Ulrike Almut Sandig

gökyüzü vardı, yeryüzü vardı, biz ikimiz üzerinde,
üzerimizde kuşlar sürüler halinde  
kaldırıp bizi tutanı göğe, alçaldılar
yine, uzaklığını korudu
her biri ve göz alıcıydı bu düzen,
her biri birer düğüm atıp tüyleriyle,  
bir ağı çekiyorlardı yukarı
korumak için bizi gökyüzüne düşmekten,
ki griydi gök, çok uzaktı ve öylesine kaskatı.

was sky, was earth, both of us on it,
between them the birds flew in swarms,
lifted off, which held us there, and plunged
again, each bird kept its distance from the
others and drew our eyes towards
it: each wove a mesh made of own
feathers, each loomed its part of a net,
to protect us from falling into the sky,
which was dark gray, far away and so stark.

era cielo, era suelo, nosotros ahí encima,
por en medio volaban las aves en bandada,
se elevaban, eso nos retenía, para luego
volver a hundirse, uno de ellos mantenía distancia
con el otro y desviaba nuestros ojos hacia
sí: cualquiera tejía con puntos de su propio
plumaje, su parte de una red extendía,
para protejernos de la caída en el cielo,
que era gris oscurecido, muy lejos y muy duro.