Antanas A. Jonynas

Verfolgen uns noch demontierte radare
beobachten noch unsre spuren im schnee
lang nicht geputzte feldstecher
eisschollen ducken sich vor kälte im sand
und vorüber hecheln des nachts
ausgemusterte diensthunde
indem wir irgendein naturgesetz negieren
wärmen wir uns geben die wärme einer dem andern
harte strahlen prasseln auf die eiskruste
wir schaffen es nicht bis zur fähre die uns
zurückbringt in die tiefe des erdteils
warum sind deine augen jetzt so blau
was geben sie preis welcher krankheit glanz
loschen wir nicht das fahle licht im zimmer
erwach ich seh ich dich mit geschlossenen augen
deine lächelnden wimpern
wohin eilen nirgendwohin entfliehen wir
immer bleiben wir in der grenzzone
die tickende uhr fürchte ich nicht
ohnehin sind wir die inklusen der zeit

Ці слухае нас разабраны радар
ці сочаць нашы сьляды на сьнезе
даўно нячышчаным шклом біноклі
ад сьцюжы горбіцца лёд у пяску
пра што ўсю ноч высалапіўшы языкі
дыхаюць непатрэбныя ўжо аўчаркі
абвяргаючы закон захаваньня матэрыі
мы суграваем адно аднаго аддаем цеплыню
цьвёрды прамень б’ецца ў сьнежную шкарлупіну
мы не пасьпеем на той паром
                        што зноў нас пагрузіць на мацярык
чаму ў цябе такія сінія вочы
што ў іх схавана агонь якое хваробы
мы ўначы не пагасім сьвятла ў пакоі
калі прачнуся ўбачу твае вочы
заплюшчаныя ўсьмешку тваіх веек
няма куды сьпяшацца няма куды бяжаць
мы застанемся ў памежнай зоне
і не палохае нэрвовы цік гадзіньніка
бо мы застылі ў бурштыне часу