Farhad Showghi

Κοιτάζουμε κομμάτια παραθύρων και μπαλκόνια όπως κοιτάει κανείς ένα κοπάδι ελάφια.
Αλλά δεν προκαλούμε τον χτύπο, δεν στρεβλώνουμε το πλατύ πανόραμα, ούτε καθόμαστε
κάτω. Χαιρόμαστε, πίνουμε και καπνίζουμε, καθώς ολόκληρο το συγκρότημα τρίζει, ναι,
είναι ικανό να πλεύσει, ένα καράβι, χωρίς έλικες, με φορτίο κομμένα λουλούδια. Τις σειρές
των παραθύρων και των μπαλκονιών αγκαλιάζει μια αθόλωτη αρμονία. Σ’ένα δωμάτιο ένα
παιδί παίζει με παπούτσια – τα κομμένα λουλούδια ενός καπετάνιου της θύελλας. Οι ναυαγοί
στέκονται απ’έξω, φωνάζουν. Φλογισμένη αψίδα γλυσίνας, τα χέρια και τα πόδια μας τα
νιώθουμε νά’ναι δικά μας, αχ κλαδί καστανιάς. Ποιος, ποιος, αλήθεια, βρήκε τη συμφορά;
Ποιος είναι η θύελλα; Συμήδες, σημύδες, την ώρα που θα πνιγόμαστε, θα είμαστε σημύδες.

We look at windows and balconies as we look
at a pack of deer. But we make no sound
to rouse them, we don’t duck down beneath any broad horizon
we just sit down.  We’re quite happy, drinking and smoking,
when the apartment block creaks, quite seaworthy
that, a screwless freighter for cut blooms. The
rows of windows and balconies are encompassed by
unblurry unanimity. In a room
another child plays with shoes, cut blooms
of a storm captain. The shipwrecked stand below,
call out. Flaming wisteria arches, we feel the
closeness of our hands and feet, o chestnunt branch
  who, but who has found a shipwreck? Who is the
storm? Birches, birches, when we drown we are
birches.

Vi ser på vinduespartier og altaner som man
ser på en hjord hjorte. Men vi laver ikke nogen
bankelyde, vi skaber ikke stort panorama og
sætter os ned. Vi glæder os, drikker og ryger,
når boligkarréen knager nu, ja er meget
sødygtig, et blomsterfragtskib uden skruer.
En klar samdrægtighed griber rækkerne
af vinduespartier og altaner. I et værelse
leger et barn stadig med sko, en stormkaptajns
blomster. De skibbrudne står nedenfor,
råber. Flammende blåregnbue, vi mærker
nærheden af vore hænder og fødder, o kastaniegren.
Hvem, ja hvem har opfundet en havsnød? Hvem er
stormen? Birke, birke, når vi drukner, er vi
birke.

We kijken uit op vensterdelen en balkons zoals
op een roedel reeën. Maar we maken geen
klopgeluid, we krommen geen weids panorama
en we gaan zitten. We roken en drinken en blij dat we zijn
dat het woonblok nu knarst, ja, zeer zeewaardig
is, een snijbloemenvrachtschip zonder schroeven. De
rijen en rijen balkons en vensterdelen baden
in heldere overeenstemming. In een kamer
speelt nog een kind met schoenen, de snijbloemen
van een stormkapitein. De schipbreukelingen staan beneden
te roepen. Flamboyante blauweregenboog, we merken
nabijheid van handen en voeten, o kastanjetwijg.
Wie ja wie heeft er een nood op zee gevonden? Wie is de
storm? Berken, berken, als we verdrinken, zijn we
berken.