Marion Poschmann

Corpi, nell’archivio della storia, che si danno
il cambio, simili gli uni agli altri, anonimi
nella luce del giorno, alberi rinunciatari ai fianchi
di una strada, una traccia, un modo per capire,
corpi gonfi e sfiniti, che
affondano ogni giorno
nel gulasch, nella zuppa di piselli,
i sapori forti dell’ora di pranzo,
piccole identità, i tavoli, le mense,
pallido filo del quotidiano
niente, soltanto un po’ di pace, panche
accostate a sera ai muri delle case e i
corpi ne assorbono il tepore
per l’inverno, a casa
dall’esilio, con il vento dell’ovest
da quella che è già stata Stalingrado,
c’è un profumo che viene dal passato e
che non finge, immagini di diesel,
memorie del carbone, campi arati,
“qui vengono a covare le cicogne”
“castelli costruiti sulla sabbia”, teneri
corpi dove questo avviene,
corpi indifesi, e come e soprattutto
è tutto eguale

lichamen, depots van de geschiedenis, elkaar
aflossend, elkaar gelijkend, gewoonlijk
in het daglicht, in de berm bomen
achterlatend, een soort kenbaarheid,
lichamen, opgezwollen, uitgemergeld en
elke dag meer verwikkeld
in noedels met goulash, in erwten-
soep, de wrange geuren van de middag,
de herinnering, tafels, kantines,
de voortzetting van dagelijkse
zwakte, kalmeren, banken
’s avonds voor de gevels, lichamen
zuigen de warmte van muren op
tegen de winter, de terugkeer
van het verdrongene, de westenwind voert dampen
aan uit (voormalig) Stalinstad, geloof-
waardige, nabije geuren, neerslaand,
naar vroeger opschuivend, beelden van dieselmotoren,
herinnerde bruinkool, velden, geploegd,
“hier in het dorp broeden ooievaars,”
“op zand gebouwd,” weke
lichamen waarin dit plaatsvindt
wijkende lichamen, hoezeer
is het overal hetzelfde

тела хранят истории друг от друга
отделённые, друг на друга похожие, привычные
в дневном свете на обочине с деревьями
за спиной, такие понятные тела,
сдувающиеся, раздувающиеся и
каждый день всё глубже затягивающиеся
в макароны, гуляш и гороховый суп,
в стойкие запахи полдня,
всего знакомого, в столы
столовых, снова к тем же ежедневным
слабостям, утешениям, скамейкам
по вечерам перед домом, тела́
высасывают тепло из стен,
противясь зиме, возвращение
вытесняемого, подгоняет влагу западный ветер из
(в прошлом) Сталинштадта,
достоверные близкие запахи, возвращение
в прошлое, картинки дизельных моторов,
ещё не забытый чёрный уголь, перепаханные поля,
«здесь, где откладывают яйца аисты»,
«в городе на песке», размягчающиеся
тела, в которых и происходит город,
растворяющиеся тела, почему так слишком
одинаковые повсюду 

telá, skladiská histórie, oddeľujúce sa
od seba, navzájom si podobné, obyčajné
v dennom svetle, nechávajú za sebou
stromy pri okrajoch ulice, istý druh samozrejmosti,
telá, napuchnuté, vycivené a deň
po dni vťahované hlbšie
do gulášu s rezancami, do šošovicovej
polievky, nemilosrdné pachy poludnia,
povedomého, stoly,
jedálne, pokračovanie každodennej
slabosti, stíšenie, lavice
večer na priedomí, telá
sajú teplo múrov,
vzdorujú zime, návrat
vytesneného, západný vietor sem prináša výpary
z (niekdajšieho) Stalinovho mesta,
hodnoverné, blízke pachy, usádzajú sa
po vzore predošlých, pripomenú hnedé uhlie,
obrazy dieselových motorov, polia, oráčiny,
„tu neďaleko hniezdia bociany“,
„dom postavený na piesku“, tvárne
telá v ktorých sa to odohráva,
podvoľujúce sa telá, ako veľmi
je to všade rovnaké.