Mischa Andriessen
Übersetzer:in
auf Lyrikline: 4 Gedichte übersetzt
aus: türkisch, deutsch nach: niederländisch
Original
Übersetzung
Sana Ben
türkisch | Efe Duyan
sana uzak mı ben? sayılmaz
otobüs artı vapur artı tramvay
sana yasak ben, büyütmeyelim
ne zaman baksam gözlerine
yeni kazılmış bir tünelin diğer ucu
sana çocuk ben, olsun
seviyorum yanında şımarmayı
sana endişeli ben, biliyorum
bazen büyütüyorum öğretmenim
sana eğimli ben, sakın kıpırdama
bir dalga diğer dalgaya nasıl karışırsa
sana hem sabah hem akşam ben
kararsızlığın hınzır tilkisi
sana kederli ben,
geç tanışmış sayılmayız değil mi?
sana sıkıntı belki ben,
baştan başlayabilecek misin?
sana boş beyaz bir kâğıt ben
ve demin açılmış kalemin ahşap kokusu
sana şimdi ben,
tamirden alınmış bir saatin hevesi
sana sonra ben, sana hep, sana sen
sana haydi ben,
eminsin değil mi?
sana ben
sorduğum basit bir soruyum.
Audio production: Efe Duyan / EDISAM - Turkish Literature and Science Writers Union
Tussen jou en mij
niederländisch
de bladeren van de Galant
die wij plantten en die eenmaal
gekookt en gedronken tijdelijk blindheid veroorzaken
lopen uit
tussen jou en mij
twee olijfbomen die om elkaar
te doden vanonder de deken
hun wortels wingeren om elkaar
tussen jou en mij
de afstand van een adem
in een oproer tot zwijgen gebracht
tussen jou en mij
de stank van jodium vermengd met poedercement
leidt ons aan de hand weg
tussen jou en mij
het lome van een zondag
die de andere dagen gelijkstemt
tussen jou en mij
glazen waarin ijs de ouzo wit
en we onszelf geruststellen
dat het leven wel degelijk kort is
tussen jou en mij
lacht onze echte eigen tijd
zich slap en valt dan op de grond
tussen jou en mij
zonder een waarschuwend woord
begint als een lied
dat ongelijk wordt ingezet de stilte
de leegte tussen jou en mij
laat van buiten nog geen lichtstraal binnen
deelt niets mee over het beeld buiten het bonken van een hart
en wekt ons beide als de dag aanbreekt
de leegte tussen jou en mij
weet hoe snel te leren
van alles tussen jou en mij
selten genug
deutsch | Andreas Altmann
weiß blättert das apfelholz
im licht des windes.
für sekunden sehe ich durch
meine ersten augen.
eine stimme, die anwuchs
in ausgelassenen worten.
ich kann sie nicht mehr erinnern.
nur gesichter, zu denen sie gehörte,
erkennen sie wieder. spiegel
haben kein langes gedächtnis.
wasser hat mit ihnen geduld.
ich sehe dazwischen. als kind
hab ich oft die angebissenen äpfel
in den bach geworfen.
sie waren noch unreif.
ihre wellen setzten den himmel
nur kurz in bewegung.
aus: das langsame ende des schnees. Gedichte.
Aachen: Rimbaud Verlag, 2005
ISBN: 3-89086-624-7
Audio production: 2004, M.Mechner / literaturWERKstatt berlin
zelden genoeg
niederländisch
wit bladdert het appelhout
in het licht van de wind.
seconden lang kijk ik door
mijn eerste ogen.
een stem, die aangroeide
in uitgelaten woorden.
ik kan haar mij niet meer herinneren.
enkel gezichten, waartoe zij behoorde,
kennen hen weer terug. spiegels
hebben geen lang geheugen.
water heeft met hen geduld.
ik kijk daartussen. als kind
heb ik vaak de aangebeten appels
in de beek gegooid.
ze waren nog onrijp.
hun golven zetten de hemel
slechts kort in beweging.
besuch
deutsch | Andreas Altmann
das gedächtnis, wenn es eine
nach der anderen erinnerung aufgibt,
erblindet an seinen worten.
in leeren räumen tastest du dich
an der wand, die deine hände ergreift,
über türen, die du nicht öffnest,
ans fenster. blicke, die dunkel
die hell sind, weichen den augen.
an geräuschen formt sich die stimme,
die nicht über das schweigen hinaus
kommt. noch einmal gehst du
mit bodenlosen schritten durchs haus.
licht hat schatten herausgeschnitten,
für die es hier keinen grund gibt.
du kratzt an den rändern die finger auf.
jemand folgt dir verschränkt
mit den armen, dem blick. du bittest,
noch länger zu bleiben. vor dem tor
wartet das auto. der motor springt an.
aus: das langsame ende des schnees. Gedichte.
Aachen: Rimbaud Verlag, 2005
ISBN: 3-89086-624-7
Audio production: 2004, M.Mechner / literaturWERKstatt berlin
bezoek
niederländisch
het geheugen, als het de ene
na de andere herinnering opgeeft,
verblindt door zijn woorden.
in lege ruimten tast je
langs de muur, die je handen vastpakt,
over deuren, die jij niet opent,
tot het raam. blikken, die donker
die licht zijn, wijken de ogen.
aan de geluiden vormt zich de stem,
die niet boven het zwijgen uit
komt. nog een keer ga je
met bodemloze stappen door het huis.
licht heeft schaduwen uitgesneden,
waarvoor hier geen grond bestaat.
je krabt aan de randen je vingers open.
iemand volgt je gekruist
met de armen, de blik. je vraagt
nog langer te blijven, voor de deur
wacht de auto. de motor springt aan.
fabrik gelände
deutsch | Andreas Altmann
der weg verliert seine spuren unter den sträuchern.
vielleicht bin ich der einzige, der ihn noch geht.
das lockere holz der bäume klopft gegen den wind,
der es verstreut. die nahe fabrik ist geräumt. und
die mauern beginnen, sich ein geheimnis zu suchen.
es wird erzählt, sie haben maschinen im see versenkt.
und sein eis hätte im winter rost angesetzt.
viele, die hier gearbeitet haben, sind schon tot.
es gibt einen zaun, der an höhe verloren hat
und nur noch ein wort aus der vergangenheit ist.
die warnenden schilder wurden entfernt. ich bekomm
ihren text nicht mehr zusammen. nur einige schrauben,
durch die sie befestigt waren, stecken gebogen im loch.
die geräusche des windes entfremden sich hier.
erst an den resten des zaunes hab ich bemerkt, daß sich
der weg nur um die fabrik drehte und eigentlich keinen
ausgang hatte, wenn man sich einmal auf ihm befand.
aus: das langsame ende des schnees. Gedichte.
Aachen: Rimbaud Verlag, 2005
ISBN: 3-89086-624-7
Audio production: 2004, M.Mechner / literaturWERKstatt berlin
fabriek terrein
niederländisch
de weg verliest zijn sporen onder de struiken.
misschien ben ik de enige, die er nog op loopt.
het losse hout van de bomen klopt tegen de wind,
die het verstrooit. de nabije fabriek is geruimd. en
de muren beginnen, zich een geheim te zoeken.
er wordt verteld, dat ze machines in het meer hebben gedumpt
en zijn ijs heeft in de winter roest aangezet
velen, die hier gewerkt hebben, zijn al dood.
er is een hek, dat aan hoogte verloren heeft
en enkel nog een woord uit het verleden is.
de waarschuwende borden zijn weggehaald. ik krijg
hun tekst niet meer bij elkaar. slechts een paar schroeven
waarmee zij bevestigd waren, steken gebogen in het gat.
de geluiden van de wind vervreemden zich hier.
pas bij de resten van het hek heb ik gemerkt, dat
de weg zich enkel om de fabriek draaide en eigenlijk geen
uitgang had, als je er eenmaal op gekomen was.