Wojciech Pestka 

Übersetzer:in

Wskazówka przestawia strony świata
na róży wiatrów,
jak zastępy
w teatrze wojennych zdarzeń.

Główne uderzenie na horyzont.

Miłości szczyt wśród martwego falowania.

W przydrożnej karczmie zamawiam „smutek dnia”.
Płytkiej wody temat i piaszczystego dna.
Wilgotny rytm migotania ryb w wodzie.
Świat składa się z miejsc, gdzie jesteś i tych, gdzie…

Rów. Ściana.
Z krwi znamię
porzuconych sieci
w jednym z kraterów
pomiędzy rzekami.
I katedr białość
tajonego miasta
niewiarygodna,
kiedy przez mapę
skrywanych dróg
wiodę na spotkanie karawanę.

Kto przejmie mój ciężar?
Może raczej nadziei
da schronienie, pragnienie ugasi?
Rozpacz w rozpacz zamieni
w pustkę bez kroków echa
i kluczy dzwonienia.

W goryczy bryzy powiew otuchy.
W otchłani giną muszli okruchy.

Podróż, pomyślana jako wzlot
niewielkiego trzmiela nad niezbyt
wielką drogą. W mozaice dachów –
z gryczanych znaków, co rano
jajecznica, wiara w Boga wieczorem.

Z każdego ścinka drogowych fastryg,
z każdego strzępu mgieł spływa
więcej niźli delikatny wosk
wieczności na uległy
szkielet południka.

A prawdę mówiąc, to zawsze
tu tak. Czas na kotwicy.
Pociągi nie chodzą.

Przepołowiony zielony horyzont
jak magnez przyciąga myśli.

Wykonany polaroidem portret
jeszcze nie zaistniał.

Czy pojawi się na tle
tego listowia?

Kilka kropel,
padających na rękę,
i łza wiatru,
która stoczyła się po przedniej szybie, –
czyżby to były wszystkie znaki od ciebie, –

jakby mogło być inaczej
w tej mojej samotności niesamotnej
już.