Mireia Calafell

Πάντα αγαπάς εξίσου αλλά διαφορετικά, μου έλεγες.
Και τώρα ο καφές κι εγώ προσπαθούμε να μαντέψουμε
αν έχουμε τιμωρηθεί από το εξίσου
ή αν η διαφορετικότητα ήταν αυτή που έφταιξε.
Σαν σημάδι, η πίκρα με φέρνει σ’ εσένα,
που είσαι στην κουζίνα και με το κουταλάκι διαλύεις
τη ζάχαρη που δε θα με ξυπνήσει πια.
Απ’ αυτή σου την κίνηση δεν βγαίνει καμιά απάντηση,
μόνάχα η ένδειξη μιας απώλειας. Πρόσεξε:
Εγώ δεν έχω φτερά ώστε οι ώμοι μου
να είναι και πάλι ώμοι, αν δεν τους κοιτάζεις εσύ.
Κι εσύ έχεις χάσει τη θέληση να πετάξεις.
Τόσο κοντά στο πάτωμα, είναι δύσκολο να πέσουμε πλέον.
Και το ν’ αγαπάς, σημαίνει να πέφτεις.

All that you love, you love equally but in different ways
you used to say,
and now, between me and the coffee we are trying to guess
if we have been punished by this even-handedness,
or if it’s difference that is to blame.
Bitterness, as a hint, brings me to you
there in the kitchen, where you are spooning in
sugar that will not wake me anymore.
There are no answers in your gestures,
only the evidence of loss. Look —
I no longer have wings, my shoulderblades
no more than shoulderblades if you do not look on them.
You have lost the will to fly.
This close to the ground we cannot fall —
and to love, after all, is to fall.

Siempre se ama igual pero diferente, me decías.
Y ahora entre el café y yo tratamos de adivinar
si nos condenaba lo que era igual
o bien la diferencia es la culpable.
Como una pista, la amargura me lleva a ti
que estás en la cocina y con la cuchara disuelves
el azúcar que ya no me despertará.
De tu gesto no se desprende ninguna respuesta,
tan sólo el indicio de una pérdida. Fíjate:
yo no tengo alas porque los omóplatos
vuelven a ser omóplatos si tú no los miras.
Y tú sin ánimo para volar.
De tan cerca del suelo, ya no caeremos.
Y amar es caer.

Si ama sempre uguale, ma in modo differente, dicevi.
E ora tra me e il caffé proviamo a indovinare
se chi ci condannava era ciò che era uguale
o è la differenza la colpevole.
L’amarezza come una pista mi conduce a te,
che sei in cucina e con il cucchiaino sciogli
lo zucchero che non mi sveglierà più.
Dal tuo gesto non si deduce una risposta,
soltanto l’indizio di una perdita. Pensa:
Io non ho ali, perchè le scapole
tornano scapole se non le guardi.
E tu non hai inclinazione per volare.
Da così vicino a terra, non cadremo.
E amare è cadere.

爱总是相同的，但又不同，你总是说。
而现在这咖啡和我，一起试着去猜测
如果对我们宣判，是相同
抑或是不同是那罪魁祸首。
苦涩象一条线索把我带向你，
你正在厨房，拿着一只勺子搅拌着
那不会再将我唤醒的糖。
从你的举动推断不出任何答案，
只有一丝失去的迹象。你瞧：
我没有翅膀，因为那些肩胛骨
没有你的注视终又变回成为肩胛骨。
而且你没有飞翔的勇气。
我们离地面如此之近，已不可能坠落。
而爱就是坠落。

Man liebt immer gleich, aber verschieden, hast du gemeint.
Und nun versuchen der Kaffee und ich für uns zu erraten,
ob uns das verurteilt hat, was gleich war,
oder ob die Verschiedenheit schuld ist.
Die Bitterkeit bringt mich wie ein Wink zu dir,
wie du in der Küche mit dem Löffel
den Zucker verrührst, der mich nicht mehr aufweckt.
Deine Geste gibt keine Antwort,
nur den Hinweis auf einen Verlust. Guck mal:
Ich habe keine Flügel, weil meine Schulterblätter
bloß noch Schulterblätter sind, wenn du sie nicht anblickst.
Und dir fehlt der Antrieb zu fliegen.
So nah an der Erde werden wir nicht fallen.
Doch lieben ist fallen.