laat de wereld nu maar vloeibaar worden laat de stemmen opkomen als ze slaapt het glas is gebroken beschonken gaat het dromen te zee opent het water is dronken mijn lachen was hard te hard mijn draagkracht bracht traag ratelende telefoons ten gehore mijn spraak droop van wanden af en kietelde gastentenen kon het ze niet kwalijk nemen dat mijn gezicht me in de steek liet als ze me aankeken schaamlachte ik mij paars en moest alweer naar boven om iets anders aan te trekken langs het ramen lappen het stokstijf braken van dagen het vervormen van haar gezicht in mijn gedachten alsof ze niet meer van mij houdt dadelijk vliegen de verwijten de tranen en vaders bespringen paradepaardjes terwijl ze zich gewillig laten bijschenken ik draal ik draaf naar beneden dacht ik het feest is af maar ik nog midden in het gedruis de fraaie wagens praalden met inzittenden en ik wuif dag mensen dag gasten iemand nog wat mee van overgebleven eten ik had dat nog willen zeggen wentelen met sterren door in de spaak gereden nachten had ik willen zeggen ik had willen zeggen let niet op mijn woorden laat tollen wat tussen ons tot stilstand komt in bevroren blikken en trek dan je bek maar open ik zal me bij het gezegde voegen en zacht aan je haren trekken mijn vacht verkopen me op ons gesprek toeleggen met een en al oor je de rug toekeren zodat je mijn kont kunt kussen en mijn paarden mennen

het blijft bij me echt bij me ook als jij je een weg baant weg met kapmeswapen weg van mij met een ander begint aan te pappen ook als mijn gehoor van je stem verstoken blijft trek ik mij je gelijk aan je slapende gelijk