Lawrence Schimel 
Übersetzer:in

auf Lyrikline: 9 Gedichte übersetzt

aus: türkisch, galizisch nach: spanisch, englisch, mazedonisch

Original

Übersetzung

Onüç Karakuşa Birden Bakmanın Tek Yolu

türkisch | Gökçenur Ç.

1.

Geceyle çarpıştı onüç karakuş
yıldızlar darmadağın
gece kanat çırpıyor


2.

Tek sıra tünediler sarı bir kule vincin bomuna
Boşaldı güverteler. Yüklendi onüç karakuşu
gece bandıralı gemi.

O günden sonra
kaptanın karaya hiç ayak basmadığı
ve küçük bir fırtınanın
gemiyi tedbirli bir uzaklıktan izlediği söylenir


3.

“Tahran’a mı?” dedim
“Ordan geliyoruz zaten” dedi  biri
“Rumeli?”
“Kahveciye on beş lira borç taktık orda”
“Pazariçi?”
“Oralıyız biz, orda ağaçlar onüç karakuşun
adlarını yüksek sesle söyleyerek uzar”


4.

Kuyunun dibinde dolunay

Onüç karakuş kanat çırpmadan dönüyor
kuyunun üstünde

Kış uzun sürecek ve uykusu hafif olacak ağaçların


5.

“Yeni bir ad ver bana” dedi

adına alışırsa uçamaz karakuşlar

“bana yeni bir ad ver
geçen yıl nisanın yerini söyleyeyim sana”


6.

Biçilmiş bir tarlaya indiler
sevişmiştim bu tarlada
başakların sapları uzunken
gecelerden


7.

Bir serçe
bir saka, bir karga,
bir martı, bir iskete

Hepimiz rüzgârla yıldızlar arasında
bir seçim yapmak zorunda kaldık
bir karakuşa dönüşmeden önce


8.

Rüzgârım der karakuşlar,
yaşamım işte, işlerim,
işte dünyanın denizleri, işte denizin maviliği,
biz buyuz, seniniz,
bu bizim yağmurumuz,

Kimsenin olmayan şeyler yoktur karakuşlara göre


9.

Onlarla aramızda
ölmek fiilinin
karakuşların dilinde
gelecek zamandan başka bir kipte
kullanılmamasından kaynaklanan
yanlış anlaşmalar var


Amaçsız dolaşıyorum kırlarda
çimenler adımlarımı bir şiir gibi okuyor


10.

Gücünü gölgesinden alır dağ dedi karakuş
Gölgesinin altında gölgeleriniz var

Artık konuşmayalım
yanlış bir kelime söylersek
yeniden başlayabilir zaman


11.

Yine bir savaştan dönmüşüm yenik
anahtarlığım masada    

Onüç karakuş dizilmiş pencerenin pervazına


12.

Ay buzdan bir gong
karakuşlar geçti önünden
kısacık bir gölge tiyatrosu

Gömdük birini sardunya saksısına


13.

Oturmuştum pencerenin önüne
denizlikten havalandım.

© Gökçenur Ç.
Audio production: Literature Across Frontiers

La única manera de mirar a trece mirlos al mismo tiempo

spanisch

1.

Trece mirlos embistieron la noche,
los astros se revolvieron,
la noche aleteó.


2.

Se posaron en el brazo de una grúa amarilla.
La cubierta estaba despejada. El barco abanderado por la noche
estaba cargado con los
trece mirlos.

Dicen que
desde ese día
el capitán no ha pisado tierra firme
y un huracán pequeño ha seguido al barco
a una distancia prudencial.


3.

Pregunté, "¿A Teherán?"
"Venimos de allí," dijo uno de ellos.
"¿A Rumelia?"
"Todavía debemos quince liras en la cafetería de ese sitio."
"¿A Estambul?"
"Allí donde está la patria, allí los árboles
crecen diciendo en voz alta los nombres de los trece mirlos."


4.

Luna llena en el pozo.

Trece mirlos volando en círculos encima del pozo,
con las alas quietas.

El invierno será largo y los árboles dormirán ligero.


5.

"Dame un nombre nuevo," uno de ellos dijo.

Si un mirlo se acostumbra a su nombre, ya no puede volar.

"Dame un nombre nuevo y te diré dónde queda
el abril pasado."


6.

Aterrizan en un campo cosechado.
En ese campo yo hice el amor
cuando el trigo crecía más largo
que las noches.


7.

Un gorrión,
un pinzón, un cuervo,
una gaviota, un jilguero.

Todos teníamos que elegir
entre las estrellas y el viento
antes de convertirnos en mirlos.


8.

"Aquí está mi viento," dice un mirlo,
"mi vida, mis obras,
aquí están los mares del mundo,
el azul de los mares,
somos así, somos tuyos.
Estas son nuestras lluvias."

Según los mirlos,
las cosas que no pertenece a nadie no existen.


9.

Hay algunos malentendidos
entre nosotros y los mirlos
porque el verbo morir
no existe
en su idioma salvo en el tiempo futuro.

Paseo por los campos verdes.
La hierba lee mis huellas como un poema.


10.

Un mirlo dijo que
una montaña recibe su poder de su sombra
y tu sombra bajo la suya.
Dejemos de hablar ya,
la palabra equivocada podría
hacer que el tiempo empezara de nuevo.


11.

Vuelvo a casa derrotado
de nuevo de una guerra,
mis llaves están encima de la mesa.

Trece mirlos posados en una fila
en el alféizar de la ventana.


12.

La luna es un gong de hielo,
pasaron mirlos
por el más breve juego de sombras.

Enterré a uno de ellos en un tiesto de geranio.


13.

Me senté en la ventana
y desde el alféizar eché a volar.

traducido por Lawrence Schimel

LISTEN AND REPEAT: un paxaro, unha barba.

galizisch | Yolanda Castaño

Todo o ceo está en crequenas. Unha sede intransitiva.

Falar nunha lingua allea
parécese a poñer roupa prestada.

Helga confunde os significados de país e paisaxe.
(Que clase de persoa serías noutro idioma?).

Ti, fasme notar que, ás veces,
este meu instrumento de corda
vocal
desafina.

No patio de luces da linguaxe,
engánchame a prosodia
no vestido.

Contareiche algo sobre os meus problemas coa lingua:
hai cousas que non podo pronunciar.

Como cando te vexo sentado e só vexo
unha cadeira –
ceci n’est pas une chaise.
Unha cámara escura proxecta no hemisferio.

Pronunciar: se o poema é
un exorcismo, un cambio de agregación; algún humor
solidifica para abandonarnos.

Así é a fonación, a entalpía.

Pero tes toda a razón:
o meu vocalismo deixa
moito que desexar.

(Se deixo de mirar os teus dentes
non vou entender nada do que fales).

O ceo faise pequeno. Helga sorrí en cursiva.

E eu aprendo a diferenciar entre unha barba e un paxaro
máis alá de que levante o voo
se trato de collela
entre as mans.

© Yolanda Castaño
aus: A segunda lingua
Santiago de Compostella: PEN Clube de Galicia, 2014
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

LISTEN AND REPEAT: UN PAXARO, UNHA BARBA

englisch

The entire sky is squatting. An intransitive thirst.
 
To speak in a foreign tongue
is like dressing in borrowed clothing.
 
Helga confuses the meanings of land and landscape.
(What kind of person would you be in another language?)
 
You, sometimes, you make me notice that
this vocal
string instrument of mine
sings out of tune.
 
In the light well of language,
prosody gets hooked
on my dress.
 
I will tell you something about my problems with tongues:
there are things that I cannot pronounce.
 
Like when I observe you seated and I see only
a chair–
ceci n'est pas une chaise.
A camera obscura projecting onto gray matter.
 
To pronounce: if the poem is
an exorcism, a phase transition ; some humor
solidifies to abandon us.
 
That's how phonation is, enthalpy.
 
But you are absolutely right:
my vocalism leaves
much to be desired.
 
(If I stop looking at your teeth
I won't understand anything of what you say.)
 
The sky shrinks. Helga smiles in italics.
 
And I learn to differentiate between a beard and a bird
beyond one's taking flight
if I try to trap it
between my hands.

Translation: Lawrence Schimel

LESS IS MORE

galizisch | Yolanda Castaño

Non me dixo
se che contase o repugnante que encontro a túa boca,
o charco das túas hormonas pringosas e clamantes.
Preferiría meter os dedos nun cable de alta voltaxe
que a miña cara na redondez irrespirable das túas tetas.
Non me dixo
así me caia enriba agora mesmo unha pía de lastras
antes ca a responsabilidade das túas noites de febre,
que corra o aire entre a miña vertical
e o pastel de xenxibre das túas ganas.
Prefiro alfinetes nas cuncas dos ollos
mellor ca a xelatina das túas debilidades.
Non me dixo fuck off, non me dixo vete
a la mierda
.
Prefiro unha dor de ouvidos, un puño na boca do estómago.
Repúgname o fragor tan rural da túa fame,
escoitar berrar as túas coxas
coma bacoriños rosados abertos a machadas.

Simplemente
el non me dixo.

© Yolanda Castaño
aus: A segunda lingua
Santiago de Compostella: PEN Clube de Galicia, 2014
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

LESS IS MORE

englisch

I wasn't told
I can't tell you how repulsive your mouth is to me,
that puddle of demanding sticky hormones.
I'd rather poke my fingers into an electric socket
than stick my face into the oppressive roundness of your boobs.
I wasn't told
I'd rather be buried under a ton of bricks
than under the responsibility for your feverish nights,
I need a ten foot pole between my uprightness
and the spicy cake of your eagerness.
I'd rather have pins stuck into my eyeballs
than to sip the gelatin of your weaknesses.
I wasn't told fuck off, I wasn't told vete
a la mierda.
I'd rather have an earache, get punched in the stomach,
I am repulsed by the redneck ruckus of your hunger,
hearing your thighs squeal
like pinkish suckling pigs split open by axes.
 
He simply
didn't tell me.

Translation: Lawrence Schimel

PAN DE CELEBRACIÓN

galizisch | Yolanda Castaño

O mundo é un hotel sen mostrador de recepción.
O don da elocuencia non é un ben comunitario.

Non se repartiron así nin os pans nin os peixes.
Por estribor a carne e por babor as espiñas.

Ides perder a cabeza e chóvenvos
sombreiros,
os ricos terán cartos os pobres terán fillos.

Eu sei dun pan que eu partiría en anacos
que fosen minúsculos e durase para os restos;
se unha faragulla pode ocuparlle a boca a alguén,
se pode saciar, se talvez destrabala.

Coma botes salvavidas na gloria do Titanic,
soutos de peites para quen está
calvo.

Urbi et orbi da retórica: nin está nin se espera.
Calcétanse barbas para quen non ten queixelo.

Tocáronlles a algunhas bocas tres segundos de memoria.
E Deus ha dar ese pan
a alguén con ben menos dentes.

© Yolanda Castaño
aus: A segunda lingua
Santiago de Compostella: PEN Clube de Galicia, 2014
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

BREAD OF CELEBRATION (IT’S AN UNFAIR WORLD)

englisch

The world is a hotel with no reception desk.
The gift of eloquence is not a common good.

Loaves and fishes were not distributed that way.
Meat to the starboard, fishbones to the port.

You're going to lose your head and it's raining hats on you,
the rich will have money the poor will have children.

I know of a bread that I would break into chunks
miniscule chunks that would make enough leftovers,
if a crumb could possibly fill a mouth,
if it could satisfy or perhaps even untie a tongue.

Like lifeboats on the glory of the Titanic,
groves of combs for those who are
bald.

Urbi et orbi of rhetoric: neither here nor expected.
Beards are knitted for those lacking a jaw.

Some mouths were granted three seconds of memory.
And God will give that bread
to someone with fewer teeth.

Translation: Lawrence Schimel

A POESÍA É UNHA LINGUA MINORIZADA

galizisch | Yolanda Castaño

Comezaría polo espesor. A súa acidez, o seu ph.

Camiña igual ca unha muller:
entre o masacre do invisible
e o campo de concentración da visibilidade.

Ladra estilo e final,
unha épica hospitalaria.

No poema a linguaxe
faise ouvidos xordos a si mesma,
nel as palabras amplían
o seu círculo de amizades.

Hai que masturbar o abecedario
ata que balbuza cousas
aparentemente inconexas.

Caixa de cambios da fala,
acenos doutra orde.
O sorriso do mosquito dentro da pedra de ámbar.

Non se trata de que non comprendas árabe.
Non entendes

poesía.

© Yolanda Castaño
aus: A segunda lingua
Santiago de Compostella: PEN Clube de Galicia, 2014
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

POETRY IS A MINORIZED LANGUAGE

englisch

I shall begin with its density. Its acidity, its ph.

It walks just like a woman:
between the massacre of the invisible
and the concentration camp of visibility.

It barks style and goals,
an hospitable epic.

In the poem, language
deafens ears to itself;
in it, words expand
their circles of friendship.

The alphabet must be masturbated
until it babbles apparently
unrelated things.

Shifting gears in speech,
gestures from another order.
The mosquito's smile within the amber stone.

It is not that you don't understand Arabic.
You don't understand

poetry.

Translation: Lawrence Schimel

COUSAS QUE COMEZAN POR Y

galizisch | Yolanda Castaño

Esa nostalxia, as violetas,
unha sinatura tan allea ás nosas linguas,
estar de viaxe, Armenia, signos estranxeiros,
a capa carnosa que cobre a miña sensación.
Un país que non existe, a terra rara septuaxésima,
en vastas extensións o mínimo elemento para a cópula.
Todo o varón que hai en min,
ás veces ti, e eu outras,
non teño ningunha palabra de nove letras.
Vítima e verdugo abrazados nunha soa lingua,
horizontes aos que nos guindar: ao mar, a Portugal, a España.
O sendeiro impracticable do tao, gaiolas aladas nos 70,
o vermello das pantallas, algúns metais prateados.
O punto da túa vida no que non sabes que decisión tomar,
tres liñas iguais, soñando un pacto,
a memoria escura da nación terrible.
A violación do meu nome, o último que che escribo.
A xuventude, corréndonos entre os dedos en distintas direccións.
Cando abrimos a porta do cuarto de baño da poesía
atopamos o pai convertido nunha rocha.
A mera ocorrencia de que poida ser un xugo ese sur,
yo-lan-da-cas-ta-ño repetido ata que non significa                nada.
Segundo algúns códigos, o meu número inevitable,
a simultánea prole dunha illa que implora,
o tormento do modisto, os cascallos do medievo.
O respectado capricho dos nacionais patriarcas,
os desvelos do illamento nunha aldea de Suecia,
o bendito sabor das uvas de Corinto,
mercé dos teus labios nunha hora futura
e, entre as pernas, o meu sexo
que tamén comeza
por Y.

© Yolanda Castaño
aus: A segunda lingua
Santiago de Compostella: PEN Clube de Galicia, 2014
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

THINGS THAT BEGIN WITH Y

englisch

That nostalgia, the violets,
a rubric so alien to our languages,
being on a trip, Armenia, foreign signs,
the fleshy layer that covers my sensation.
A country that doesn't exist, the seventieth rare earth element,
the smallest copula in broad regions.
All that is male within me,
sometimes you, and others I,
I don't have a nine-letter word.
Victim and executioner embraced in a single language,
horizons to launch ourselves toward: to the sea, to Portugal, to Spain.
The impracticable path of the Tao, winged jails in the seventies,
the red of display screens, some silvery metals.
The point of your life at which you don't know what decision to take,
three equal lines dreaming a pact,
the dark memory of the terrible nation.
The violation of my name, the last thing I write to you.
Youth, running between our fingers in different directions.
When we open the door to poetry's bathroom
and find our father turned into a rock.
The mere idea that that south could be a yoke,
yo-lan-da-cas-ta-ño repeated until it doesn't mean anything.
According to some codes, my inevitable number,
the current generation from an island that begs,
the tailor's torment, debris from the Middle Ages.
The respected whim of the national patriarchs,
the sleepless isolation in a Swedish village,
the blessed taste of the grapes of Corinth,
mercy from your lips at a future time
and, between my legs, my sex
which also begins
with Y.

Translation: Lawrence Schimel

MAZÁS DO XARDÍN DE TOLSTOI

galizisch | Yolanda Castaño

Eu,
que bordeei en automóbil as beiras do Neretva,
que rebañei en bicicleta as rúas húmidas de Copenhague.
Eu que medín cos meus brazos os buratos de Saraxevo,
que atravesei ao volante a fronteira de Eslovenia
e sobrevoei en avioneta a ría de Betanzos.
Eu que collín un ferry que arribase ás costas de Irlanda,
e á illa de Ometepe no Lago Cocibolca;
eu que non esquecerei aquela tenda en Budapest,
nin os campos de algodón na provincia de Tesalia,
nin unha noite nun hotel aos 17 anos en Niza.
A miña memoria vai mollar os pés á praia de Jurmala en Letonia
e na sexta avenida síntense coma na casa.
Eu,
que houben morrer unha vez viaxando nun taxi en Lima,
que atravesei o amarelo dos campos brillantes de Pakruojis
e crucei aquela mesma rúa que Margarett Mitchell en Atlanta.
Os meus pasos pisaron as areas rosadas de Elafonisi,
cruzaron unha esquina en Brooklyn, a ponte Carlos, Lavalle.
Eu que atravesei deserto para ir ata Essaouira,
que me deslicei en tirolina dende os cumios do Mombacho,
que non esquecerei a noite que durmín na rúa en Amsterdam,
nin o Mosteiro de Ostrog, nin as pedras de Meteora.
Eu que pronunciei un nome no medio dunha praza en Gante
que unha vez suquei o Bósforo vestida de promesas,
que nunca volvín ser a mesma despóis daquela tarde en Auschwitz.
Eu,
que conducín cara o leste até preto de Podgorica,
que percorrín en motoneve o glaciar de Vatnajökull,
eu que nunca me sentín tan soa coma na rue de Sant Denis,
que xamáis probarei uvas coma as uvas de Corinto.
Eu, que un día recollín
   mazás do xardín de Tolstoi,
quero voltar a casa:
o recanto
que prefiro
da Coruña

xusto en ti.

© Yolanda Castaño
aus: Varios autores - A Coruña á luz das letras
Iñás-Oleiros: Ed. Editorial Trifolium, 2008
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

ЈАБОЛКА ОД ГРАДИНАТА НА ТОЛСТОЈ

mazedonisch

Јас,
која со кола низводно ја пројдов Неретва,
папсана од умор на точак ги крстосував по спарните улички на Копенхаген
јас, која со свои раце ги премери дупките во Сараево,
ја извозе границата на Словенија
па со авион двокрилец го надлета Ријас Бетанзос
јас, која исплови со траект па се укотви на ирскиот брег
и на островот Ометепе сред езерото Никарагва
јас, која вечно ќе ја памети онаа продавница во Будимпешта
и полињата памук ширум Тесалија
и една ноќ дур имав 17, во еден хотел во Ница.
сеќавањево мое бележи мокри стапала, и плажа во Јурмала, Летонија
чувствува дека е дома на 6тата авенија.

Јас,
која за малку ќе загинеше дур фаќаше такси во Лима
ги пројде сјајните жолти полиња на Покруаис
па ја мина истата улица ко Маргарет Мичел во Атланта.
Чекориве мои по розевкастиот песок на Елафониси,
скршнаа зад еден агол во Бруклин, Карловиот мост, улицата Лавал.
Јас, која крстосуваше низ пустината да стигнам до Есавиара
се слизнав по жица од височините на Момбачо,
која нема да ја заборави ноќта проспиена на амстердамските улици,
нит пак манастирот Острог, ниту карпите на Метеори
јас која гласно извикав едно име на плоштадот во Ганте
еднаш го преминав Босфорот од глава до пети во ветувања
која никогаш не беше онаа истата, по утрото во Аушвиц.

Јас,
која возев источно близу Подгорица
го премина глечерот Ватнајекул во моторна санка
никогаш не се осети поосамена како тогаш во улицата Сен Дени
и нема пак да вкуси грозје како она од Коринт
јас, која еднаш скина
јаболка од градината на Толстој,
сакам да се вратам дома:
засолништето
што највеќе го сакам
Ла Коруња

токму она во тебе.

Превод: Лоренс Шимел

MAZÁS DO XARDÍN DE TOLSTOI

galizisch | Yolanda Castaño

Eu,
que bordeei en automóbil as beiras do Neretva,
que rebañei en bicicleta as rúas húmidas de Copenhague.
Eu que medín cos meus brazos os buratos de Saraxevo,
que atravesei ao volante a fronteira de Eslovenia
e sobrevoei en avioneta a ría de Betanzos.
Eu que collín un ferry que arribase ás costas de Irlanda,
e á illa de Ometepe no Lago Cocibolca;
eu que non esquecerei aquela tenda en Budapest,
nin os campos de algodón na provincia de Tesalia,
nin unha noite nun hotel aos 17 anos en Niza.
A miña memoria vai mollar os pés á praia de Jurmala en Letonia
e na sexta avenida síntense coma na casa.
Eu,
que houben morrer unha vez viaxando nun taxi en Lima,
que atravesei o amarelo dos campos brillantes de Pakruojis
e crucei aquela mesma rúa que Margarett Mitchell en Atlanta.
Os meus pasos pisaron as areas rosadas de Elafonisi,
cruzaron unha esquina en Brooklyn, a ponte Carlos, Lavalle.
Eu que atravesei deserto para ir ata Essaouira,
que me deslicei en tirolina dende os cumios do Mombacho,
que non esquecerei a noite que durmín na rúa en Amsterdam,
nin o Mosteiro de Ostrog, nin as pedras de Meteora.
Eu que pronunciei un nome no medio dunha praza en Gante
que unha vez suquei o Bósforo vestida de promesas,
que nunca volvín ser a mesma despóis daquela tarde en Auschwitz.
Eu,
que conducín cara o leste até preto de Podgorica,
que percorrín en motoneve o glaciar de Vatnajökull,
eu que nunca me sentín tan soa coma na rue de Sant Denis,
que xamáis probarei uvas coma as uvas de Corinto.
Eu, que un día recollín
   mazás do xardín de Tolstoi,
quero voltar a casa:
o recanto
que prefiro
da Coruña

xusto en ti.

© Yolanda Castaño
aus: Varios autores - A Coruña á luz das letras
Iñás-Oleiros: Ed. Editorial Trifolium, 2008
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

APPLES FROM TOLSTOY’S GARDEN

englisch

I,
who traced by car the banks of the Neretva,
who exhausted on bicycle the steaming streets of Cophehnague.
I who measured with my own arms the holes of Sarajevo,
who crossed, in the driver's seat, the border of Slovenia
and overflew in a biplane the Ria of Betanzos.
I who set off in a ferry which docked on the coasts of Ireland,
and at the island of Ometepe in Lake Cocibolca;
I who will never forget that shop in Budapest,
nor the fields of cotton in the province of Tesalia,
nor a night when I was 17 in a hotel in Nice.
My memory wets its feet at Jurmala beach in Latvia
and on 6th Avenue feels at home.
I,
who could have died once taking in a taxi in Lima,
who crossed the yellow of the brilliant fields of Pakruojis
and crossed that same street as Margaret Mitchell in Atlanta.
My steps walked the pink sands of Elafonisi,
they crossed a corner in Brooklyn, the Charles Bridge, Lavalle street.
I who traversed desert to go to Essaouira,
who slid on a zip wire from the heights of Mombacho,
who won't forget the night I slept on the street itself in Amsterdam,
nor the Monastery of Ostrog, nor the stones of Meteora.
I who said a name aloud in the middle of a plaza in Gante,
who once cut through the Bosphorus dressed in promises,
who was never the same after that afternoon in Auschwitz.
I,
who drove east until near Podgorica,
who covered in a snowmobile the Vatnajókull glacier,
I who never felt as alone as in the rue de Sant Denis,
who will never taste grapes like the grapes of Corinto.
I, who one day plucked
apples from Tolstoy's garden,
I want to go back home:
the refuge
that I love most
of A Coruña

precisely in you.

Translation by Lawrence Schimel

Pasei tantas veces por aquí… e nunca vos vira.

galizisch | Yolanda Castaño

Estamos a facer un inventario minucioso,
coma o herbario dunha constelación impredicible.
Están primeiro os lirios, adobío de estrelas precipitadas,
as dalias e os crisantemos,
hai que contar as papoulas porque tamén o merecen as
           flores tímidas e miúdas.
A da figueira é unha flor subliminar.
As máis librescas de todas, as inflorescencias en capítulo.
A orquídea é claramente unha flor sicalíptica,
imítase de máis, non sigo por aí.
O hibisco enche de antollos e proverbios a tarde.
Hortensias: contádeme canto de feliz fun aquí.
Están os iris, a lavanda, a chamada rosa de té.
E logo está a magnolia que, como o seu nome indica,
en tempos debeu de dar emblema a algún tipo de soberanía mongol.
Calas, anémonas, o aguerrido síntoma do rododendro.
Despois están outros prodixios rexistrables en latitudes afastadas,
como a indicible flor do chilamate
que se sente pero non se ve, coma
ese fondo amor que sobe coma un bramido dende os xeonllos.
Hai
ambroíños de río, rosas chinesas, dentes de león.
Temos tamén cosmos e azar e pensamentos pero esas son xa
flores máis conceptuais.
A pasiflora é coma o trono dunha resposta, o
                                           baldaquino dunha consideración.
Hai flores que levan para sempre o nome do primeiro ollo que as viu.
Lilas, caléndulas, caraveliñas.
Non podo esquecer as mimosas, enxame de diminutas advertencias,
nin as miñas absolutas consentidas: fragor indecente das buganvíleas.


Pero, xa vos dicía, non sei, é curioso,
pasei tantas veces por aquí e…
non,
non vos vira
nunca.

[en Cuadernos de Villa Waldberta/Aufzeichnungen aus der Villa Waldberta, Instituto Cervantes de Munich y Ayuntamiento de Munich, ALEMANIA] (2012)

© Yolanda Castaño
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

I Passed By Here So Many Times, and Never Saw You Before

englisch

We are making a detailed inventory,
like the herbarium of an unforeseeable constellation.
First are the lilies, adornment of splattered stars;
the dahlias and the chrysanthemums;
the poppies need to be included because those tiny, shy flowers also deserve it.
The fig tree's flower is subliminal.
The most bookish of all: the capitula of the infloresences.
The orchid is clearly a lascivious flower,
it too closely resembles–I shan't go there.
The hibiscus fills the afternoon with whims and proverbs.
Hydrangeas: tell me how happy I was here.
There are the iris, the lavender, what is called the tea rose.
And then there is the magnolia that, as its name indicates,
must once have been the emblem of some kind of Mongol sovereignty.
Callas, anemones, the rhododendron's hardened indication.
Then there are other prodigies findable in distant latitudes,
like the unspeakable chilamate flower,
that is felt but not seen, like
that deep love that rises like a bellow from the knees.
There are
water lilies, Chinese roses, dandelions.
We also have cosmos and sage and impatiens but those are already
more conceptual flowers.
The passion-flower is like the throne of an answer, the
                                                   canopy of a consideration.
There are flowers that forever bear the name of the first eye that saw them.
Lilacs, marigolds, carnations.
I cannot forget the mimosas, swarm of tiny warnings,
nor my most spoiled: the indecent scent of the bougainvilleas.

But, I already told you–I don't know, it's strange,
I've passed by here so many times and
no,
I never saw you
before.

Translation by Lawrence Schimel