Maryam Fathi (فتحی مریم)
Übersetzer:in
auf Lyrikline: 1 Gedichte übersetzt
aus: deutsch nach: persisch
Original
Übersetzung
Ausschreibung zum Familienfest
deutsch | Max Czollek
ich wende mich an diejenigen
die gebrauchte zahnbürsten kaufen
für den bürgersteig und merken
die arbeit ist bereits getan
die an regenschirme glauben
auch bei bombenwetter
und werden vom schweiß ganz nass
die einen bauchschuss vortäuschen
um durch die musterung zu kommen
und dabei so überzeugend sind
dass sie verbluten
die sich freuten
würden fremde ihr gesicht besetzen
ohne erst um erlaubnis zu bitten
–
ich wende mich an diejenigen
die als väter auszogen
und zurückkehrten als söhne
die im lidl standen und glaubten
es sei zeit zu den waffeln zu greifen
die in der morgendämmerung
eine tür eintraten
und sich anschließend entschuldigten
die sich auf keinen fall
lebendig fangen lassen, deren blutkörper
kugelsichere westen tragen
–
ich wende mich an die letzten minuten
auf der wilhelm gustloff, an die brennende heimat
ich wende mich an diejenigen
die die zündschnur nicht bemerken
die von den worten in die vergangenheit reicht
die mit einem stuhlbein auf der ostsee treiben
die im tauwasser der eisberge geweihten
die nach der sturmflut hühnergötter suchen
und bernstein, die in erdgeschichte bewanderten
die immer seetang finden und keine haare
–
ich wende mich an diejenigen
die im fischmarkt einen aal ersteigern
ihn wieder in die elbe schmeißen
denen sonst nichts einfällt
zum thema freiheit
die hollywoodschaukeln besitzen
und genügend aufgänge
ein leben treppen zu steigen
die ihre hände strecken zur kapitulation
und dabei behaupten
sie würden nach sternen greifen
die nordsee für ein geräusch halten
die sich eine flasche
auf die augen drücken
die den einsatz verdoppeln
aussteigen, ohne ihr blatt zu zeigen
–
ich wende mich an diejenigen
die keine lastwagen an der ampel sehen
sondern deutsche in osteuropa
die keine flugzeuge am himmel
ohne new york, damaskus, kabul, caracas
seoul, ramallah, belgrad, tel aviv, heiligendamm
ich wende mich an diejenigen
die im schatten der giganten marschieren
denen angenehm kühl ist dabei
an jene in geliehenen anzügen
in ubahnen, schauläden, leeren gläsern
in himmelbetten, bester erinnerung
in meinen gebeten
–
ich wende mich an die zugvögel
denen ich glauben schenken möchte
von ganzem herzen
an die tanzenden, ich versuche sie
mir in die dämmerung zu stellen, mit ihren
beinen aus carbon
ich wende mich an die adern
meines schläfendeltas, deren verlauf ich
im kalklicht der besuchertoilette einer gedenkstätte
zu orten versuche
und dabei merke, dass ich bereits alles
wieder vergessen habe
–
ich wende mich an diejenigen
die schon immer mal lucky strikes
an einer tankstelle rauchen wollten
die sich bärte wachsen lassen
um dahinter ihre zähne zu verstecken
die keine angst mehr haben vor den ärzten
eine geheimwaffe erfinden
und die baupläne auf dem weg zum treffpunkt
unter ihrer sitzbank vergessen
wende mich an diejenigen
die gürtel besitzen für ihren bauch
und einen koffer für stark frequentierte orte
hauptbahnhöfe, große freiheit, stelenfeld
–
ich wende mich an diejenigen
die keine albträume haben
denen die welt auch so eine kugel gibt
deren geballte faust die eigenen
finger bricht, die im schlaf
schon über dachkanten hinaus
ich wende mich an diejenigen
unter birkengestöber
für die es im frühjahr schon schneit
die schulen besetzen
weil sie nicht mehr weiter können
die in meiner scheiße waten
die ich vergessen habe
–
ich wende mich an diejenigen
deren auszug für heute geplant ist
die wissen, wo sie ihre bücher lassen
die lieder kennen
von denen keiner mehr sagen will
er habe sie vorher nicht gemocht
an diejenigen, die erdfrüchte
in salzwasser tunken, die fröhlich sind
und wissen, es ist doch ohne grund
die den göttern ihre erwartungen opfern
die nur noch lyrik verstehen und sonst nichts
–
schließlich wende ich mich an diejenigen
die glauben, nachts warten die leeren spiegel
auf ihr verlassenes gesicht
diejenigen, die die verweinten augen
ihrer eltern vergruben und dabei unheilbar waren
wie himmel am abend
diejenigen, die sind wie die schwalben
die schlafen im flug
die am ende vom himmel fallen
ohne viel geschrei
aus: Jubeljahre
Berlin: Verlagshaus Berlin, 2015
Audio production: Haus für Poesie, 2017
آگهی برای جشن خانوادگی
persisch
روی سخنم با آن هاست
که مسوا کهای مستعمل می خرند
برای برق انداختن پیاد هروها و نمیدانند
که دیگر کار اجباری به پایان رسیده
آن هایی که ایمان دارند به چتر
حتی در هوای بسیار عالی
که تَر م یشوند از شدت تعرق
آ نها که تظاهر می کنند شلیک شده به شک مشان
تا سرافراز درآیند از آزمون ورودی نظام_
در عین حال طوری باور میکنند آنرا
که گویی دارد م یریزد خو نشان
آن هایی که شادماناند
از اشغال صورتشان به دست بیگانگان
بی گرفتن حتی اجازه ای
روی سخنم با آن هاست
که در هیأت پدران کوچیدند
و در کسوت پسران برگشتند
با آن هایی که بودند در لیدِل
و فکر می کردند دیگر وقتش رسیده چنگ بزنند به شیرینیهای وافِل
با آن ها که چون مأموران اعدام در گرگ و میش صبح
درِ بسته را می شکستند وارد می شدند
و بلافاصله عذرخواهی می کردند
آن ها که هرگز
نمی گذارند زنده به چنگشان آورند، و جلیق هی ضدگلوله م یپوشانند
به گلبولهای خو نشان
به آخرین دقایق اسرا
در کشتی ویلهلم گوستلوف، به وطن سوزان
روی سخنم با آن هاست،
که التفاتی ندارند به آن فتیل هی دینامیت
که با شعل هی خُردش واژه ها را به گذشته می رسانند
آن ها که آویخته به یک پای هی میز آواره اند در دریای بالتیک
که در آب مذاب کوه های یخ تطهیر م یشوند
آن ها که بعد از خیزاب توفانها سن گهای بلورین را می جویند،
بیخبر از آنکه سنگها، تاریخ زمین را ج ابه جا می کنند
آن ها که بر جلبک دریایی دست می کشند و نمی دانند که موی آدمیست
آن هایی که
گرانتر می خرند مارماهی را در بازار
و دوباره می اندازند توی رود، ماهی مرده را
آن ها که از مفهوم آزادی،جز این
چیزی نمی دانند
مالکان ننوهای تجملی هالیوود
که آ نقدری از طلوع نصیبشان می شود
تا از پله های یک زندگی بالا بروند
آن ها که دستهاشان را بالا م یبرند به نشان هی تسلیم
در آن حال که وانمود میکنند
دارند به ستاره ها چنگ میزنند
آ نها که دریا را همهمه ای گنگ می انگارند
آ نها که دنیا را از سوراخ یک بطری تماشا می کنند
آن ها که دوبل را بلوف م یزنند و پارُل م یدهند
بی آن که ورق های دستشان را رو کنند
روی سخنم با آ نهاست که پشت چراغ قرمز
به جای کامیونهای باری، کوره های آد مسوزیِ روان می بینند
آلمانی هایی را م یبینند گسترده بر پهنه ی اروپا
و آ نها که عبور هر هواپیما از آسمان
چیزی نیست برایشان جز تداعیِ نیویورک، دمشق، کابل، کاراکاس
سئول، رام الله، بلگراد، تل آویو، هایلینگدام
روی سخنم با آ نهای یست
که سای هنشین غول های قدرت اند
و پناه می گیرند در این خنکای خوشایند
آ نهایی که با جامه های عاریه
در مترو ها، در ویترین ها، در گیلاس های خالی
در تخت خواب های مجلل، بهترین خاطره اند
لاب هلای دعاهای من
روی سخنم با پرندگان مهاجر یست
که دلم می خواهد باورشان کنم
از صمیم قلب خویش
با رقصندگان، که می کوشم
تجسم شان کنم در ذهن خویش، هنگام گرگ و میش
با سا قهایی از کربن
روی سخنم با ر گهای
دلتای شقیق هی خودم است، که من ردّ جریانشان را
در نور مهتابیِ مستراح مقابر
جست و جو می کنم » مشخص « در اماکن
آنگاه که درم ییابم باز همه چیز را
از یاد برده ام
روی سخنم با آ نهایی ست که
خوش دارند جنب یک پمپ بنزین
سیگار لاکی استریک دود کنند
آن ها که سبیل بلند می کنند
تا دندان های طلاشان را پشتش پنهان کنند
آن ها که دیگر هراسی ندارند از پزشک نماها
آن ها که سلاحی سری اختراع می کنند
و جا می گذارند نقشه ساختنش را
در کوپه قطار
روی سخنم با آ نهای یست که
کمربندی دارند برای دور شکمشان
و چمدانی برای اماکن پرازدحام
ایستگاه های قطار اصلی، میدان آزادی، اشتلنفلد
با آن ها
که دیگر به هیچ بختکی ندارند حاجت
چرا که دنیا برایشان بختک است به حد کفایت
که مشت گره کرده شان را انگشتهای خودشان
می شکند،آنها که در خواب
از لب بامها می پرند
روی سخنم با آ نهای یست
که بارش شکوفه های رقصان انگار
برایشان برف م یباراند در ابتدای بهار
با آن مهاجرانی که مدرسه ای را اشغال می کنند
چرا که جز این کار دیگری نم یتوانند
آ نها که در تقلایند میان گندابی که من ساخته ام
و به دست فراموشی سپرده ام
روی سخنم با آ نهای یست
که روز هجرت شان امروز است
و م یدانند کتا بهایشان را کجا مخفی کنند
از گزند کتا بسوزان
آن هایی که ترانه هایی عبری را بلدند
ترانه هایی، که دیگر میلی ندارند اقرار کنند
پیشتر هم دوستشان نداشته اند
آن هایی که به رسم یهودان در جشن
میو هها رامی خیسانند در آب نمک، آن ها که شادمانند
و خود م یدانند، که دلیلی برای شادمانی ندارند
آن هایی که آرزوهاشان را قربانی خدایان می کنند
آن هایی که تنها شعر م یفهمند و دیگر هیچ
و عاقبت روی سخنم با همان ه است
که باور دارند شب ها آیینه های خالی
چ شمانتظار چهر هی مترو کشان است
با آ نها که با جراحات بسیار
چشمهای سرخ از گری هی والدی نشان را دفن می کردند
چنان که آسمان در غروب چنین می کند
با آ نها که مانند پرستوها
حین پرواز می خوابند
آن ها که می افتند عاقبت از آسمان
بی هیچ فریادی.