Ann Cotten

They are not there for anyone to live on
and really, they can only do things wrong.
They swallow hooks with little pain
but monofilaments get them first.
Are crushed in navigation locks,
dismantled by flood gates, or scratched,
they drown in pipes and culverts, die in
water control structures, crab pot
float lines. Suffocate in red tides,
imbalance and blooms of algae.
Like warm water. Tend to live
in casual long-term affairs
with power plants. Investigate
the source of heat, are shredded by
propellors. Sometimes they decease
much later from infections.

Κανείς δε ζει απ’ τη χλωμή τους σάρκα,
στην πραγματικότητα μόνο στραβά τα κάνουν όλα.
Καταπίνουν αγκίστρια χωρίς να ψοφάνε,
πετονιές τα ξεσκίζουν.
Λιωμένα σε υδατοφράκτες, κομματιασμένα
σε φράγματα για τις πλημμύρες, σφηνωμένα σε
υδρορρορυθμιστές, νεκρά
μέσα σε υπόγεια κανάλια σπρωγμένα,
θανάσιμα μπερδεμένα σε τράτες και κιούρτα,
τα σκοτώνουν τα red tides,
δεν αντέχουν τα άνθη των φυκιών.

Τους αρέσει το ζεστό νερό, ζουν
σε ελεύθερη συμβίωση με τα θερμικά
εργοστάσια, ερευνούν
τις θερμοπηγές, γίνονται
κομμάτια από τις προπέλες.
Συχνά καρίνες τα γδέρνουν, και πεθαίνουν
πολύ αργότερα από μολύνσεις ή
αιμορραγίες των εσωτερικών οργάνων.