Aušra Kaziliūnaitė

einsam spaziert er über den parkweg
stellt gemächlich fuß vor fuß
seziert den körper des frühlings
will wissen warum und vergessen was im austausch

die hände sehnig, die wangen knochig
manchmal weiß er was er will, besonders heute

das von seiner faust umklammerte metall in der tasche noch kalt
die schuhe aus gutem leder
im portemonnaie etwas bares und ein paar karten
auf einer davon lächelt er heute

geht zum ersten mal dieses jahr über die frisch gemähte wiese
ein duften, dass sogar seine vom rauchen taube nase es riecht
er möchte den grund für den tod des frühlings ergründen
oder vielleicht sogar einen roman schreiben

er beugt sich vornüber und treibt sein messer mit aller kraft in die erde

fast gerade der strich, das blut
steckt die hand hinein und sucht lange
bis er ein kleines blaues auto herauszieht
dasselbe das er als kind hier verlor
 

a lone man walks the park’s paths
he strides with ease
dissecting the body of spring
wanting to know why, and forgetting what for

veined hands, sunken cheeks
sometimes he knows what he wants, especially today

the metal he grips in his pocket is still cold
his shoes are made of finely worked leather
there is some cash and a few cards in his wallet
on one of them, he is smiling today

he walks on the lawn trimmed for the first time this year
the scent is so strong that even his tobacco-dulled nose can smell it
he wants to figure out the reason why spring dies
maybe even write a novel

he bends down and drives a knife into the ground with all his might

the cuts, drawing blood, are almost perfectly straight
he sticks his hand inside and searches, and searches
until he pulls out a small blue car
the same one that he once lost as a child

idzie samotny parkową aleją
wolno stawia stopy
rozcina ciało wiosny
chce wiedzieć dlaczego i zapomnieć, co potem

żylaste ręce, wystające kości policzkowe
czasami wie, czego chce, zwłaszcza dziś

ściśnięty w kieszeni jeszcze zimny metal
buty z dobrze wyprawionej skóry
w portfelu trochę gotówki i kilka kart
na jednej z nich dzisiaj się uśmiecha

idzie po skoszonej pierwszy raz w tym roku trawie
zapach taki, że nawet otępiałym nosem palacza czuje
chce wyjaśnić przyczynę zgonu wiosny
może i powieść napisać

pochyla się i z całej siły wbija nóż w ziemię

niemal prosta linia, krew
wkłada rękę do środka i długo grzebie
aż wyjmuje mały niebieski samochodzik
ten, który zgubił w dzieciństwie