Alfred Schaffer
Over elasticiteit
Over elasticiteit
Je speelt met het bestek, vers aan land gespoeld, ik weet van
niets. Of je accent je heeft verraden, of ik wel of niet je naam
mag schrappen. Alsof je aan de aandacht bent ontsnapt om
je geheugen op te frissen, dat je lacht en je spiegelbeeld lacht
niet terug, niets zo leerzaam als het verleden. Tenminste is er
vooruitgang geboekt sinds je achterna gezeten werd door een
troep holbewoners, wat was je zeldzaam in die tijd, gestroopt,
doorlopend verkeerd geciteerd, zonder paspoort, horoscoop,
zonder onderscheid tussen verdwalen of de wijde wereld in.
Met geld kon je betalen en tegelijkertijd in wonderen geloven.
Ik had strenger moeten zijn, ik had je beter moeten bewaken,
zelfs in slaap hoor je mijn voetstappen – het riool is verstopt,
het treinverkeer ligt plat. Eerste en laatste schermutselingen.
Laten we aan dat andere tafeltje gaan zitten, daar is meer zon.