Michael Krüger

مشتري خودش خواست ميان بر بزنم
نه من . اولش يك جوجه تيغي عرض جاده را رد كرد،
بعد يك گله گاو، آنوقت يك آهو
كه انگار قصد جاخالي دادن نداشت كه نداشت.
يك گربه سياه باعث شد به بيراه بزنيم
تا لب مرز و جلوتر از آن هم،
به سمت شرق برويم.
آنوقت حضرت آقا هم بيرون آمد و توي جنگل غيبش زد.
لرزان و زخم وزيلي، زير يك درخت تمشك دراز كشيد
هم آنجا كه حدس ميزد عينكاش باشد.
ما با هم مأنوس شده بوديم.
دوتايي چندتايي قارچ پيدا كرديم و از زور گرسنگي
خام خام بلعيديم.
من باهاش غريبه ،اما خوش بودم
با وجود آنكه اصلاً درست و حسابي حرفم را نميفهميد.
موقع حركت،هر دومان از پنجره به بيرون عق زديم.
او با چهرهاي سفيد عينهو ماست،به من گفت؛
رنگشان پريده به نظر ميآمد.
و بعد دوباره به يك مرز ديگر رسيدند.
مرز آلمان نبود، و دوباره عقب گرد.
او توي فرودگاه حول و حوش ساعت 17
سوار تاكسيام شده بود.
بدون ساك و اثاث،
با پالتويي سبك و يك كتاب نازك زير بغل.
خلاصه سرتان را درد نياورم:
نزديكاي صبح بود كه به شهري رسيديم
اي! يك جورهايي خوشحال و سرحال
و در عين حال با هم حسابي عياق شده بوديم.
خداي من،چه زندگييي داشت آن بشر!
فقط [بدي قضيه اينجا بود كه] قصد نداشت كرايهاش را بپردازد.