Ann Cotten

I'll speak for you, so hush.
Shut up, I say. Come now,
come on, be calm, I say, I'll do the words
and when I'm done we can climb in together.

Writing, you say, it really tires you out.
I'm more exhausted just from saying 'I', say I.
Spread out your pronoun, it can mean us two
and then we'll have a picknick on it. Really.

The word has trouble passing through my teeth,
my jaws will tend to clamourously jar
when you mean me and I mean you, and grinning
in silence churns our bosoms into harmony,
we ask: shall we? You say: I would,
what about you? when our teeth meet.

Fill up the glasses! Merum will keep us
behind the bushes and out of harm's way
all afternoon, making wild passes
that spill tannin on what's inside our faces,

caught up until the trees begin to tip,
mixing the alphabet up in our eyes,
as we guess on, trying to figure out
whose name it is we're cutting in the tree

trunk, using my knife. 'Cause yours is much too small
and switches back when used at the wrong angle.
And as I grave the last letter of 'YOU',
you, seriously: 'Look!' You've written 'ELVIS'.

Right. So we make mistakes. But something's laughing
at our attempts, I think it is the tree.

Μιλώ για σένα, είναι για καλό.
Είναι για καλό, λέω. Να ’σαι
ήσυχος, λέω, διατυπώνω,
όταν τελειώσω, μέσα θα μπούμε κι οι δυο.  

Η ποίηση, λες, σ’ εξαντλεί τρομερά.
Να λέω Εγώ μ’ εξαντλεί, λέω, περίσσια.
Άπλωσε το Εμείς σου, και τους δυο μας χωρά,
πάνω του θα κάνουμε πικ νικ. Αλήθεια,

δύσκολα τη λέξη από τα δόντια αποσπώ,
αυτά μεταξύ τους με δύναμη χτυπούν,
όταν εμένα εννοείς, εσένα εγώ, κι ο
σαρκασμός στην αρμονία μάς ξεβράζει,
αναρωτιόμαστε: Θέλουμε; Εσύ λες: Θέλω.
Και συ; Ενώ εγώ στα δόντια σου ακουμπώ.

Βάλε κρασί! Το Merum μας ζαλίζει
ένα ολόκληρο απόγευμα
μες τις τανίνες, βαρύ κοκκινίζει
της σύγχυσής μας το μαύρο ένδυμα.

Τσουγκρίζουμε, ώσπου ούτε έτσι ούτε αλλιώς πια,
μόνο μες στη ζάλη φθόγγους προτάσσουμε
πόσο μάλλον ποιανού τ’ αρχικά
στον φλοιό της οξιάς πάνω όντως χαράσσουμε

με το μαχαίρι μου. Λιλιπούτειο το δικό σου
και διπλώνει, αν τη γωνία λάθος υπολογίσεις.
Έτοιμη είμαι να σκαλίσω «ΕΣΥ»,
όταν το έργο σου μου δείχνεις· σκάλισες «ELVIS».

Εντάξει, κάνουμε λάθη. Κι όντως γελά  
με τις προετοιμασίες μας το κούφιο Είναι.

Ja govorim za tebe, zato se opusti.
Opusti se, kažem. Ne uzbuđuj
se, kažem, ja formuliram,
tu možemo, kad završim, oboje ući.

Pisati poeziju, kažeš, užasno te zamara.
Još više me iscrpljuje govoriti Ja, kažem ja.
Raširi tvoj Mi, ti, u tom smo oboje sadržani,
i onda ćemo na njemu napraviti piknik. Stvarno,

ja teško uspijevam progurati riječ preko
zuba, oni tvrdo udaraju jedni o druge,
kad ti misliš mene, ja tebe i samo cerekanje
nas u harmoniji može preplaviti,
mi pitamo: hoćemo li? Ti kažeš: Ja svakako.
Ti isto? Dok se ja oslanjam na tvoje zube.

Napuni čaše! Merum cijelo ovo poslijepodne
baca i tebe i mene u treslovinu,
teška, crvenkasto crna
haljina tih, dakako, zamjena.

Zazidani, dok ne znamo da li naprijed ili natrag,
samo zujeći i od slova zaključujemo
čije mi to inicijale zapravo
sad urezujemo u bukvu

mojim nožem. Tvoj je premalen
i zaklapa se sam od sebe, ako mu se krivo
izračuna kut. Upravo urezujem „TI“,
kad mi ti pokazuješ svoje djelo: ti si urezao „ELVIS“.

U redu, događaju nam se pogreške. Našim se
pokušajima pak sam bitak smije.