Nico Bleutge

over molens streg. enkelte punkter, vandet
glimter gult, når solen hvisker gennem

skyerne, hvælver hånden sig for at standse
lyset ved iris. øjenvipper hænger i billedet,

øjenlågets skinne, som sejlene glider
udad på, gæller, og bredden bevæger sig

i retning mod havnen. hårene følger vinden
der tager langt tilløb, på husenes hud

træder brusk frem og vinduesskodderne
hiver efter vejret. som om alt afhang af rytmen

hos dråberne, der slår mod stentrappen
men trykket i fingrene formindskes

de frigiver lyset og tager hovedet
med ud til bådene, der allerede længe har lignet

små glasagtige knogler, dønningen skjuler dem
viser dem frem

above the line of the mole. single points, the water
glimmers up yellow when the sun whispers through the

clouds, the hand curves round to catch the light
on the iris. into the picture eyelashes hang

the guide-rail of the lid, on which the sails slide
out to sea, gills, and the shore moves along

towards the harbour. the hair is following the wind
which goes back a long way, on the skin of the houses

cartilage is protruding and the shutters
are gasping for air. as though all hinged on the rhythm

of the drops which are beating against the stone stairs
but the pressure in the fingers wanes

they set the light free and take the head along
out to the boats which have long been looking

like small glassy bones, the swell is hiding them
proffering them

sobre la línea del muelle. puntos separados, el agua
relumbra en amarillo cuando el sol murmura

por las nubes, la mano se curva para mantener
la luz en el iris, y las pestañas cuelgan en la imagen

el surco del párpado, del que salen las velas, branquias,
deslizándose, y la orilla se mueve  

encarrilada al puerto. el cabello se ondea por el viento
que acopia fuerzas desde lejos, sobre la piel de las casas

despiertan contracturas, y las persianas
baten por asfixia. como si todo dependiera de ese ritmo

de las gotas, que caen contra el pretil de la escalera
mas la presión se afloja entre los dedos

emancipando la luz y llevando consigo la cabeza
afuera, hacia las barcas, que ya desde rato parecían

translúcidos huesillos, que el mar de fondo oculta
y muestra.

boven de streep van de pier. hier en daar punten, het water
glanst geel op als de zon door de wolken

fluistert, welft de hand zich om het licht
tegen de iris te houden. wimpers hangen in het beeld

de rails van het lid waarop de zeilen naar buiten
glijden, kiemen, en de oever beweegt

richting haven. de haren volgen de wind
die ver uithaalt, op de huid van de huizen

tekent zich kraakbeen af en de luiken
happen naar lucht. alsof alles afhangt van het ritme

van druppels die tegen de stenen trap kletsen
maar de druk in de vingers neemt af

ze geven het licht vrij en nemen het hoofd
mee naar de boten, die al lang op kleine

glazige botten lijken, de branding verstopt ze
onthult ze

над чертой волнореза, блестящие точки, вода
попыхивает жёлтым, когда солнце сквозь облака

шепчет; ладонь, словно телескоп, ловит свет
и к самой радужке подносит. помимо ресниц

взгляд пересекают паруса, раздутые,
как жабры; и в направлении порта

движется пляж, в направлении волос —
ветер, чьё тело начинается за тридевять

земель; уже видны хрящи у домов, и ставни
хватают воздух, будто ритм находят

капли прибоя шлёпаются о ступени…
но вот пальцы разжимаются

и выпускают фокус, и увлекают сферу головы
за собой — жест — в открытое море, к тем лодкам,

которые всё больше стеклянные кости: не видеть, но
осязать

nad linijo pomola. posamezne pike, voda
rumeno zažari, ko sonce skozi oblake

zašepeta, še upogne dlan, da bi zastrla
šarenico. trepalnice vise v sliko

tirnica veke, s katere drsijo jadra
navzven, škrge, in breg se premakne

proti pristanu. lasje gredo za vetrom
ki vzame zalet, na skorji stavb

se pojavijo hrustanci in naoknice
hlastajo po zraku. kot bi vse obviselo v ritmu

kapelj, ki pljuskajo ob kamnite stopnice
a pritisk v prstih popusti

sprostijo svetlobo in odvedejo pogled
do čolnov, ki že dolgo ne spominjajo več na majhne

steklaste kosti, valovanje jih skriva
razkriva