Ulrike Almut Sandig

was the table, was the chair, sat a child,
in the kitchen and ate, was it silent in the hall,
did no one wander around counting their own
steps, the window cross whiter than usual
around evening, small animals in flight
transected the yard and dust lay on the glass and
a child was very still and something occurred
in a flash, was hot at the base and darkened,
burst, a child opened its eyes
wide and couldn’t, it couldn’t find anything.

masaydı, sandalyeydi, bir çocuk oturuyor   
mutfakta ve yemek yiyordu, sessizdi koridor,
kimse ortalarda dolaşmıyor ve kendi adımlarını
saymıyordu, pencere her zamankinden daha beyazdı
karanlıkta, uçarak geçti avludan
küçük hayvanlar ve tozluydu camlar ve
çok sessizdi çocuk ve bir şey, bir ışık
çakımı, düştüğü yerde sıcak ve
kararan ve çakılan düştüğü yerde, çocuk gözlerini  
kocaman açtı ama bulamadı, hiçbir şey bulamadı.

era la mesa, era la silla, un niño se sentó
en la cocina y comió, el pasillo estaba en calma,
nadie merodeaba, nadie hacía la cuenta de los pasos
propios, el ventanal mucho más blanco
al enfrentar la tarde, surcaban el patio animalillos
en vuelo y el polvo reposaba en el vidrio y
niño estaba muy tranquilo y algo, algo que caía
de golpe, era caliente en el fondo y se volvía
oscuro, se encendía, un niño abrió de súbito
los ojos y no pudo, no pudo encontrar nada.