Antjie Krog

since we started walking
this road the irises
finished blooming the still
abandoned eyeballs of
the light blue ones the plush
folded bats of the purple row since

we started this road the
grass now gasps away seed
the buttercups have dropped
their leaves like nail clippings
the camelia's bathrobe
among the cedars withered from the

branches since we started
the road the tough pony-
tails of the wisteria
fell in disrepute the
banksia waterfall
finished her fatal plunge since we have

started walking this road
the swallows came back we
can smell the jasmine from
its jugular the snow
melted from the mountains
since we started a man tumbled back-

wards into all this air
what we breathe is the air
of whole this world the sky
overwhelmed in writings
of grief at dusk we do
become dark of tongue as we translate

disintegration our
ankles reek mortal but
god how strong our thighs have
become since we walked this
road how fierce how savage
our filigree as the heart bangs in terror

1.

seit wir zu gehen begannen
auf diesem weg hörten die schwertlilien
zu blühen auf die stillen
verlassenen augäpfel der
hellblauen die vornehmen
hängenden fledermäuse der lila reihe seit

wir diesen weg gehen das
gras keucht nun samen hervor
die butterblumen ließen
ihre blätter fallen wie nagelabfälle
der bademantel der kamelie
zwischen den zedern welkte von den

ästen seit dem beginn
des weges die harten pferde-
schwänze der glystinien
gerieten in verruf der
banksien wasserfall
beendete seinen tödlichen sturz seit wir

diesen weg zu gehen begannen
kamen die schwalben zurück wir
können den jasmin riechen von
seiner halsader der schnee
schmolz von den bergen
seit wir begannen stürzte ein mann rück-

wärts in all diese luft
was wir atmen ist die luft
dieser ganzen welt der himmel
überwältigt in texten
vom schmerz in der dämmerung werden auch wir
dunkelzüngig bei der übersetzung

des zerfalls unsere
knöchel stinken sterblich doch
bei gott wie stark unsere schenkel geworden
sind seit wir diesen weg
gingen wie grimmig wie wild
unser filigranes während das herz entsetzt hämmert

wij deze weg zijn ingeslagen
zijn de irissen
uitgebloeid: de verla-
te oogbollen van de
lichtblauwe de gevou-
wen vleermuizen van
de paarse sinds wij

deze weg zijn ingeslagen
heeft het gras zaad
gekregen hebben de boter-
bloemen hun blaadjes als
nagelrandjes laten vallen
de camelia’s die
als kamerjassen tus-
sen de ceders hangen zijn

bruin van de bruine takken ge-
plukt sinds wij deze weg
zijn ingeslagen, zijn de
heldere ponystaarten van de
blauweregen uitgebloeid
hebben de azalea’s
hun bladerval vol-
tooid sinds wij deze weg

zijn ingeslagen, zijn de
zwaluwen weergekeerd
is de jasmijn diep uit
haar slagaderen begonnen
te geuren is de sneeuw op de top-
pen gesmolten sinds wij
deze weg zijn ingeslagen
is een man geluidloos

achterover getuimeld
door de lucht die we in-
ademen ach, het is alle
lucht van de aarde over-
weldigd door het iele ge-
luid van verdriet sinds
wij deze weg zijn ingeslagen
worden we ’s avonds donker

van tong en vertalen we
ontbinding onze enkels
ruiken de geur al. maar god!
hoe sterk onze dijen hoe
vurig hoe vlug van fi-
ligrein het hart dat ha-
merend beukt in het niets