Antonis Fostieris 

Übersetzer:in

Συμβαίνει και αυτό: υπάρχουν κάμποσες σημύδες στ’ ανοικτό παράθυρο, που τους ταιριάζουν
όλα. Κάθε χεριονομία, κάθε αρχή, κάθε χαρτάκι. Κι εκείνο πέρα το τεράστιο κτήριο, με ήλιο και
βροχή, σαν εύσαρκος γδαρμένος σολομός. Γυναίκες και παιδιά αρχίζουν να φωνάζουν, δένουν
απάνω στις σημύδες τις κραυγές τους, επιχειρούν να κάνουν κάτι, πάνε πίσω. Ξάφνου
αισθανόμαστε στα μάγουλα ένα νεύμα. Τα δάχτυλά μας ξεπετάγονται, παίζουν και γίνονται
ολοένα πιο πολλά. Δεν σφάλλουμε σε τίποτα. Παρόλο που ταιριάζουμε με τις σημύδες,
αλλάζοντας διάθεση με παιγνιώδη χάρη, καθόμαστε φορώντας θερινά παπούτσια και με την
πλάτη μας στον σολομό. Στον σολομό, λέμε, στον σολομό, μα το ερώτημα είναι: Ποιος άραγε
φροντίζει για νερό, για ταραχές και λέπια που ν’ αντέχουνε κακοκαιρίες; Ο αέρας κάθε δωματίου
είναι αέρας σολομού, ο αέρας έξω απ’ τις σημύδες. Και οι φωνές των γυναικών και των παιδιών
τρέχουνε πια χωρίς γυναίκες και παιδιά γύρω τριγύρω απ’ τις σημύδες.

Αν δεν σταθείς για μια στιγμή, ολόκληρο τοπίο θα ξεκινήσει. Περιστρεφόμενη παλάμη, πανηγύρι
που αρχίζει μες στο δρόμο. Φεύγεις, το βλέπω, και γυρίζεις πάλι πίσω. Μα η παλάμη σου κι
εκείνη περιστρέφεται. Μεταμορφώνεται στον κρότο των κτιστών ή σε γεράνι. Κανείς δεν νιώθει
ότι τώρα κατοικείς. Ο δρόμος της επιστροφής τα κάνει όλα μόνος: σπίτια και δέντρα και
μπαλκόνια με βαμμένα ύφαλα. Μπορείς ν’αργοπορήσεις χάνοντας δυο δάχτυλα, τρία δωμάτια,
έναν φόβο, κλείνεις απότομα την πόρτα. Ακούς τον ήχο απ’ των κλειδιών την αρμαθιά, καθώς κι
εσύ ανακουφισμένος την πετάς.

τρεκλίζοντας μέσα σε ξένο δωμάτιο, βουίζοντας
απ’ των οικοδομών απάνω τις κερήθρες
πάνω από δρόμους φορτηγών

που όλο τσιμέντο απλώνονται μακριά,
πάνω από ρούχα βρόμικα, κατάχαμα ριγμένα,

μπάντζι,
να κρέμεσαι σε μια κλωστή μεταξωτή, ναι, μπάν-

τζι

Δε σε κοιτάω πάντα με τα μάτια
τα δικά μου, αλλά συχνά
με τα δικά σου – εικόνες πλήθος που ορμούν,
περιδινούνται ως τα βάθη του βολβού.
Υπάρχουν ερμηνείες που κάπως μοιάζουνε,
σκιές γλιστρούν πάνω στα φύλλα.
Ίσως δεν ξέρω την εικόνα,
όμως τη βλέπω καθαρά
με τα δικά μου – τα "δικά μου" – μάτια,
που τώρα βλέπουν από ηφαίστεια χιονιού
πάνω απ'των Άλπεων τις κορφές
να ξεπροβάλλουν σύννεφα.
Κάτω απ'αυτά ήταν το σπίτι σου,
και τώρα εκεί ξαναγυρνάς.
Κανέναν πλέον δε χρειάζεσαι
να σε κοιτάει με τα δικά σου μάτια,
ωστόσο τίποτα
δεν ήταν μάταιο απ'όσα έγιναν
– είναι καθώς, εκεί που ανασαίνουμε,
για λίγο ξάφνου σταματάμε.
Έλα λοιπόν με τ'όμορφό σου φόρεμα.
Κοίταξε γύρω σου.
Πες μου ποιόν βλέπεις.
Όποιοι κι αν είμαστε,
δεν είμαστε πάντα.

ξαναλένε τα λόγια σου, εγώ η ηχώ
που σε ικέτευε. Όχι,
μπορώ μοναχά ν’ απαντώ.
Όταν ο άνεμος άγριος μ’ αρπάζει, απαντώ.
Στα γιαπιά, στις λακκούβες π’ αστράφτει νερό, απαντώ.
Συ με φώναξες

σαν μπουρίνι απάνω από λόφους τσουκνίδες,
όταν σύννεφο μαύρο κοράκια υψώνεται απ’των
γερανών τις κορφές. Το δικό σου το κάλεσμα
τη φωνή απ’το κορμί μου ξερίζωσε, τραγούδησα
.
Μέλη γεμάτα ντροπή, σκορπισμένα
βαθιά στο τραγούδι. Μόνο οι σκύλοι

τα χνάρια τους όχευαν.

δεν σε αγγίζει.  Μόνο η δικιά σου αναπνοή θαμπώνοντας

τους τοίχους και πιο πέρα στη γωνία
τον γυρισμένο ανάποδα
μαύρο κουβά. Η ανάσα σου
φουσκώνει και βρομάει

σα σφουγγαρόπανο. Κανείς εδώ
δεν σε αγγίζει.

Μόνο οι ένοικοι κάνουν στ'αλήθεια
ένα σπίτι ευτυχισμένο.
Όμως εσύ δεν είσ’ εδώ,
η θέρμανση μένει κλειστή
και παγωμένος ο άνεμος περνάει
τις χαραμάδες.
Δε θά'λεγα πως εύκολα
μπορώ να βρω στη θέση σου
μιαν άλλη, να σου μοιάζει
αρκετά – ή και καθόλου.
Είσαι στο εκατομμύριο μία,
κι ένας στο εκατομμύριο εγώ.
Αν ήμασταν ετοιμασμένοι (εσύ κι εγώ
και όλοι αυτοί που βέβαια δε γνωρίζουμε)
φεύγοντας για καιρό ν'αφήναμε
τις πόρτες μας ξεκλείδωτες,
μπορεί να μου άνοιγε και μένα
ένας κύκλος ευτυχίας.
Τώρα όμως μένω να κοιτάω εδώ
το ξεραμένο φακελάκι από το τσάι
στο τασάκι,
στέκομαι εδώ με το παλτό μου, αναίτια,
να νοσταλγώ εσένα,
εσένα που αγαπώ
ίσως ακόμα πιο πολύ
κι απ'όσο το'χαμε θελήσει.

Ανοίγω κάτι, αλλά το φως του ήλιου ξεκολλάει τον ώμο μου. Ένα μπακάλικο λάμπει ευάλωτο και
τραυματίζεται μες στην αυλή του γείτονα. Τώρα στον δρόμο περπατώντας νά σου οι θάμνοι
ολόγυρα, λαχανικά, και το λεωφορείο μεταμορφώνεται σε γρήγορο κήπο. Ωραία η μέρα, σίγουρα
θα’ρθουν αεροπλάνα, συνθλίβοντας άσπρα μικρούλια δάχτυλα, ιδού πώς αρχίζει το μπλε, αξίζει
λοιπόν να ματώνεις ακόμα εκεί, ο αέρας καλός, σχεδόν τον ακούει το πουλόβερ στο στήθος μου.
Ένα ολόκληρο οικοδομικό συγκρότημα με πόρτες και παράθυρα διαπερνάει τα μέλη μου,
κουνάει το χέρι μου με το εισιτήριο και κουδουνάει. Εδώ ακριβώς ξεκινάει το δικό μου ατύχημα.