Uwe Kolbe

Ще стоят така на моста,
всеки потопен в прегръдка,
и в целувки, без да мигнат,
ще поглеждат към луната.

Имат татко, имат майка,
но забравени са вече.
Толкоз млади, вече тъжни,
щом въртят се в този кръг.

Ще се закълнат в небето,
че безкрайно се обичат.
Ала улици, фенери
млъкват, само вятър вее.

Ще стоят докрай на моста,
без родители, без котка,
само в себе си вглъбени,
вече никъде не тръгват.

Θα μείνουν στη γέφυρα,
ο ένας τον άλλο θα έχει αγκαλιά,
θα φιλιούνται, μάτια ορθάνοιχτα
θα κοιτούν το φεγγάρι ψηλά.

Και πατέρα ή μητέρα ολότελα
θα τους έχουν βέβαια ξεχάσει.
Είναι νέοι, μα έχουν ήδη τα πόδια στη γη
σαν χορεύουν οι δυο κυκλικά.

Και στ' αστέρια ή στα φανάρια
των δρόμων θα ορκίζονται αγάπη.
Μα τα φώτα ή οι δρόμοι θα μένουν
βουβοί, μόνο αέρας στεγνός θα φυσά.

Και γονείς κι άλλα μάταια
πράγματα πια δεν θα σκέφτονται,
δεν θ' ανήκουν παρά μόνο στους ίδιους,
κι απ' τη γέφυρα δεν θα πάν αλλού πια.

Permanecerán sobre el puente,
uno en brazos del otro,
los ojos bien abiertos, besándose,
los ojos mirarán hacia la luna.

Tienen padre y madre,
pero los han olvidado.
Son tan jóvenes y ya tan responsables
mientras danzan en círculo.

Jurarán a los cielos y los faroles
amor y estallidos,
mientras las luces y las calles
permanecen mudas, soplará el viento.

No pertenecerán más al puente,
no serán para los padres ni para nadie,
tan sólo serán para sí mismos,
no irán a ningún más allá de aquí.

Resteranno sul ponte,
l’una nelle braccia dell’altro,
si baceranno, a occhi spalancati
guarderanno la luna.

Di padre e madre
si dimenticheranno senz’altro.
Così giovani e già tanto pesanti
nel loro ballo lento

Giureranno amore ed evasione
a cieli e lampioni. Peraltro
le luci, le strade resteranno
mute, solo soffierà il vento.

Non se ne andranno più dal ponte
non per i genitori né per nient’altro,
apparterranno solo a se stessi,
ma di meta, non ne avranno nessuna.

Zullen op de brug blijven,
in elkaars armen,
kussen elkaar, wijd open ogen
zullen staren naar de maan.

Hebben zeker vader, moeder,
zijn ze vergeten.
Zijn zo jong en al belast
wanneer ze aan het draaien gaan.

Zullen aan de hemelen en de lantaarns
liefde en de uitbraak zweren.
Maar de lichten, straten blijven
stom, er zal enkel wind staan.

Zullen van de brug niet meer,
niet voor ouders, voor geen mens,
enkel bij zichzelf behoren,
nergens meer heengaan.

Irão permanecer na ponte
enlaçados um no outro,
beijando-se, olhos bem abertos,
contemplando o luar.

Têm pai, mãe certamente,
tendo já esquecido.
São tão jovens e já tão difíceis,
quando se movem em órbita circular.

Aos céus e aos candeeiros
Irão jurar amor e fuga.
Apesar das luzes, as ruas permanecem mudas, só
o vento irá soprar.

Não irão deixar a ponte nunca,
nem pelos pais, nem por ninguém,
pertencendo a si e a si apenas,
Jamais irão a algum lugar.

Köprünün üzerinde kalırlar,
biri diğerini kucaklar,
öpüşürlerken gözlerini kocaman açarlar
aya bakarlar.

Anne babaları var gerçi
unutmuşlar.
Çok gençler ama öylesine ağırlar ki şimdiden,
dön dolaş aynı noktaya geliyorlar.

Tanıkları gökyüzü ve lambalar
Sevgiye ve yeni ufuklara ant içiyorlar.
Kalıyor fakat caddeler ve ışıklar,
sessiz, esen yalnızca rüzgar.

Köprüde kalacaklar,
ne anne babaları için, ne beyhude yere,
yalnızca kendilerine ve kendilerine ait olacaklar,
gitmeyecekler artık hiçbir yere.