Tom Schulz

la mugre en las uñas, las venas picadas
de un azul nocturno; las tarjetas de cumpleaños
rumbo al más allá, en eso te calcina
el atáud universal, el modelo más sencillo

cómo te escabulles y tu corcel
Rocinante; yo canto
que la muerte no es propia de Emir
Ato alguno, ningún desierto
de cierto,
quién tiró la tierra terapéutica
del cóctel, frente a la farmacia 24 horas
con envíos a todo el mundo, quién da sorbos en el cáliz del coño,
y deja a los paganos rezos –perforar, adorar,
vestirse– florecer postmortem

junto al expendedor de tumores, a la ventana de
asbesto de una clínica enferma, en plena orilla
de la ciudad dormitorio, ahí las enfermeras, enfermas hermanas,
todos los ayeres, llaman de nuevo al racional
farmaconfuso carro de tabletas, guantes
teñidos de negro, al lado de las fotos de la endos-
copía, donde las úlceras
floridas proliferan en un rojo tardío, ramo de orín,
sólo de trompeta.

en las últimas noches de noviembre, tan tibias
que puedes desvestirme, hasta dejarme en trusas
color piel y forma de esqueleto, cual nos in-
vadiéramos el uno al otro, como cuerpos
voladores erráticos, en un aire propulsor lastimado.

sobre qué es que tú cantas y tu helado té de larga ínsula,
que no apostaría por nadie de Manhattan
tarareo mi swing y digo: me caso con las tres hermanas
y no le quedará a la muerte ni una villa de la era industrial

wallen onder de ogen, nachtblauw
lekgestoken aderen; verjaardagskaarten
naar het hiernamaals, terwijl je doorbrand wordt
in de standaardkist, simpelste uitvoering

hoe vloei je dan weg en je paard
Rosinante; ik zing
dat de dood geen sjeik
dom toekomt, geen woeste
woestijn
wie gooit de cocktail
van geneeskrachtige aarde achterover, die tussen de tanden
knarst, voor de 24 uur mondiale verzend
apotheek, wie nipt aan de afscheidsbeker
en laat de heide begraven, uitgraven
aankleden postmortaal opbloeien

bij de tumordonoren, de asbest
ramen van een ziek huis aan de rand
van de slaapstad, waar zieke verzorgsters
ieder gisteren terugroepen op de rationeel
farmaverwarde pillenwagen, met zwart
verkleurde handschoenen, bij de gëendos
copieerde foto´s, waarop de zwel
bloemen tot een laat rood ontlastingboeket
trompettensolo uitwoekeren

tijdens de laatste novembernachten, zo mild
dat je mij uitkleedt, tot onder het skeletachtige
vleeskleurige ondergoed, alsof we in elkaar
binnendringen als ongeleide vliegende
objecten in geschonden, afdrijvende luchtruimen

waarover zing je dan en je lange-eiland-ijsthee
die voor geen Manhattan de weddenschap aangaat
ik swing en zeg, ik trouw de drie zusters
en de dood zal er geen herenhuis aan overhouden