Serdar Çelik 

Übersetzer:in

dün gece yatakta senin kokunu aradım
çoook silik bir ize rastladım
sen dün gittin ama
sanki şimdi dün gibi
koca bir hayat

sana bir orman hediye ediyorum
gece ve rüzgar dolu
taşlar döşeğin olacak
deriler alev alev ışıldar

korkma yaban domuzu
korku benim
yoksa sen mi

                                kadın geçer kadın kadın geçer kadın kadın geçer kadın
                                                                             kadın
                                                                             kadın
                                                                             kadın
                                                                                ve
                                                                         HOOOOP
                                                                      plastik kadın

                                                sekiz kırk üçte geçtiğini göreceksiniz
                                                                   boyalı sarı saçlar
                                                              kilometrelik kirpikler
                                                                   bi düzine dudak
                                                              memeler ve kıç lastik
                                                                   o bir ikon kadın

                                                                     Bayan Silikon

                                                     aman Allahım bir yüzeysellik
                                                       fakat geçer emin adımlarla
                                                            topukları saplayarak

                                                   bakıyorlar mı diye de göz atıp

                                                     gururlu bir gösterişle yürür
                                           hayvanat bahçesinde sergileniyor gibi

                                    sanki üremeye gitmek üzere yürüyen bir cins
                                                                      cins değil
                                                                        yok yok
                                                                          hayır
                                                                          hayır
                                                                          hayır

                                                        sahte esmer sahte sarışın
                                                                   beden otuz altı
                                            öğlen birşey yemez akşama da yemez
                                                              sadece uzaktan güzel
                                                                      dıştan sahte
                                                                    içi ise bomboş

                                                          zavallı zengin ikon kadın
                                      inançla tanrıya veya her kimse ona mum adar
                                                   bedenini ve yüzünü korusun diye
                             kocaları veya evlatları Arizona veya Tarifa’dan geçerken
                                             ölmesin diye dua eden kadınlar arasında
                                                           ve Silikon Bayan bunlardan
                                                                   hiç birşey öğrenmez
                                    zaten bu küçültülmüş beyinle ne öğrenebilirsiniz ki?
                                            sen sadece güzel bir aptallık paradigmasısın
                                        hiç bir lezzeti olmayan tek kişilik hazır çorba gibi

Uzimam lopatu i grablje
i počinjem kopati prema dolje,
prvo razbijam pločice,
zatim usitnjavam cement
i zemlju što ga drži i svo
kamenje što nalazim čuvam
u džepu u slučaju da
odjednom doživim odron
i da bude potrebno izgraditi zid
i pričekati da se sve smiri.

Ne želim razmišljati
o mjestu dolaska ni o kašnjenju
ni hoću li na kraju naći nekog
kako kopa u suprotnom smjeru.

Tko zna hoću li udariti
ne imajući vremena
da spriječim sudar,
o nečiju glavu
punu blata i praha.

Zapravo, hvata me panika da ne udarim
o sebe,
da budem i pitanje i odgovor.

Bir avuç içinde. Sunuyorum kendimi.
Bir avuç içinde sunuyorum
bir bedenin sıcaklığını veriyorum
en derinimden: benim olanı, iç titrememi,
ürkek bir bedenin içtenliğini veriyorum,
teminat olarak ben, niye olmasın ki.
Bir avuç içinde. Sunuyorum: Kendimi.

Acı çekmenin yapışkanlığı seni benim yapan şey.
Sana pişman olmadığımı söylemek isterdim. Ayrıca
martılar da hiç pişman gözükmüyor
gecenin sessizliğini parçalarken
korkunç çığlıklarıyla. Delilik. Her halükarda geri dönen
acının yapışkanlığı, seni benim yapan.
Vıcık vıcık. Suçluluktan. Bilmekten
tüm suratının çizikler içinde kaldığını. Martı gibi olmaktan
ve seherin tuzunu kazımaktan,
şamandıraları yüzdürebilmek için
yarığı boşluklarla doldurarak. Geceleyin.
Her yer kapkara ve ben
seni benim yapan acının yapışkanlığıyla.
Söylemek isterim ki pişman değilim. Ayrıca
ne martılar pişman
ne şamandıra ne de azgın deniz.
Ama beni acıtıyor. Ne zaman ki içime dönüyorum. Biliyorum ki
hepsi çok fazla. Ve beni acıtıyor.
Bu yüzden
sana şunu söylemeliyimki
Sırnaşıklık, nihayetinde, sana acı vermek
sana acı çektiren olmak, bilebildiğim
tek çare bu
yatıştırmak için kendimi ve kendime acı çektirmek için,
ancak böyle,
ve hepsi sana duyduğum o devasa aşk için.

Maktul. Eğer ölürsem
bunun öldürülerek olmasını isterim.
En azından böylece,
ölmek,
yaşama gücüne karşı
kazanılmış
bir zafer olarak kalacak,
bembeyaz
ölüm üzerinde.

Cuando me tomabas de la mano
El mar se desbordaba en mí
Cuando me tomabas de la mano, mi corazón
Se colgaba de las algas verdes,
Quería seguir las corrientes hondas de los días enteros.
Días enteros, me preguntaba cuál era la fuente de esa
Ilama secreta que incendiaba tus pupilas. Noches enteras,
yo buscaba mi camino sobre las colinas arduas e impenetrables. Y luego las luces se apagaban, y luego las estrellas caían en los lagos frescos que hay en mí. Cuando me tocabas de la mano, ¿era yo
u otro el que caminaba contigo sin poner el pie en las olas y el viento?

Cuando me tocabas de la mano
Un color azul caia sobre mis ojos
Luego, todos los mares se retiraban
Un bosque se agitaba de rumores
Una bandada de palomas se volaban de mi corazón helado
Cuando me tocabas de la mano
Las hojas rojizas de un platanero caían Sobre las baldosas blancas del patio
Y yo hubiera querido morir hundiédome en esas hojas

Eramos como casas antiguas con los postigos aún abiertos
Y golpeadcs por el viento, vagabundos y tımidos
Cuando me tocabas de la mano
Una flor traspasaba los peñascos
Cuando me tomabas de la mano
El ansia per viajar me invadía
Y me colgaba días enteros de las nubes grises...

Antañ as lagrimas tenían fuerza;
éramos hombres cargados de ríos íbamos detrás de las caravanas de sal, siguiendo los marcos que dejaban las lagrimas en nuestras sombras
se disolvían los sueños como se disuelve la sat en el agua.
Vergonzosa purificábamos de sentirn culpable de quedar un poco mas en la ciudad; consultábamos a la Iluvia: ¿como regresaremos
a nuestras casas por los caminos correctos;
como haremos antorchas de nuestros huesos, para alejar con el humo
las abejas moradas de la noche cuando salen de sus colmenas?
Aunque la noche esta seca: estrellas en los pelos, Iluvia otra vez en los ojos, las antorchas que queman como un trozo dorada del tiempo
(consume la vela, resbala el aceite, su barro encera la tierra),
son heridas en la sangre agujas como dolores de la rosa...

Detrás nosotros un comentario pobre y autóctono,
así caminábamos sin meta como trigos en el fuego.
El trigo no podia elegir otra cosa que ser harina;
nosotros nacimos de las mujeres que molían sémola de trigo,
las que bordaban el sol en la piedra aquellas sabias de las migas,
en los pajares que miran a la luna nuestras madres con sus tobilios agrietados, nuestras viñetas calurosas, nuestras panochas sonrientes,
nuestras cebollas discipulas religiosas,
aquellos tobillos, ah! aquellos tobillos y nuestro abandono a arcilla con paja...
Tierra roja y paja gruesa, es decir mortero de Ala antaño con la fuerza de las lagrimas
daba una intimidad cálida a interiores frescos,
la Iluvia bajaba de las ventanas como un rezo; huérfano humanidad Ilenaba con espíritu de la tierra...
Es que quiero decir que,
Antaño tenian fuerza las lagrimas.