Elfriede Gerstl

j'aime bien de temps en temps les voir
les arbres empoisonnés
le prés infestés
ce paysage pouilleux
par la fenêtre du compartiment
où je me sens bardée
de lotions de
               cachets et
                     autre munitions
contre les bactéries méchants
                     les virus killer
                     la formidable armée ennemie
sur moi et dans moi
et il faudrait que je sorte
                 dans la verdure contaminée
                 où d'autres ennemis guettent?
non merci dis-je à mes amis
                          les alpinistes
j'ai là-dedans
                     de la nature en suffisance

di tanto in tanto li vedo volentieri
questi alberi avvelenati
questi prati infetti
questo paesaggio impidocchiato
dal finestrino del mio compartimento
dove mi sento preparata a tutto
con tinture e
                    pillole e
                           altra munizione
contro i bacilli mordaci
                    i viri assasini
                    l'enorme esercito nemico
intorno e dentro di me
dovrei forse uscire
          nel verde contaminato
          dove solo nemici mi aspettano?
no grazie dico ai miei amici
       che salgono sulle montagne e scendono a valle
io qui dentro
di natura ne ho già abbastanza

van tijd tot tijd zie ik ze graag
de vergiftigde bomen
de aangetaste weiden
dat luizige landschap
uit het raam van mijn treincoupé
waar ik me gewapend voel
met tincturen en
tabletten en
andere munitie
tegen de bijtgrage bacteriën
de killervirussen
dat enorme vijandige leger
op mij en in mij
moet ik misschien naar buiten gaan
in het besmette groen
waar nieuwe vijanden wachten
nee bedankt zeg ik tegen mijn vrienden
de berg- en dalbeklimmers
ik heb hier binnen
al natuur genoeg

een bijwoord ontbieden
een zin neerzetten
een daad dromen
jouw mond met de mijne
verwisselen

waar is het station alsjeblieft
ik ben vreemd in deze stad
waar is je hand naartoe
waar is je mond naartoe
hier ben ik niet meer
thuis
de kraaien vliegen
als in een gedicht
dit winterlandschap
is een foto achter glas
deze treinrit is een slechte
treurige film
die ik helemaal
moet uitkijken

tu in tam jih rada pogledam
zastrupljena drevesa
bolne travnike
to ušivo pokrajino
skozi okno kupeja
kjer sedim oborožena
s tinkturami in
            tabletami in
                                 drugim strelivom
proti popadljivim bakterijam
                                 morilskim virusom
                                          orjaški sovražni vojski
na sebi in v sebi
naj morda izstopim
            med kužno zelenje
                                 kjer prežijo novi sovražniki
ne hvala rečem prijateljem
                                 ki lazijo čez hribe in doline
tu notri imam
            zadosti narave

[...]

from time to time i like to see them
the poisoned trees
the infested meadows
this lousy landscape
from the train window of my compartment
where i feel prepared
with tinctures and pills and
other ammunition
against the biting bacteria
the killer-viruses
the huge enemy army
on me and in me
should i perhaps step outside
into the contaminated green
where new enemies await
no thanks i say to my friends
the mountain- and valley climbers
i have in here
nature enough
presenting a byword
setting a sentence
dreaming a deed
confusing your mouth with mine
please, where is the station?
i'm a stranger in this city
where's your hand?
where's your mouth?
i'm not at home here anymore
the crows fly
as if in a poem
this winter landscape
is a picture behind glass
this train ride is a bad
sad film
that i have to watch
till the end