Jan Wagner

når oktober hængte dem op i grenværket,
som bulede kulørte lygter, var tiden inde: vi
plukkede kvæder, løftede i kurvevis af gult
ind i køkkenet

i vand. æble og pære modnedes
mod deres navn, en enkel sødme –
anderledes end kvæden på træet i
det fjerneste hjørne

af mit alfabet, i havens latin,
hårde og fremmede i deres aroma, vi skar
parterede, udstenede kødet (fire store
hænder, to små),

spøgelsesagtigt i saftpresserens damp, tilføjede
sukker, varme, anstrengelse til noget, der
i rå tilstand unddrog sig munden, hvem kunne, ville
forstå kvæder,

deres gelé, i maveformede glas på rad
og række på hylderne til de mørke dage,
i en kælder af dage, hvor de
lyste, lyser.

when october hung them in the branches,
bulging chinese lanterns, it was time: we
picked quinces, lugged them by the basket
         yellow into the kitchen

under the water. apple and pear ripened
to their names, to a simple sweetness –
different to the quince on its tree in
         the farthest corner

of my alphabet, in the latin of the garden,
hard and strange in its flavour. we cut,
quartered, cored the flesh (four big
hands, two small),

shadowy in the steam of the juicer, gave
sugar, heat, effort to something that
denied itself raw to the mouth. who could,
who would want to understand quinces,

their jelly, in bulbous glass jars for the
dark days lined up on the shelves,
in a cellar of days, where they shone,
are shining still.

lokakuinen ripustus oksistossa,
lommoisina lyhtyset, oli aika
ottaa talteen kvittenit, kantaa korit
keltaista kotiin

veden alle. päärynä, omppu kypsyy
muistuttamaan nimeään, makeuttaan –
toisin tekee kvitteni puussaan perä-
nurkassa minun

aakkosissa, puutarhan latinassa,
tuoksu kovaa, vierasta. viipaloimme
neljään osaan hedelmälihan (neljä
isoa kättä,

kaksi pientä) aaveina mehumaijan
höyrytessä, lisättiin makeus, lämpö,
ponnistukset nyt siihen, jonka raakuus
ei sovi suuhun.

kuka voisi ymmärtää kvitteneitä,
lasipurkkirivejä kellarissa
varten pitkää pimeää, päivä, kun ne
loistivat, toistuu.

quand octobre les suspendait aux branches des arbres,
lampions bosselés, c’était le moment: nous
cueillions des coings, portions dans la cuisine
de lourds paniers de fruits jaunes

que nous passions sous l’eau. pomme et poire prenaient
la forme de leur nom, d’un simple goût sucré –
autre que le coing à son arbre dans
l’angle le plus reculé

de mon alphabet, en latin du jardin,
dur et étranger dans son arôme. nous coupions,
en quatre, épépinions la chair (quatre grandes
mains, deux petites),

confusément dans la vapeur de la centrifugeuse, ajoutions
du sucre, chaleur, un effort pour cette âpreté
dans la bouche. qui le pouvait voulait
comprendre les coings,

leur gelée, dans des bocaux pansus rangés
sur des étagères pour les jours sombres
dans une cave de jours où ils
brillaient, brillent.

kai ant krūmų spalis iškabindavo
apvalias girliandas, stodavo laikas:
skindavom svarainius, tempdavom gelsvus
kibirus plauti

į virtuvę. kriaušė arba obuolys,
tie prisirpsta saldūs kaip vaisiams dera,
tik ne tankmėje svarainis, kamputy
tolimiausiame

manojo raidyno, sodo lotynas,
kietas, keisto kvapo. juos ketvirčiavę,
kauliukus išpjaudavome (keturios
didelės, dvi mažos

rankos), šmėklos garuose sulčiaspaudės,
dėdavome cukraus, karščio, pastangų
kad burna jų neatmestų. kas gali,
nori jus suvokt,

svarainiai,  pilvotuose stiklainiuose
laukiantys tamsių dienų lentynose  
rūsio gelmėse, kur jūs švytėdavot,
kur tebešvytit.

gdy październik powiesił je w gałęziach,
te wypchane lampiony, nadszedł czas:
rwaliśmy pigwy, nieśliśmy je w koszach
żółte pod wodę

w kuchni. gruszki i jabłka dojrzewały
do swej nazwy, do swej słodyczy prostej –
pigwa zaś inaczej zupełnie wzrasta
w kącie najdalszym

mego alfabetu, w łacinie sadu,
twardy jakiś, obcy ma smak. cięliśmy
ćwiartowali, pruli miąższ (cztery wielkie
ręce, dwie małe),

gładko w parze sokowirówki, dali
cukru, ciepła, trudu do czegoś, co się
ustom brać nie dało. kto mógł, ten
pojąć chciał pigwy,

galaretkę, w słojach pękatych, na dni
ciemne, na regałach pod sznur pousta-
wiane, w dni piwnicy, gdzie jak świeciły
jasno, tak świecą.

keď ich október rozvešal do koruny stromu,
guľaté lampióny, bol už čas: a my
sme oberali duly, vláčili košíky
plné žlte do kuchyne

pod vodu. jablko a hruška dozrievali
svojim menám, prostej sladkosti –
inak ako dula na svojom strome
na úplnom konci

mojej abecedy, v záhradnej latinčine,
tvrdá a cudzia aróma. krájali sme,
štvrtili, vykôstkovávali dužinu (štyri veľké
ruky, dve malé),

mátožne v pare z odšťavovača, pridávali
sme cukor, teplo, námahu, do toho, čo
kruto zrádzalo ústa. kto mohol, snažil sa
duly pochopiť,

ich želé, v bruchatých pohároch
zoradené na tmavé časy v regáloch
v pivnici z čias, keď ešte
svietili, svietili.

al colgarlos octubre de las ramas,
lampiones, ya era tiempo: cogíamos
membrillos, llevábamos los canastos
de amarillo a la cocina

bajo el agua. la manzana y la pera
maduraban hasta su nombre, dulzor sencillo,
no como los membrillos en su árbol
en el último rincón

de mi alfabeto, en el latín del jardín,
duros, de aroma extraño. cortábamos
y deshuesábamos la pulpa (cuatro manos
grandes, dos pequeñas),

difusamente en el vapor del exprimidor,
dábamos azúcar, calor y esmero a lo que,
crudo, rechaza el paladar. quien podía, quería
comprender los membrillos,

su jalea en vasos abombados para los
días oscuros, en fila sobre las estanterías,  
en un sótano de días donde
brillaban, brillan.

коли вона розвішувала на гілках жовтня
зужиті лампіони, надходив час: ми
зривали айву, двиганили в кошиках
на кухню жовте

і мили його. яблука та грушки дозрівають  
до власної назви, тобто солодкої звичності --
інакше ніж айва на своєму дереві у
            найдальшому закуті

моєї абетки, серед латини саду,
тверда й чужа у своїх пахощах. ми краяли,
четвертували, відривали від кістки м’якуш (чотири
великі руки, дві менші),

згідно з інструкціями до соковарки, докладали
цукру, вогню, зусиль до чогось, що сирим
не любить піддаватися піднебінню. хто міг, той хотів
            в айву проникнути,

в її желе з пузатих слоїків на
чорні дні в шафах виши-
куваних, у пивниці днів, де вони
світились і світяться.

ha az október ágakra aggatta
lampionokként, eljött az idő. hát
szedtük a birset, hordtuk kosárszám a
konyhába sárgán,

be a víz alá. az alma, a körte,
ahogy kell, értek; csak szimplán édessé –
nem úgy, mint a birs fáján, ábécémnek
hátsó zugában,

a kert latinjában, konok-keményen
érlelt aromát. negyedekre vágtuk,
kimagoztuk húsát (négy nagy kéz, kettő
kicsivel együtt),

elmosódva a szaftoló gőzében,
cukrot, hőt és munkát adtunk a nyersen
nem ehetőhöz. fölfogni birset ki
tudna s akarna;

zseléjüket, hasas üvegekben a
sötét napokra a polcra sorjázva,
napok pincéjében őrizve, ahol
fénylett és fénylik.

当十月在枝头挑起灯笼
便是收获的时候了
我们采集榲桲,艳黄的果篮
    涌入厨房

泡进水中。苹果与梨子熟了
透出淡淡的甜味
浑不似遥远的角落在枝头
   闪烁的榲桲

在我的拉丁园林词汇中
它干硬而且香味怪异
我们挥动剪刀去皮，
去核，切小块（四只大手，
    两只小手）

丢进榨汁机，加糖， 加热
为这涩口难咽的东西
费尽心机；谁能够，谁愿意
    懂得榲桲？

大肚瓶装入榲桲果酱
为了那些昏暗的日子排列在
架子上那岁月的暗窖里
   闪光，闪着光