Monika Rinck

dice él: el dolor es un estanque.
digo yo: sí, el dolor es un estanque.
porque el dolor yace en un valle
baleado por peces y huele a podrido.
dice él: y la culpa es un estanque.
digo yo: sí, la culpa también estanque.
porque la culpa se derrama en una hondonada
y me llega, con el brazo extendido,
hasta la axila elongada.
dice él: la mentira es un estanque.
digo yo: sí, la mentira asimismo un estanque.
porque en verano durante la noche
se puede hacer un picnic a orillas de la mentira
y ahí siempre se olvida algo.

says he: grief is a pond.
says i: yes, grief is a pond.
because grief lies in a hollow,
reeking and shot through with fish.
says he: and guilt is a pond.
says i: yes, guilt’s a pond, too.
because guilt sloshes about in a hole
already reaching the flattened pit
of my stiffly upstretched arm.
says he: deceit is a pond.
says i: yes, deceit is also a pond.
because on summer nights you can
picnic on the banks of deceit
and something always gets left behind.

hovorí on: žiaľ je jazero
hovorím ja: áno, žiaľ je jazero
pretože žiaľ prestrieľaný rybami
leží v jame a páchne hnilobou
hovorí on: a vina je jazero
hovorím ja: áno, vina je tiež jazero
pretože vina žblnkoce v doline
a siaha až do plytkého podpazušia
môjho natiahnutého ramena
hovorí on: lož je jazero.
hovorím ja: áno, lož tiež jazero
pretože za letných nocí možno
na brehu lži poriadať pikniky
a zakaždým tam čosi zabudnúť.

Arsa seisean is loch an brón
Arsa mise sea. is loch an brón,
luíonn an loch sa choire,
éisc ann tríd, boladh bréan air.
Arsa seisean is loch an locht.
Arsa mise sea, is loch an locht,
óir bíonn an locht ag luascadh sa pholl,
suas go dtí mo dhá ascaill oscailte,
mo lámha in airde agam.
Arsa seisean is loch an bhréag.
Arsa mise sea, is loch an bhréag gan amhras
óir déanaimid picnic tráthnóna samhraidh
ar bhruach na bréige
agus crothnaímid uainn dá éis ar fhágamar inár ndiaidh.

dit-il :  la souffrance est un étang.
dis-je :  oui, la souffrance est un étang.
parce que la souffrance, traversée de poissons,
se trouve dans un creux et dégage une odeur putride.
dit-il :  et la culpabilité est un étang.
dis-je :  oui, la culpabilité, également un étang.
parce que la culpabilité clapote dans une dépression
et, mon bras étiré vers le haut, atteint déjà
le creux de l’aisselle en extension.
dit-il :  le mensonge est un étang.
dis-je :  oui le mensonge, un étang aussi.
parce que l’été, la nuit,
on peut pique-niquer sur la rive du mensonge
et on y oublie toujours quelque chose.

zegt hij: het verdriet is een vijver.
zeg ik: ja, het verdriet is een vijver.
omdat het verdriet doorschoten met vis
in een bekken rust en naar vuilnis ruikt.
zegt hij: en de schuld is een vijver.
zeg ik: ja, de schuld ook al vijver.
omdat de schuld in een kuil gutst
en mij bij hooggeheven arm reeds
tot de opgestrekte oksel reikt.
zegt hij: de leugen is een vijver.
zegt ik: ja de leugen evengoed vijver.
omdat je in de zomer ’s nachts
aan de oever van de leugen picknicken kan
en daar altijd iets vergeet.