Tomaž Šalamun

Furchtbarster Fels, weißer, weißer Wunsch.
Wasser, du entspringst aus Blut. Soll meine Form sich
verengen, soll mein Körper zerbröckeln, damit
alles in einen ist: Schlacke, Skelette, eine Handvoll.

Du trinkst mich, als würdest du die Farbe meiner Seele
ausreißen. Schlabberst mich, Mücke in einem winzigen
Nachen. Mein Kopf ist verschmiert, ich fühle,
wie die Berge entstanden, wie die Sterne geboren

wurden. Du hast mir deinen Scheitel entzogen, dort
stehe ich. Schau, in der Luft. In dir, nun bist du
eins und mein. Goldene Dächer krümmen sich unter

uns, Pagodenblätter. In riesigen Seidenbonbons bin
ich, zärtlich und zäh. Nebel schieb ich dir in den
Atem, Atem in den Gotteskopf in meinen Garten, Hirsch.

Awe-inspiring cliff, white desire.
Water springing forth from blood.
Let my form narrow, let it crush my body
so that everything is one: slag and skeletons, fistful of earth.

You drink me. draining off the color of my soul
You lap me up, like a fly in a tiny boat.
My head is smeared, I see how
mountains were made. how stars were born.

You pulled your brow out from under me. There I stand
Look, in the air. Within you, drained, all
mine. Golden roofs bend up under us,

small pagoda leaves. Im in silken candies
gentle and tenacious. I funnel the fog into your
breath, and your breath into the godhead of my garden, the deer.

Kauhistuttava kallio, valkea valkea tahto.
Vesi, joka virtaa verestä.
Kaventukoon hahmoni, hajotkoon ruumiini,
jotta kaikki olisi yhtä: kuona, luusto, hyppynen.

Juot minua kuin repisit sielustani väriä.
Latkit minua, kärpästä pikku purtilossa.
Pääni on ryvettynyt, tunnen, kuinka vuoret
ovat kohonneet, kuinka tähdet syntyneet.

Vedit päälakesi altani, tässä minä seison.
Katso, ilmassa. Sinussa, nyt olet yhtä ja
osa minua. Kultaiset katot kaartuvat allamme,

pagodinlehtinä. Olen silkkisissä jättikarkeissa,
hellä ja sitkeä. Työnnän usvaa hengitykseesi,
hengityksesi jumalanpäähän puutarhassani, hirvi.

Nejstrašnější skála, bílé bílé přání.
Vodo, která vyvěráš z krve.
At’ se mi úží tvar, at’ mi rozdrtí tělo
a je všechno v jednom: struska, kosti, hrst.

Piješ mě, jako bys mi vyšisovával barvu duše.
Lokáš mě, mušku v maličkém člunu.
Mám rozmázlou hlavu, cítím, jak se
udělaly hory, jak se rodily hvězdy.

Uhnul jsi mi svým temenem, tam stojím.
Pohleď, ve vzduchu. V tobě, jenž jsi ted’ slitý a
můj. Zlaté střechy se pod námi prohýbají,

listy pagody. Jsem v obrovských hedvábných
bonbónech, něžný a jako houžev. Mlhu ti vháním do
dechu, dech do boží hlavy v mé zahradě, jelene.

Klaikiausia uola, baltas, baltas troškimas.
Vandenie, ištekantis iš kraujo.
Lai susitraukia mano pavidalas, lai sutrupa mano kūnas,
idant visa būtų viename: nuodegos, kaulai, saujos.

Geri mane, nelyg išrauni man sielos spalvą.
Laki mane, muselę mažytėje valtelėje.
Mano galva sutraiškyta, jaučiu, kaip
iškilo kalnai, kaip gimė žvaigždės.

Ištraukei man ramstį — savo viršugalvį, ten stoviu.
Pažvelk, ore. Tavyje, kuris dabar esi supiltas ir
mano. Aukso stogai vingiuoja po mumis,

šventyklos lapai. Dideliuose šilko saldainiuose
esu, švelnus ir gyvybingas. Miglą suspaudžiu tau į
alsavimą, alsavimą į dievo galvą mano sode, elniau.

Roc ô combien redoutable, désir blanc, si blanc.
Onde sourdant du sang.
Que ma forme se rétrécisse, qu’elle broie mon corps,
afin que tout soit en un : scorie, ossatures, poignée.

Tu me bois, comme si tu écorchais la couleur de mon âme.
Tu me lapes, moucheron dans une barque minuscule.
J’ai la tête écrabouillée, je sens la
formation des montagnes, la naissance des étoiles.

Tu m’as refusé tes tempes, je me tiens là.
Regarde, en l’air. En toi, maintenant répandu et
mien. Des toitures dorées se tordent sous nous,

feuillée de pagodes. En d’énormes bonbons soyeux
je suis, tendresse et vigueur. Je repousse la brume dans
ton souffle, le souffle dans ta tête divine en mon jardin, cerf.

El más terrible peñasco, deseo blanco, blanco.
Agua que manas de la sangre.
Que mi forma se contraiga, que triture mi cuerpo
para que todo sea uno: la escoria y los huesos, un puñado.

Me bebes como si estuvieras extrayendo el color de mi alma.
Me bebes a lengüetazos, mosquita en una barca delicada.
Tengo la cabeza esparcida, siento cómo se
hicieron las montañas, cómo nacieron las estrellas.

Me has retirado tu coronilla, allí estoy parado.
Mira, en el aire. En ti, que te has derramado y
eres mío. Bajo nosotros se encorvan los dorados tejados,

hojas de pagoda. Habito en enormes bombones
de seda, dulce y tenaz. Voy metiendo niebla en
tu aliento, tu aliento en la divina cabeza de mi jardín, ciervo.

Magasságos szikla, fehér-fehér bálvány.
Víz, aki fakadsz a vérből.
Hadd legyen porrá a testem, hadd morzsolódjak el,
hogy egy legyen a minden: csontja, salakja maréknyi.

Lelkemet szívod, velőmig kikortyolsz engem.
Megiszol, muslincát kicsi csónakban.
Érzem koponyámban, ahogy roppan szét, hogy e hegy-
ség hogyan is lett, hogyan is született meg a csillag.

Elloptad a sötéted, nézzed, állok ott.
Levegőégben. Tebenned, ki eggyéforrt ve-
lem. S ki az enyém vagy. Arany tetők alattunk,

falevélpagodák. Irdatlan selyemcukrok közt állok
kertemben, szelíd és konok. Ködpárát lopok
leheletedbe, lélegzetet istenfejedbe, szarvas.

Skrämmande klippa, vitt begär.
Vatten strömmar fram ur blod.
Låt min gestalt bli tunnare, låt den krossa min kropp,
så att allt blir till ett - slagg och skelett, en handfull jord.

Du dricker mig som om du drack färgen från min själ.
Du slickar upp mig, en liten fluga i en liten båt.
Mitt huvud är insmort, jag känner hur
bergen blivit till, hur stjärnorna fötts.

Du har tagit ditt finger ifrån mig, där står jag.
Se upp i luften. Inom dig tomhet, allt är
mitt. Gyllene tak välver sig under oss,

små pagodlöv. Jag finns i silkeslena karameller,
mild och envis. Jag sprider dimma i
din andedräkt, din andedräkt i gudahuvudet i trädgården, rådjuret.

Najstraszniejsza skało, białe, białe pragnienie.
Wodo, która masz źródło we krwi.
Niech mi się zwęża kształt, niech mi zmiażdży ciało,
by wszystko było w jednym: żużel, szkielety, garść.

Pijesz mnie, jakbyś mi wyrywał barwę duszy.
Chłepczesz mnie, muszkę w kruchej łódce.
Rozsmarowaną głowę mam, czuję, jak się
uformowały góry, urodziły gwiazdy.

Wyszarpnąłeś mi swoje ciemię, tam stoję.
Popatrz, w powietrzu. W tobie, który jesteś teraz jednolity i
mój. Złote dachy zakrzywiają się pod nami,

liście pagody. W ogromnych jedwabnych cukierkach
jestem, czuły i wytrwały. Mgłę wpycham ci w
oddech, oddech w bożą głowę w moim ogrodzie, jelonku.

Terrificante roccia, bianco bianco desiderio.
Acqua che sgorghi dal sangue.
Mi si contragga la forma, si sbricioli il corpo,
perché tutto sia uno: scoria, ossa, un pugnello.

Mi bevi, e quasi mi svelli dall'anima il colore.
Mi trangugi, moscerino in un minuscolo battello
La mia testa informe dilaga, sento il formarsi
delle montagne, sento il nascere degli astri.

Hai sfilato il tuo vertice sotto di me, che sto lì.
Guarda, su in aria. In te, che adesso sei effuso e
mio. I tetti dorati s'inarcano sotto di noi,

foglie di pagoda. In enormi caramelle di seta,
sono - dolce e tenace. Spingo la nebbia nel tuo
fiato, il fiato nella divina testa nel mio giardino, cervo.

Najstrašnija hridino, bijela bijela željo.
Vodo, koja izvireš iz krvi.
Neka mi se suzi oblik, neka mi zdrobi, tijelo
da sve bude u jednom: šljaka, kosturi, pregršti.

Piješ me kao da mi čupaš boju duše.
Ločeš me, mušicu u sitnu čunu.
Imam razmazanu glavu, osjećam kako su
nastale gore, kako se rodile zvijezde.

Odmaknuo si mi svoje tjeme, tamo stojim.
Gledaj, u zraku. U tebi koji si sada izliven i
moj. Zlatni krovovi pod nama se ukrivljuju,

pagodini listovi. U ogromnim svilenim bombonima
sam, nježan i postojan. Maglu ti utiskujem u
dah, dah u božju glavu u mom vrtu, jelene.

La roca més temible, el desig blanc, blanc.
L'aigua que brolla de la sang.
Que la forma se m’empetiteixi, que el cos s’esclafi,
perquè tot sigui u: escòria, esquelets, tancats al puny.

Em beus com si descrostessis el color de l'ànima.
Em beus a galet, una mosqueta dins el fràgil vaixell.
Tinc el cap badat, sento com s'han format
les muntanyes, com han nascut les estrelles.

M'has tret el suport de la teva fosca, m’hi estic allí.
Veus, dins l'aire, dins teu, ara estàs fos i ets
meu. Les teulades daurades es corben sota nostre,

talment fulles de pagoda. En els enormes caramels verds
sóc jo, tot tendre i resistent. Et fico la boira al teu
alè, l’alè al cap diví dins el meu jardí, cérvol.