Farhad Showghi

Συμβαίνει και αυτό: υπάρχουν κάμποσες σημύδες στ’ ανοικτό παράθυρο, που τους ταιριάζουν
όλα. Κάθε χεριονομία, κάθε αρχή, κάθε χαρτάκι. Κι εκείνο πέρα το τεράστιο κτήριο, με ήλιο και
βροχή, σαν εύσαρκος γδαρμένος σολομός. Γυναίκες και παιδιά αρχίζουν να φωνάζουν, δένουν
απάνω στις σημύδες τις κραυγές τους, επιχειρούν να κάνουν κάτι, πάνε πίσω. Ξάφνου
αισθανόμαστε στα μάγουλα ένα νεύμα. Τα δάχτυλά μας ξεπετάγονται, παίζουν και γίνονται
ολοένα πιο πολλά. Δεν σφάλλουμε σε τίποτα. Παρόλο που ταιριάζουμε με τις σημύδες,
αλλάζοντας διάθεση με παιγνιώδη χάρη, καθόμαστε φορώντας θερινά παπούτσια και με την
πλάτη μας στον σολομό. Στον σολομό, λέμε, στον σολομό, μα το ερώτημα είναι: Ποιος άραγε
φροντίζει για νερό, για ταραχές και λέπια που ν’ αντέχουνε κακοκαιρίες; Ο αέρας κάθε δωματίου
είναι αέρας σολομού, ο αέρας έξω απ’ τις σημύδες. Και οι φωνές των γυναικών και των παιδιών
τρέχουνε πια χωρίς γυναίκες και παιδιά γύρω τριγύρω απ’ τις σημύδες.

What ever happens: we’ve got several birch trees by  
the open window, and anything will match with them. Every
hand gesture, a start, perhaps, a piece of paper.
Or the row of houses in rain or sun or as
large, skinned salmon. Women and children begin  
to call, bind their voices to the birches, attempt
something, go on. We feel a wave on our
cheeks. Our fingers appear and play and  
become more and more. We can do no wrong.
If  we too match the birches, playfully changing our
moods, sitting somewhere with summer shoes on,
backs to the salmon. Salmon, we say, salmon, and then ask:
Who’ll provide the water, the grates, the weatherproof
scales? Now the air in every room is salmon air, the
outer air of birches. And the voices of women and
children run without women and children around the
birches.

Hvad der end sker: vi har nogle birke
ved det åbne vindue, som alt straks passer til. Enhver
håndbevægelse, en begyndelse måske, et stykke papir.
Også boligkarréen i fugtigt vejr og sol eller som en stor
flået laks. Kvinder og børn begynder
at råbe, binder deres stemmer til birkene, forsøger
noget, forsvinder. Vi mærker en vinken på
kinderne. Vores fingre træder frem og leger og
bliver flere og flere. Vi gør intet forkert.
Hvis vi også passer til birkene, legende skifter
lune, siddende et eller andet sted med sommersko og
med ryggen til laksen. Laks, siger vi, laks, og
spørgsmålet: Hvem sørger for vand, hvem for ståhej og storm-
sikre skure? Enhver stueluft er laksluft nu, birkenes
udeluft. Og kvindernes og børnenes stemmer
løber, uden kvinder og børn, rundt om
birkene.

Wat er ook gebeurt: we hebben enkele berken voor het
open raam, waarbij meteen alles past. Elke
handbeweging, een begin misschien, een stuk papier.
Ook het woonblok in de regen en de zon of als
grote ontvelde zalm. Vrouwen en kinderen beginnen
te roepen, binden hun stemmen aan de berken, proberen
iets, gaan weg. Wij worden een wuiven
gewaar op de wang. Onze vingers verschijnen en spelen
en worden meer en meer. We doen niets fout
als wij ook bij de berken passen, al spelend stemmingen
wisselen, ergens met zomerschoenen zittend
met onze rug naar de zalm. Zalm, zeggen we, zalm, en de
vraag: wie zorgt er voor water, wie voor wervelingen en storm-
bestendige schubben? Elke kamerlucht is zalmlucht nu, de
buitenlucht van de berken. En de stemmen van de vrouwen
en de kinderen lopen zonder vrouwen en kinderen om de berken
heen.