anları ve bu denizin dalgaları saklı saçlarımın uzayışında.
Söyle bana, yaşatmaya yazgılı mısın bu adayı;
besmele beyaz evleri
ve bir beton yengece benzeyen rıhtımı... yitirişlerinle...
Ah, yitiriyorsun beni. Tutamıyorsun mermerin güvenliğinde, yitiriyorum seni.
-Kalbim bir ada olmaz mıydı sana?
Geçikmiş zaman akşamı telaşla kaldırıyor sulardan.
Hızlı yunuslardan son bir tören.
Atıyorum kendimi gecenin kaplanına.
Parçalanışımı duyuyorum,
bir türlü evcilleştiremediğim sevdam
seriyor etlerimi kayalar üstüne...

Ben ve bu kıyıda uyuyan kaplanım, üzdük sizi; artık elveda!