Maud Vanhauwaert
[ik ben vergeten hoe het voelt om als kikker gesminkt...]
[ik ben vergeten hoe het voelt om als kikker gesminkt...]
ik ben vergeten hoe het voelt om als kikker gesminkt te zijn
hoe de verf in de zon opdroogt en kraakt als je lacht
hoe ik dan bang werd
omdat ik dacht dat ik in een hele oude kikker veranderde
ik ben vergeten hoe het was om in de nek van mijn vader te zitten
mijn handen op zijn hoofd te leggen
alsof ìk hèm beschermde
ik ben vergeten wie er in mijn klas zat, wie de mooiste
pennenzak had, wie ik het eerst wilde zoenen en wie mij ooit
‘zo dik als Afrika’ noemde
ik ben eens vergeten mijn cavia uit de zon te halen en toen
ik terug in de tuin kwam lag hij daar, als een zwart geblakerd
te lang gebakken stukje brood
ik ben vergeten wat ik toen dacht over de dood
ik ben zoveel namen vergeten. Ik ben de naam vergeten
van de leidster op Jommekeskamp die elke dag perse mijn haar
in een dotje wilde draaien
de naam van de man die na mijn val
in de regen met de fiets, mijn hoofd heeft gehecht, vergeten
waarom ik aan het haar van mijn zus trok
zo vaak dat ik haar aan een haarstukje hielp
ik ben vergeten waarom ik op een podium stond
waarom zoveel mensen dezelfde richting opkeken
en ik als enige, andersom
ik ben vergeten waarom ik als kind masturbeerde
denkend aan een felbehaarde Jezus, met zijn uitstulpend kruis
ik ben vergeten wat de zigeunerin met haar zware beweeglijke wenkbrauwen
als vervaarlijk koffiedik in mijn handen heeft gelezen. Mijn eigen toekomst
ben ik vergeten. Ik ben vergeten hoeveel ik van je hield
ik had het nochtans in een boekje geschreven
met mijn handtekening eronder
vergeten waar de kloven in je lippen zitten
in de winter en hoe je slaapt of je in een bochtje lag, je knieën opgetrokken of uitgestrekt
en wij dan om de laken vochten, hoe, in het felle licht van Sevilla
onze pupillen zich samentrokken
maar ik ben niet vergeten wat ik vergeten ben, meer nog
wat ik vergeten ben, daaraan denk ik nog het meest
zoals aan wat mijn moeder bedoelde toen ik (nog zo dik als Afrika
en mijn cavia nog mals) haar vroeg waarom vergeten
geen ‘ge’ krijgt, zoals geslapen, gegeten en gedanst
en zij toen terwijl ze de strijk opplooide
mompelde alsof ze de woorden tussen mijn kleren schoof:
vergeten wordt nooit voltooid