Anne Seidel

if silver spoons ring (in the travellers’ tea-glasses) into the memory of the novgorod glockenspiel, there is (the unerring) path of what’s receding (as despairingly grasping the feather pillow is receding from me). here: black rails half-covered, the one overtaking doesn’t overtake us, never has. we are submerged with the last stone (clang of rain on the metal roof of the train).

des cuillères argentées cliquètent-elles (dans les verres à thé des voyageurs) jusque dans le souvenir du carillon de novgorod, s’ouvre alors le chemin (l’imperturbable) de ce qui se soustraie (se soustrayant à moi, désespérément, la main qui plonge dans l’oreiller). ici : rails noir à demi-recouverts, ce qui dépasse ne nous dépasse pas, ne l’a jamais. nous avons sombré avec la dernière pierre (son de la pluie sur le toit en tôle du train).

tintinnano cucchiaini d’argento (nei bicchieri da the dei viaggiatori) dentro al ricordo del carillon di campane della chiesa di novgorod, esiste allora (l’imperturbabile) sentiero di quel che si sottrae (della mano che afferra il cuscino di piume e si sottrae a me, disperatamente). qui: neri binari a metà nascosti, quel che sorpassa non ci sorpassa, non l’ha mai fatto. Siamo sprofondati con l’ultima pietra (rumore della pioggia sul tetto metallico del treno).

ѕвечкање на сребрените лажици (во чашите за чај на патниците) внатре во сеќавањето за новгородската парохија, постои (непоколебливиот) пат на она што се извлекува (на очајното зграбување во пердувестата перница што ми се извлекува). тука: црни шини делумно покриени, престигнувачкото не нѐ престигнува, никогаш не било така. Потонати сме со последниот камен (звук на дождот врз лимениот кров на возот).