Lisette Keustermans 

Übersetzer:in

Ik laat wat ik gedacht heb rusten. Ik zie het niet zoals het is,

een betekenis van. Je spreekt niet tot mij, zo voel ik

het. Ik vertroebel de rivier, sluit de dam en

leg droog. De vallei, een uitgegraven vaargeul, kale rotsen,

de zalmtrap. Ik laat het stil achter, zonder het constante

geraas, de watermassa’s, zonder beweging.

Als mijn realiteit verklaard kan worden, praat dan niet over mij.

Ik wil niet voorspellen, ik wil het voorval zijn. Zo lang

ik volsta en dan weer terug.

Je snapt niet hoe het naar je komt. Het zijn de wegen

die reizen. Je hebt geen handeling, het is een voorwaarts

voeren. De plek rondom je, op weg om los te raken.

Een ochtend, de grond het dichtst bij de boom. Hier

beginnen we. De lijnen, hoe het erlangs kan zijn. Ik kies

jou en hetzelfde bedoelen. Niet als beloven, enkel

het onmiskenbare. De schors, ik leun mijn hand tegen je, je

huid. Ik voel me dichter bij jou hier.

Je zoekt het eenvoudige in me, dat wat geen ruimte inneemt. Het zonlicht

als het je ’s ochtends wekt, je kunt het nooit weten

anders.

´Geesten bestaan: de dood is niet het einde van alles,
en de vale schim rijst triomfant uit de as'

Het spijt me dat ik zo laattijdig antwoord, de zomer is voorbij gevlogen.
Zijn er seizoenen waar jij bent? Loop je op vonkende, scherpe
stenen? Ik denk vaak aan je. Tragische gebaren, zonnebril,
afgemeten aarzelende stappen... Je weet hoe het is. Hoe het allemaal fout ging,
hoe bespottelijk, hoe tenslotte wellicht de verkeerde persoon doodging. Alle
bodems vallen er uit. Alle bodems vallen er uit. ´Vreselijk!´ riepen wij,
´vreselijk, fantastisch!' Nu ik dit schrijf is het oktober:
sneeuw in de lucht; zadelen, optuigen, wonden ontsmetten, registratienummer
en adres opgeven, starten met dringende reparaties aan de zuidkant.
Sneeuwbanden opleggen. Wat liefde ook moge zijn - niemand kan zich ervoor behoeden.
Zijn jullie nu samen? Wolken trekken laag over de akkers, er staat
een milde wind. Ik zou graag weten hoe het afloopt. Is je hart
transparant als kristal? Als we elkaar weerzien zal ik
naar die hyacinten informeren.

De honden in Uw films doen denken
aan Lajka. Hebt ook U op een berg gestaan
en het lichtje gezien dat zich voortbewoog
aan de avondhemel? Als er voor de hond
een uitzicht was geweest, had hij de lichtende blauwe
bol met oceanen en wolken gezien. Op aarde
werd Lajka's ademhaling beluisterd. De satelliet
brak door de dampkring en Lajka viel,
valt met een windstoot door zwarte spiegels,
hoeft niet meer ruimteziek te zijn, niet meer
te eten als het belletje rinkelt. Lajka reist niet
meer in een hermetisch gesloten cabine,
gekoppeld aan instrumenten die aangeven hoe
langdurige gewichtloosheid inwerkt
op levende wezens. Lajka beweegt zich voort  in het donker,
rein van hart, samen met alle zwerfhonden.
Lajka´s gedachtenis werd in ere gehouden met een nieuw
sigarettenmerk in de Sovjet-Unie.
De eerste hond in de ruimte
kwam niet terug, komt
terug als stof en regen.

Het sneeuwt nog steeds.
Ik klim naar de torenkamer en kijk nog
eens over de baai: zwaarte en duizeling.
Iemand telefoneert en komt met optimistische
voorstellen, en ja: je kunt  de foxtrot dansen
tot op het laatst. Maar ik maak liever een uitstapje
naar een nabijgelegen heemkundemuseum of meld me aan
als mezzosopraan in het kerkkoor, al zing ik niet
zo best. Het is niet eenvoudig. Het is echt
problematisch. Ik weet welk continent
jij waardeert, maar daar is het evenwicht tussen de soorten
nu verstoord: ze namen allemaal een knuffeldier mee dat ze niet wilden
achterlaten. Die eten elkaar op nu. Ik weet welke streken
jou bevallen,  wie er eenmaal is geweest, verlangt
er steeds naar terug. Zweet en wat er allemaal over
de wanden kroop als men naar bed ging. In de tropen zijn de
zwerfhonden niet op dezelfde manier zwerfhond,
ze leven en sterven. De sneeuw stuift steeds heviger over
de rozen, donker glanzende overblijfselen van de nacht.
We herinneren ons niet alles, wel veel.

det som far genom våra huvuden
och som hindrar oss från att sova
det far inte genom våra huvuden, det blir kvar

vi återvänder ständigt till
rummet med utsikt
mot tåg och banvall
där saknades tapeter,
gardiner, vi
kunde alltid se träden, pilen
som borde huggas ned
vi var rädda att den
skulle falla över taket
när stormen kom
vi sökte endräkt
men det vi drömde om natten
höll vi hemligt

inte var det vinden
inte var det träden

också om natten var det upplyst
för bakom trädgården låg
rangerbangården låg
rangerbangården
där vagnar hakades av,
ställdes åt sidan och glömdes

nej, inte tågen
och inte heller kölden det år
då växlarna frös fast
och snön envist föll
över min dotter som sov
i min famn, jag bar
henne hem, det stod
en bil i vägkröken
jag visste plötsligt:
jag måste bära henne vidare än mer varsamt

att allt har en baksida
att snön långsamt och trösterikt
föll till jorden
och täckte gatornas smuts,
den bar spår, färska,
någon hade redan gått in