Marija Dejanović

1.
Ще отида да живея в Исландия
като ято птици, като два снопа жито,
които ходят по слънцето
до безсъзнание, като кожи,
впрегнати с меки юзди
в световъртеж.

Казвам: сигурно,
ала това не значи сигурност,

а следното:
тялото ми е като вързоп
и се нося като амеба,
свободна
като спасителен пояс
без давещ се.

Този празен център е
Исландия:
моята нужда
да бъда топла
хвърлена във водата

желанието ми
да те видя
взривена от бомбата
на корема си

ръцете ми
държат бинокъл
и ме гледат от брега
в експлозия,
която ме призовава

да забравя името си.

2.
Исландия.
Намерение да стана хладнокръвна.
Да имам единствено стерилни мисли
и да изричам само прости изречения,
да суча до насита камък морска сол
и да ям натурална овесена каша,

нося дебели вълнени чорапи,
отричам се от близостта на хората
и веднъж месечно посещавам
бели лисици.

Бих желала вечна зима,
дворът на моята стая
да е нейно царство
и да легна на нейната възглавница,

да ми разказва как е в младостта,
да сядам на гърдите на младежи
и да оставам с тях,
докато въздухът в гърдите им
не свърши.

3.
Изпращам ти писмо от Исландия:
тук всичко е бяло,
като на снимките на облаците
от люка на самолета,
когато ти идвах на гости.

През деня небето изглеждаше
все едно е Северният полюс.
Земята не се виждаше.
През нощта, приземена,
изглеждаше ми като мрежа от звезди.

Премълчавам кафявите детайли.
Лъжа, че е валял сняг.
Накрая не изпращам писмото,
не започвам да мразя света,
влизам гола в леглото
без да плача.

4.
Твоето ядро е малка
румена мекичка гладка
тъкан под купчина ножове.

Една бяла сутрин,

ще ги извадя един по един
като клинове на палатка
и ще ги забода в челата на хората,
които са те открили.

1.
Ich werde nach Island ziehen, um dort zu leben
wie ein Vogelschwarm, zwei Bündel Getreide
die auf der Sonne wandern
bis zur Ohnmacht, der Haut
mit weichem Zaum eingespannt
in den Taumel.

Ich sage: es ist verlässlich.
es bedeutet nicht: Sicherheit,

bedeutet:
mein Körper ist gebunden
und ich treibe wie eine Amöbe,
frei
wie ein Rettungsring
ohne den Menschen
der ertrinkt.

Dieses leere Zentrum
Island:
mein Bedürfnis
warm zu sein
ins Wasser geworfen

mein Wunsch
dich zu sehen
von der Bombe zerfetzt
die aus meinem Bauch kam

meine Hände
halten ein Fernglas
und beobachten mich von der Küste aus
in der Explosion
die mich ruft

damit ich meinen Namen vergesse.

2.
Island.
Die Absicht kalt zu werden.
Nur sterile Gedanken zu haben
und dass ich nur einfache Sätze ausspreche,
auf einem feuchten Salzstein strande
faden Haferbrei esse,

dicke Wollstrümpfe trage,
auf die Nähe von Menschen verzichte
und einmal im Monat
weiße Füchse besuche.

Ich wünsche mir einen ewigen Winter,
dass der Hof meines Zimmers
ihr Reich wäre
und ich mich auf ihre Kissen legte,

dass sie mir erzählt, wie sie sich in ihrer Jugend
auf die Brust junger Männer setzte
und bei ihnen blieb
bis alle Luft aus ihren Lungen
verschwunden war.

3.
Ich schicke dir einen Brief aus Island:
alles ist weiß hier,
wie auf dem Bild der Wolken
aus dem Flugzeugfenster
als ich zu dir kam.

Tagsüber schien der Himmel
der Nordpol zu sein.
Die Erde war nicht sichtbar.
In der Nacht, der Landungsboden
wie ein Sternenetz.

Ich verschweige die braunen Details.
Lüge, dass es schneite.
Schicke den Brief am Ende nicht,
beginne die Welt nicht zu hassen,
verkrieche mich nackt ins Bett
und weine nicht.

4.
Dein Kern ist klein,
rotes weiches glattes
Gewebe unter einem Haufen Messer.

Eines weißen Morgens,

werde ich eines nach dem anderen herausziehen
wie die Haken eines Zeltes
und sie in die Stirn der Leute stechen
die dich entblößt haben.

1.
Θα αποδημήσω στην Ισλανδία
σαν ένα κοπάδι πουλιών,
σαν δυο δεμάτια στάρι,
που πορεύονται κάτω απ’ τον ήλιο
ως την εξάντληση, το δέρμα τους
ζεμένο στον ίλιγγο
με μαλακά χαλινάρια.

Λέω: είναι κάτι φερέγγυο.
Αυτό δε σημαίνει: ασφάλεια,
αυτό σημαίνει:
το σώμα μου είναι ζεμένο
και πλέω
σαν αμοιβάδα
ελεύθερη σαν
σωσίβιο
χωρίς
σώμα πνιγόμενο
προς διάσωση.

Αυτός ο κενός πυρήνας
είναι η Ισλανδία:
η ανάγκη μου
για θέρμη
και ρίψη στο νερό.

H επιθυμία μου
να σε δω
διαμελισμένο από βόμβα
από το στομάχι μου˙

τα χέρια μου
κρατούν κιάλια
και με παρακολουθούν απ’ την ακτή
σε μια έκρηξη
που με καλεί
να ξεχάσω το όνομά μου.

2.
Ισλανδία.
Η επιθυμία του ψύχους,
των στείρων και μόνο σκέψεων,
των απλών και μόνο φράσεων
της ανάβασης σε βράχο από υγρό αλάτι,
και της κατανάλωσης ανόθευτης βρώμης.

H επιθυμία μου να φοράω χοντρές μάλλινες κάλτσες,
να απαρνηθώ το ανθρώπινο άγγιγμα,
και μια φορά το μήνα, να επισκέπτομαι
λευκές αλεπούδες.

Θα ήθελα έναν αιώνιο Χειμώνα,
θα ήθελα η αυλή του δωματίου μου
να γίνει η αυτοκρατορία του.
θα ξάπλωνα στα μαξιλάρια του,
και θα του ζητούσα να μου πει πως στα νιάτα του
καθόταν στο στήθος νέων ανδρών
και έμενε μαζί τους
μέχρι να τους κοπεί
η ανάσα.

3.
Σου στέλνω γράμμα από την Ισλανδία
όλα εδώ είναι λευκά,
σαν σύννεφα που άρπαξα
από το παράθυρο του αεροπλάνου
όταν ήρθα να σε δω.

Τη μέρα ο ουρανός έμοιαζε
με τον Βόρειο Πόλο.
Το έδαφος δε φαινόταν.
Τη νύχτα ο χώρος προσγείωσης
έμοιαζε με αστρικό δίκτυο.

Παραλείπω τις καφετιές λεπτομέρειες.
Ψέματα λέω, χιόνιζε.
Τελικά δε στέλνω το γράμμα,
δεν αρχίζω να μισώ τον κόσμο,
δε χώνομαι στο κρεβάτι γυμνή,
και δεν κλαίω.

4.
Ο πυρήνας σου είναι ελάχιστος,
ξαναμμένος, μαλακός, λείος ιστός,
κάτω από ένα σωρό μαχαίρια.

Ένα λευκό πρωινό,
θα τα τραβήξω ένα ένα,
σαν πασσάλους από σκηνή,
και θα τα βυθίσω στο μέτωπο
όσων σε εξέθεσαν.

1.
I will move to Iceland
like a flock of birds,
like two bales of wheat,
treading under the sun
to exhaustion, their skin
yoked to vertigo
with soft ribbons.

I say: it's reliable.
this doesn't mean: safety,

this does mean:
my body is bound
and I am floating
like an amoeba
as free as
a life belt
without a
drowning man
to rescue.

This empty core
is Iceland:
my need
to be warm
and thrown into water.

my desire
to see you
blown up by a bomb
from my stomach

my hands
hold binoculars
watching me from the shore
in an explosion
inviting me
to forget my name.

2.
Iceland.
The desire to become cold.
To only have sterile thoughts
and mouth simple sentences,
to mount a rock of wet salt
and eat plain oatmeal,

to wear thick woolen socks,
to forsake human touch,
and, once a month, to visit,
white foxes.

I would like an eternal Winter,
I would like my room's yard
to become its empire.
I would sprawl on her cushions,

and have her tell me that, in her youth, she
would sit on the chest of young men
and stay with them
until they ran
out of breath.

3.
I am sending you a letter from Iceland:
here everything is white,
like the clouds I captured
from the airplane window
when I came to see you.

During the day, the sky seems
like the North pole.
You cannot see the ground.
During the night, the soil
looks like a web of stars.

I omit the brown details.
I lie it snows.
In the end, I don't send the letter,
I don't begin hating the world,
I don't curl into bed naked,
and I don't cry.

4.
Your core is tiny,
flushed, soft, smooth tissue,
beneath a pile of knives.

On a white morning,

I will draw them one by one,
like nails from a tent,
and stab them in the foreheads
of those who exposed you.