Maxim Amelin (Максим Амелин)

Cada dia del món, tret dels festius i els caps de setmana,
quan no té sentit sortir de casa per anar al centre
sense cap motiu especial,
amb el xerric, el grinyol, el ronc, el xiulet
i l’escarritx insuportables que esgarrapen i perforen

tots dos timpans, a una velocitat esbojarrada
el tren subterrani em transporta com sempre
passant pel mateix lloc, entre Avtozavódskaia
i Pavelétskaia, on un amic meu, no gaire íntim,
un home tranquil i familiar com n’hi ha pocs,

un gran company de got i lletraferit apassionat,
que ni fent feines honrades no s’havia guanyat ni un cèntim,
en Bória Geliebter (tingue’l present a les pregàries, tu que ets viu!)
va quedar destrossat en l’explosió del dia sis
de febrer de l’any dos mil quatre després

de Crist, un divendres, a les vuit i trenta-dos minuts,
quan anava a la feina al matí a l’hora punta,
sense sospitar que li tocaria, pobre home,
a cinquanta-quatre dies de fer els quaranta-tres anys,
d’anar a parar a l’epicentre (oh casualitat absurda!),

i em vénen al cap malediccions plenes de ràbia:
«Que aquells que, sense immutar-se, van donar l’ordre terrible
i aquells que, conscients del que feien, la van complir,
no trobin la pau ni en aquest món ni a l’altre,
que ni a les tombes fredes ni als llits calents els seus cossos

no tinguin descans, i que les seves ànimes rebin un càstig doblement sever!»,
i penso resignat com són d’inescrutables
per la raó de l’home els designis ocults del cel
i com d’inútil és voler-los apamar amb mesura humana,
que el naixement dels mortals, la vida i la fi són en mans

del Creador, que reclama el retorn de tots els benaurats:
«Beneït sia el meu estimat!»,
i tinc pressentiments confusos, com ara que el filòsof
de la causa comuna pugui tenir raó i que calgui fer uns quants números
amb les dades més precises per a la resurrecció futura,

que les puguem treure d’aquí i, per contradir
les paraules amargues d’un altre pensador, demostrar
que la poesia després d’Auschwitz i el GULAG, de les sagnants
revolucions i guerres, d’Hiroshima, de Bagdad i Nova York
és possible; però de quina mena? Qui ho sap, potser d’aquesta.

Each and every day, save weekends and holidays,
when there’s no reason or special occasion
to leave my apartment and head downtown,
the same underground train—racing at insane speeds, its
unbearable rattling and grinding, screeching

and shrieking, clanging and clawing that’s fit
to flay my eardrums to the bone—carries us past
the exact spot between two stations, Avtozavodskaya
and Paveletskaya, where a friend, not my nearest
or dearest, but a quiet man and loving father,

the kind that’s daily more endangered, always willing
to go drinking and a book-lover to boot,
the kind whose hard work never won him a penny,
Borya Geliebter (speak his name in your prayers, ye who live!),
was blown to bits in that explosion on the sixth

of February, in the two thousand and fourth year
of our Lord, on a Friday, at thirty-two minutes
past eight, as he was commuting in the morning
rush hour, without the slightest notion that he—
the poor guy, just fifty-four days shy
 
of his forty-third birthday—was slated to land
(oh senseless fate!) in tragedy’s messy center; and then
a host of thoughts comes into my head, from furious
curses—“Let those who gave this sordid order,
and those who (aware of their actions) still acted,

find no peace in this life or the next;
whether they rest in cold graves or hot beds may they
get no response, for a special retribution awaits their souls!”—
to humble thoughts of heaven’s hidden works,
which reason can’t fathom nor human dimensions measure,

since our births as men, our lives and ends,
reside in the Creator’s hands, who always calls
his blessed back with “Blessed be those beloved to me!”—
to vague ruminations on things foreboding:
how, if the philosopher of the common task is correct

and the resurrection requires numerical data, here’s where
you’ll find it, thus proving (despite a certain thinker’s bitter claim)
that after Auschwitz and the Gulag, after bloody wars
and revolutions, after Hiroshima, Baghdad and New York, there can be poetry…
but what kind? Who’s to say, maybe this kind right here. 

Секој божји ден, освен викенди и празници,
кога без потреба нема особена смисла
да се тргнува од дома накај центарот,
со неподнослив чкрипот, ‘ркот, кркот,
писок и ѕвекот, кој гребе и длабоко ги пара

ушните мембрани, со луда брзина
подземниот воз вообичаено ме носи
покрај истото она место, меѓу Автозаводска
и Павелецка, каде што мојот не најблизок пријател,
тивок семеен човек, какви што тешко можеш да најдеш,

другар за чашка и страстен книгољубец,
кој со чесен труд ни грош не ставил настрана,
Борја Гелиптер (спомени го во молитви, ти што живееш!)
беше парчосан во експлозијата на шести
февруари две илјади четврта од раѓањето

на Христос, во петок, во осум и триесет и две минути,
кој се возел на работа во утринскиот час пик,
и не помислувајќи дека, кутриот, педесет и четири
дена до четириесет и третата насретсреде
да го погоди (о бесмислена случајност!) му е судено,

и ми паѓаат на ум ту клетви полни гнев:
„Оние, кои без да трепнат ја дале страшната наредба, и оние
кои, сфаќајќи и знаејќи што прават, ја извршиле,
да немаат мир ни на оној, ни на овој свет,
ни во студени гробови, ни во врели постели

телата да не им заспијат, а душите да им бидат казнети!“ –
ту смирени мисли дека не му е достижна на
човечкиот разум небесната промисла тајна
и попусто е да ў пријдеш со земна мера,
дека раѓањето на смртните, животот и крајот се во раце

на Творецот, кој сите блажени Свои ги вика назад:
„Благословен да е оној Јас што го љубам!“
ту насетувања матни, небаре, општоземено
се покажа дека филозофот има право и точна
бројка ќе притреба за воскресението што следи,

ќе може да се пополни одовде, и за негирање на
горчливи зборови на друг мислител да се тврди
дека поезија по Освиенцим и ГУЛАГ, по крвавите
револуции и војни, по Хирошима, Багдад, Њујорк
може да има, но каква? – којзнае, – можеби ваква.

Fiecare zi de la Dumnezeu, in afară de cele libere şi de sărbătoare,
Cand, fără a fi nevoie, nu ai vreun motiv anume
Să ieşi din casă in direcţia centrului,
Cu un scraşnet insuportabil, cu un scarţait, şuierat,
Urlet şi zornăit, care zgarie şi străpunge de la un capăt la altul

Timpanul, cu o viteză nebunească
Trenul subteran mă duce ca de obicei
Pe langă acel loc, intre Avtozavodskaia
şi paveleţkaia, unde prietenul meu, nu dintre cei apropiaţi,
un om liniştit şi familist, cum mai găseşti,

tovarăş paşnic de pahar şi om de carte pătimaş,
care nu a reuşit să strangă nici un ban prin munca sa cinstitiă,
Boria Ghelibter (tu, cel ce trăieşti, să-i pomeneşti numele in rugăciuni!),
A fost făcut praf in timpul unei explozii din şase
Februarie două mii patru de la Naşterea

Lui Hristos, intr-o vineri, la ora nouă şi treizeci şi două de secunde,
Pe cand se ducea la serviciu dimineaţa, la o oră de varf,
Fără să bănuiască că el, sărmanul, cu cincizeci şi patru
Zile inainte de a face cei patruzeci de ani chiar in floarea varstei
i-a fost scris să se potrivească (o, coincidenţă fără rost!),

şi-mi trece prin minte ba blesteme pline de manie:
„Cei care au dar ordinul groaznic fără să clipească, şi cei care,
Inţelegand şi ştiind ce fac, au indeplinit asta,
Să nu aibă linişte nici pe lumea asta, nici pe cealaltă,
Nici in mormitele reci, nici in paturile fierbinţi

Trupurile lor să nu cunoască somnul, iar sufletele să fie lovite de o pedeapsă dublă!”,
Ba ganduri liniştite despre faptul că mintea
Omenească nu poate inţelege planul tainic ceresc
Şi că e total inutil să-l pricepi cu măsura pămantească,
Că naşterea muritorilor, viaţa şi moartea in mainile

Creatorului care ii cheamă inapoi pe toţi cei binecuvantaţi ai Săi:
„Fie binecuvantat cel indrăgit de Mine!”,
Ba de presimţiri tulburi, cum că, dacă un filosof generalist
Va avea dreptate in cele mai mici detalii
Pentru invierea viitoare va fi nevoie de aritmetică,

Putem să o luăm de aici, şi, pentru a confirma
Cuvintele amare ale unui alt filosof, să demonstrăm
Că poezia după Auschwitz şi Gulag, după revoluţii
Şi războaie sangeroase, după Hiroshima, Bagdag, New York
Poate exista, dar in ce fel?, cine ştie, poate in acesta.

每个神赐的日子，除去休息日和节假日，
走出家门去往城市的中心
实在没有必要也没有意义，
那里尽是难以忍受的轧轧声，吱吱声，嘶哑声，
尖叫声和哗啦声，它们不停地抓挠和撕碎

耳膜，地铁车厢以疯狂的速度
习惯性地载着我经过那个地方，
在汽车制造厂站和巴维列茨站^[1]
之间，我的好友被炸成了碎片
他不是我最亲近的人，却是难觅的好人，

他安静，顾家，酷爱世界各地的美酒，
他是狂热的藏书家，每个戈比都是诚实的
劳动所得，波利亚·格里博杰尔
（活着的人们，祈祷时请提及他的名字！）
公元二零零四年二月六日，

周五，八点三十二分，
早高峰时他在赶着上班的路上，
这可怜的家伙，还差五十四天
就满四十三岁，却在生命的如日中天
（噢，因荒谬的偶然！）注定死于非命，

我的脑子里时而出现愤怒的诅咒：
“那些不眨眼就发布可怕命令的人，和那些，
知道自己在做什么，却依然去执行的人，
你们将不得安宁，无论在这个世界还是那个世界，
无论在炽热的床头，还是冰冷的墓地，

你们的身体将无法安睡，内心将接受加倍的惩罚！”
时而是谦恭的思想——人类的智力
无法领会上天神秘的意志，
以尘世的标准接近它毫无意义，
凡人的诞生，生命和终结都在创世主的

掌控之中，他召回所有蒙福之人：
“我爱的人，祝福你们永远幸福！”——
时而又是不安的预感，如果
共同事业的哲人^[2]是正确的，那么
未来的复活将需要准确的数字，

可以用这数字，来反驳别的思想家^[3]
痛苦的词语，奥斯维辛和古拉格之后，血腥的
革命和战争之后，广岛、巴格达
和纽约之后，诗歌可能还会有，但它会是
什么样？——谁知道，——也许，就是这样。

 

[1]汽车制造厂站和巴维列茨站皆为莫斯科的地铁站名。

[2]尼古拉·费奥多罗夫（1828—1903），俄罗斯哲学家，著有《共同事业的哲学》，该书论证了人类主要的目的就是——使先辈复活，为此需要复活者的准确数据。——原注

[3]指奥地利哲学家西奥多·阿多诺，他曾说：奥斯维辛之后,写诗是野蛮的,也是不可能的。