Ghayath Almadhoun (غياث المدهون)

In the North, close to God’s boundary wall, enjoying a developed culture, the magic of technology, the latest achievements of human civilization, and under the influence of the drug that grants safety, health insurance, social security and freedom of expression, I lie in the summer sun as if I am a white man and think of the South, contriving excuses to justify my absence. Emigrants, travellers, refugees go by me, genuine inhabitants, bogus inhabitants, tax-dodgers, alcoholics, the newly rich and racists, all of them crossing in front of me as I sit in the North thinking of the South, composing spurious stories in order to cover up my absence and explain how I can’t attend.

Yes, I can’t attend, for the road between my poem and Damascus is cut off for postmodern reasons: these include the fact that my friends are ascending to God at a rapidly increasing rate, faster than my computer processor, while other reasons relate to a woman I met in the North who made me forget the taste of my mother’s milk, and some are connected to the fishes in the fish tank, who won’t find anyone to feed them in my absence.

I can’t attend, for the distance between my reality and my memory confirms that Einstein was right and the energy produced by my longing equals mass multiplied by the speed of light squared.

I can’t attend but I can be absent, yes, I can be absent with great skill. I’ve become an expert in recent times and I’ve acquired a diary where I make a note of the times I have to be absent and I have memories that haven’t happened yet.

I can be absent as if I have never existed, as if I am nothing, as if air has never entered my lungs, as if I’ve never had enemies before, as if I’m concentrated memory loss, a coma transmitted like a contagious disease.
           
I can’t attend as I’m currently busy with the cold war I fight daily with isolation, with indiscriminate shelling by darkness, with systematic depression, with the attacks of loneliness that target the kitchen, the checkpoints that stand between me and summer, the bureaucracy caused by the separation of the legislative and executive powers, the routine procedures of the tax department. You’ve talked to me at length about the war, now let me tell you a little about the peace that I enjoy here in the North. Let me tell you about gradations of skin colour, what it means when people don’t know how to pronounce your name, about black hair, about the democracy that always favours the rich, the health insurance that doesn’t cover your teeth because they aren’t part of the body. Let me talk to you about the tasteless vegetables, the flowers with no smell, the racism masked by a smile. Let me tell you about the fast food, fast trains, fast relationships, slow rhythms, slow grief, slow death.

Will you believe me if I say to you that my shoes are tired, that inside me is a wolf I can’t restrain once he’s smelt blood? Will you believe me if you see on my body the marks of the bullets that have hit my friends there, while I’m sitting here in front of a computer screen? Do you believe in coincidence? My absence is a coincidence planned with extreme care, a well-considered random act. I’ve discovered by coincidence that it’s no coincidence that coincidences happen, and in fact the coincidence is when they don’t happen. The point is, will you believe me if I swear to you by music? I swear by music that a European residence permit prevents us from being shot but makes it more likely that we’ll kill ourselves.
           
Fine, I’ll tell you the truth. I’ll tell you why I can’t attend. It happened on a summer’s evening when I met a sad woman on my way home. In her hand she carried a forest and in her bag a bottle of wine. I kissed her and she became eleven months pregnant…

That’s not what’s stopping me attending. I’ll tell you the truth. Damascus caught me in bed with another woman. I tried to put things right, to say what happened was a spur of the moment thing, nothing more, and it wouldn’t happen again. I swore by everything, by the moon, fireworks, women’s fingers, but it was all over, so I fled to the North.

That’s not what’s stopping me attending. I’ll tell you the truth. When I was a child I didn’t know anything about the market economy. Now, after I’ve become a citizen of a first world country, I don’t know anything about the market economy.
           
This isn’t what’s stopping me attending. I’ll tell you the truth. When I was intending to come, my suitcase collided with an item of breaking news and my language was smashed to bits, the passersby grabbed hold of the pieces and I no longer had a language…

That isn’t what is stopping me attending. I’ll tell you the truth, I’m dead, yes, I died several years ago.

That isn’t what’s stopping me attending. I’ll tell you the truth…

Au nord, tout près de la clôture de Dieu, réjoui de l’évolution culturelle et de la magie de la technologie, et des dernières techniques d’urbanisme que l’humanité a effectuées, et sous l’influence de somnifère qui donne la sécurité, l’assurance médicale, la sécurité sociale et la liberté d’expression, je m’allonge sous le soleil d’été comme un homme blanc. Je pense au sud en inventant des excuses pour justifier mon absence.  À côté de moi passent des migrants, des nomades et des réfugiés, des habitants autochtones passent et des faux autochtones, ceux qui fuient les impôts, des alcooliques, des nouveaux riches et des racistes, tous passent devant moi et, alors que je suis assis au nord en tain de penser au sud. J’invente de fausses histoires pour cacher mon absence et pourquoi je ne peux pas être présent.

Oui, je ne peux pas être présent, la route entre mon poème et Damas est coupé à cause des raisons postmodernes. Parmi lesquelles, mes amis montent vers Dieu avec une accélération extrême plus rapide que la vitesse d’un processeur d’ordinateur. Certaines concernent une femme que j’ai rencontrée au nord, elle m’a fait oublier le lait maternel. Et quelques uns ont un rapport avec un aquarium qui ne trouvera personne pour lui donne à manger pendant mon absence.

Je ne peux pas être présent, la distance entre ma réalité et mes souvenirs confirme qu’Einstein a raison, que l’énergie émanant d’un manque égale le résultat de la multiplication de la matière par le carré de la vitesse de la lumière.

Je ne peux pas être présent, mais je suis capable de m’absenter. Oui, je suis capable de m’absenter avec une grande habilitée, et je suis devenu un grand professionnel dernièrement. Et j’ai un agenda où je note dedans tous les rendez-vous de mon absence, et j’ai des souvenirs qui ne sont pas encore arrivés.

Je suis capable de m’absenter comme si je n’étais pas, comme si j’étais néant, comme si l’air ne rentrait pas dans mes poumons précédemment et je n’avais pas d’ennemis. Comme si je perdais des souvenirs bien précis, comme si j’étais dans un coma transmissible.

Je ne peux pas être présent parce que maintenant je suis occupé dans une guerre froide que j’engage tous les jours avec l’isolement, un bombardement aveugle contre l’obscurité, la dépression programmée, et des raids de la solitude qui visent la cuisine, avec des barrages de contrôle qui se tiennent entre moi et l’été, de la bureaucratie à cause de la séparation des autorités législatives et exécutives, avec la routine du bureau des impôts. Tu m’as parlé longuement de la guerre, laisse-moi te parler un peu de la paix dont je bénéficie ici au nord. Laisse-moi te parler des dégradés de la couleur de peau, et de la signification que les gens ne savent pas prononcer ton nom, des cheveux noirs, de la démocratie qui se tient toujours du coté des riches, de l’assurance médicale qui ne couvre pas les dents parce qu’elles ne font pas partie du corps. Laisse-moi te parler des légumes qui n’ont pas de gout, des roses qui n’ont pas d’odeur, sur le racisme enveloppé de sourire. Laisse-moi te parler des fast-foods, des trains rapides et des relations rapides, du rythme lent, de la tristesse lente et de la mort lente.

Est-ce que tu me crois si je te dis que ma chaussure est fatiguée, et qu’au fond de moi il y a un loup que je ne peux pas tenir après avoir senti l’odeur du sang. Est-ce que tu me crois si tu voyais sur mon corps les traces de balles qui ont touchés mes amis là-bas alors que je suis assis ici derrière l’écran de l’ordinateur ? Je crois au hasard, que mon absence est un hasard méticuleusement planifié, un coup aléatoire étudié. J’ai vraiment découvert par hasard que le hasard n’est pas un hasard quand il se produit, par contre le hasard c’est quand il n’arrive pas. L’essentiel, est-ce que tu me crois si je te jure par la musique, je jure par la musique que le permis de séjour en Europe va peut-être nous éloigner de la mort par les balles mais il nous approche du suicide.

Bien je vais te raconter la vérité. Je vais te raconter pourquoi je ne peux pas être présent, c’est arrivé dans une soirée d’été, quand j’ai rencontré sur le chemin de la maison une femme triste, elle portait entre ses mains une forêt et dans sa sacoche une bouteille de vin, je l’ai embrassée et elle est tombée enceinte dans le onzième mois…

Ce n’est pas ça qui m’empêche d’être présent. Je vais te raconter la vérité, Damas m’a attrapé avec une autre femme au lit, j’ai essayé de sauver la situation, [en disant] que ce qui s’est passé ce n’est qu’un caprice et ça ne se répètera jamais. J’ai juré par tout, par la lune, par les feux d’artifices, par les doigts des femmes, mais tout était terminé, alors j’ai fui au nord…

Ce n’est pas ça qui m’empêche d’être présent. Je vais te raconter la vérité, quand j’étais enfant, je ne connaissais rien de l’économie de marché, maintenant que je suis devenu un citoyen d’un pays du premier monde, je ne connais rien de l’économie de marché…

Ce n’est pas ça qui m’empêche d’être présent. Je vais te raconter la vérité, quand j’ai décidé de venir, ma valise s’est cognée avec des nouvelles rapides, mon langue s’est cassé en morceaux et les passants l’on volé et je n’ai plus de langue…

Ce n’est pas ça qui m’empêche d’être présent. Je vais te raconter la vérité, je suis mort. Oui, je suis vraiment décédé depuis plusieurs années…


Ce n’est pas ça qui m’empêche d’être présent. Je vais te raconter la vérité…

Al Nord, vicino al confine con Dio, godendomi una cultura evoluta e la magia della tecnologia, e le ultimissime frontiere conquistate dalla civiltà umana, e sotto l’effetto ipnotico che danno la sicurezza, l’assicurazione sanitaria, l’assistenza sociale e libertà di espressione, mi distendo sotto il sole estivo come un uomo bianco. Penso al Sud inventando scuse per giustificare la mia assenza. Accanto a me passano migranti, nomadi e rifugiati, passano abitanti autoctoni e falsi, evasori fiscali, alcolizzati, nuovi ricchi e razzisti, passano tutti davanti a me mentre sono seduto a Nord pensando al Sud. Invento false storie per nascondere la mia assenza e perché non posso essere presente.

Sì, non posso essere presente, la strada tra la mia poesia e Damasco è tagliata per cause postmoderne: tra queste che i miei amici ascendono verso Dio con un’accelerazione più rapida della velocità di un processore di computer. Alcune riguardano una donna che ho incontrato a Nord e che mi ha fatto dimenticare il sapore del latte materno. E altre hanno a che fare con i pesci di un acquario che non troveranno nessuno per dargli da mangiare durante la mia assenza.

Non posso essere presente, poiché la distanza tra la mia realtà e la mia memoria conferma che Einstein ha ragione, che l’energia che emana dalla mia nostalgia è uguale al risultato della moltiplicazione della materia per il quadrato della velocità della luce.

Non posso presenziare, ma posso essere assente. Sì, posso essere assente con grande abilità, e sono diventato un professionista ultimamente. Ho un’agenda dove annoto tutti gli appuntamenti della mia assenza e ho ricordi ancora non avvenuti.

Posso essere assente come se non fossi mai esistito, come se fossi un nulla, come se l’aria non fosse mai entrata nei miei polmoni e come se non avessi nemici, come se fossi una perdita di memoria concentrata o un coma contagioso.

Non posso essere presente perché sono impegnato in una guerra fredda che conduco ogni giorno con l’isolamento, con un bombardamento cieco contro l’oscurità, con una depressione programmata e i razzi della solitudine che mirano la cucina, con i check point che stanno tra me e l’estate, con la burocrazia a causa della separazione tra potere legislativo ed esecutivo, con la routine dell’ufficio delle imposte. Mi hai parlato a lungo della guerra, lascia che ti parli un po’ della pace di cui godo io qua al Nord. Lascia che ti parli delle gradazioni del color della pelle, di cosa significa quando la gente non sa pronunciare il tuo nome, dei capelli neri, della democrazia che sta sempre dalla parte dei ricchi, dell’assicurazione sanitaria che non copre i denti perché non fanno parte del corpo. Lascia che ti parli della verdura che non ha alcun sapore, dei fiori che non hanno alcun odore, del razzismo avvolto in un sorriso. Lascia che ti parli dei fast food, dei treni veloci e delle relazioni veloci, del ritmo lento, della tristezza lenta e della morte lenta.

Mi crederai se ti dico che la mia scarpa è stanca e che dentro di me vi è un lupo che non posso fermare dopo aver sentito l’odore di sangue? Mi crederai se vedi sul mio corpo le tracce delle pallottole che hanno colpito i miei amici là mentre io sono seduto qua dietro allo schermo del computer? Credi nel caso? Che la mia assenza è un caso meticolosamente pianificato, un colpo di caso studiato? Ho scoperto per caso che il caso non è un caso quando accade, ma il caso è quando non accade. Comunque mi crederai se ti giuro sulla musica, giuro sulla musica che il permesso di soggiorno in Europa potrebbe forse allontanarci dalla morte con le pallottole ma rende più probabile al suicidio.

Bene, ti racconterò la verità. Ti dirò perché non posso essere presente. È accaduto in una serata d’estate, quando ho incontrato sulla strada verso casa una donna triste, portava tra le mani una foresta e nella borsa una bottiglia di vino, l’ho baciata ed è rimasta incinta nell’undicesimo mese…

Non è questo che mi impedisce di essere presente. Ti racconterò la verità. Damasco mi ha catturato con un’altra donna a letto, ho cercato di salvare la situazione dicendo che quel che era accaduto era solo un capriccio che non si sarebbe ripetuto. Ho giurato su tutto, sulla luna, sui fuochi d’artificio, sulle dita delle donne, ma tutto era finito, allora sono fuggito verso Nord…

Non è questo che mi impedisce di essere presente. Ti racconterò la verità. Quando ero bambino, non sapevo nulla di economia di mercato, ora che sono diventato cittadino di un paese del primo mondo, non so nulla di economia di mercato …

Non è questo che mi impedisce di essere presente. Ti racconterò la verità. Quando ho deciso di venire, la mia valigia si è scontrata con una notizia dell’ultima ora, la mia lingua si è frantumata in pezzi e i passanti l’hanno rubata e non ho più una lingua…

Non è questo che mi impedisce di essere presente. Ti racconterò la verità. Sono morto, sì sono deceduto da molti anni…

Non è questo che mi impedisce di essere presente. Ti racconterò la verità.

In het Noorden, vlakbij Gods omheining, genietend van de vooruitgang, de beschaving, de magie van de technologie en de nieuwste civilisatiemethoden die door de mens zijn ontwikkeld, onder de verdovende invloed van veiligheid, ziektekostenverzekeringen, sociale voorzieningen en vrijheid van meningsuiting, strek ik me uit onder de zomerzon, alsof ik een witte man ben. Ik denk aan het Zuiden en verzin allerlei excuses om mijn afwezigheid te rechtvaardigen. Langs me lopen migranten, reizigers, vluchtelingen, autochtonen, fraudeurs, belastingontduikers, alcoholisten, nieuwe rijken, racisten. Ze lopen allemaal voor me langs, terwijl ik in het Noorden zit te denken aan het Zuiden en onoprechte verhalen schrijf om mijn afwezigheid toe te dekken en te verklaren dat ik niet aanwezig kan zijn.

Nee, ik kan niet aanwezig zijn, want de weg tussen mijn gedicht en Damascus is om bepaalde postmoderne redenen afgesloten. Een daarvan is dat mijn vrienden opstijgen naar God met een constante snelheid, die hoger is dan die van een computerprocessor. Sommige redenen hebben te maken met een vrouw die ik in het Noorden heb ontmoet en die me de melk van mijn moeder heeft doen vergeten. Andere hangen samen met de vissen in de kom, die niemand zullen vinden om hun tijdens mijn afwezigheid te voeren.

Ik kan niet aanwezig zijn, want de afstand tussen mijn werkelijkheid en mijn herinnering bevestigt dat Einstein gelijk had en dat de energie die wordt uitgestoten door mijn verlangen, gelijk staat aan het product van de vermenigvuldiging van de massa met de snelheid van het licht in het kwadraat.

Ik kan niet aanwezig zijn, maar ik ben wel in staat om afwezig te zijn. Ja, ik ben uiterst behendig in het afwezig zijn, ik ben er de laatste tijd professioneel in geworden. Inmiddels beschik ik over lijsten, waarin ik de tijden van mijn afwezigheid opteken, en over herinneringen die nog niet hebben plaatsgevonden.

Ik kan afwezig zijn, alsof ik niet besta, alsof ik niets ben, alsof er nog nooit zuurstof in mijn longen is binnengekomen, alsof ik nooit vijanden heb gehad. Als een geconcentreerde vorm van geheugenverlies, als een coma, overgebracht door besmetting.

Ik kan niet aanwezig zijn, want op dit moment word ik in beslag genomen door de koude oorlog, waar ik me dagelijks samen met mijn eenzaamheid in stort. Ik word in beslag genomen door de nachtblinde bombardementen, de systematische depressie, de aanvallen van eenzaamheid met de keuken als doelwit, door de controleposten die tussen mij en de zomer staan, door de bureaucratie die voortkomt uit de scheiding tussen de wetgevende en de uitvoerende macht, door de routine bij de belastingdienst. Jij hebt me lang over de oorlog verteld, laat mij jou kort over de vrede vertellen, waarvan ik hier in het Noorden geniet. Laat me je vertellen over schakeringen van de huidskleur, over wat het betekent dat de mensen je naam niet kunnen uitspreken, over zwart haar, over de democratie die altijd in het voordeel is van de rijken, over de ziektekostenverzekering die de tandarts niet dekt omdat het gebit geen deel is van het lichaam. Laat me je vertellen over de groenten die geen smaak hebben, over de bloemen die geen geur hebben, over het racisme dat wordt verdoezeld door een glimlach. Laat me je vertellen over snelle maaltijden, snelle treinen en snelle relaties, en over het trage ritme, het trage verdriet en de trage dood.

Geloof je me als ik je zeg dat mijn schoenen moe zijn en dat er een wolf in me schuilt die ik niet meer kan intomen sinds hij de geur van bloed heeft geroken? Geloof je me als je op mijn lichaam sporen ziet van de kogels waardoor mijn vrienden daarginds zijn getroffen, terwijl ik hier achter mijn computerscherm zat? Geloof je in het toeval? Geloof je dat mijn afwezigheid een uiterst zorgvuldig beraamd toeval is, een weloverwogen, willekeurige gebeurtenis? Ik heb toevallig ontdekt dat het niet toevallig is dat iets toevallig gebeurt, maar dat het juist toevallig is dat het niet gebeurt.
Hoe het ook zij, geloof je me als ik je zweer op de muziek, dat onze Europese verblijfsvergunning de afstand tussen ons en de dood door kogels heeft vergroot, maar ons dichter bij zelfmoord heeft gebracht?

Goed, ik zal je de waarheid vertellen, ik zal je vertellen waarom ik niet aanwezig kon zijn. Het is gebeurd op een van die zomeravonden, toen ik onderweg naar huis een trieste vrouw tegenkwam. Ze droeg een bos in haar hand en in haar tas zat een fles wijn. Ik kuste haar en in de elfde maand werd ze zwanger…

Maar dat is het niet wat me verhindert aanwezig te zijn. Ik zal je de waarheid vertellen. Damascus heeft me in bed betrapt met een andere vrouw. Ik probeerde de situatie te redden. Het was niet meer dan een bevlieging geweest en het zou nooit meer gebeuren. Dat zwoer ik bij alles, bij de maan, het vuurwerk en de vingers van de vrouwen, maar alles was afgelopen, dus vluchtte ik naar het Noorden.

Maar dat is het niet wat me verhindert aanwezig te zijn. Ik zal je de waarheid vertellen. Toen ik een kind was, wist ik niets over de markteconomie. En nu ik een burger van een van de landen van de Eerste Wereld ben geworden, weet ik nog steeds niets over de markteconomie…

Maar dat is het niet wat me verhindert aanwezig te zijn. Ik zal je de waarheid vertellen. Toen ik wilde komen, kwam mijn koffer in botsing met een ingelaste nieuwsuitzending en viel mijn taal in stukken die door de voorbijgangers werden opgeraapt. Nu heb ik geen taal meer…

Maar dat is het niet wat me verhindert aanwezig te zijn. Ik zal je de waarheid vertellen. Ik ben dood. Ja, ik ben enkele jaren geleden gestorven…

Maar dat is het niet wat me verhindert aanwezig te zijn. Ik zal je de waarheid vertellen…

I norr, nära Guds stängsel, njuter jag av civilisationens pågående framsteg, teknologins magi och den mänskliga civilisationens senaste landvinningar, drogad av trygghet, sjukförsäkring, välfärd och yttrandefrihet, ligger jag under sommarsolen som en vit man och tänker på södern, medan jag utformar ursäkter för att förklara min frånvaro. Immigranter, resenärer och flyktingar går förbi mig, liksom riktiga medborgare och oriktiga, skattesmitare, alkoholister, nyrika, rasister, alla passerar de förbi mig medan jag ligger i norr och tänker på södern och diktar upp historier för att kamouflera min frånvaro, om anledningen till
varför jag inte kan komma.

Ja, så är det, jag kan inte komma, för att vägen mellan min dikt och Damaskus är avstängd, av postmoderna orsaker, varav några är att mina vänner kommer till Gud i en accelererande hastighet som är högre än min dators processors. Andra beror på en kvinna jag mötte i norr, som fick mig att glömma allt jag lärt mig med modersmjölken, och ytterligare andra har att göra med mitt akvarium, eftersom det inte kommer att hitta någon som kan mata fiskarna i min frånvaro.

Jag kan inte komma för att avståndet mellan min verklighet och mitt minne bevisar att Einstein har rätt, att energin som strålar ut från min längtan är lika med massan multiplicerad med ljusets hastighet upphöjt i två.

Jag kan inte komma men jag har förmåga till frånvaro. Ja, jag kan frånvara med stor skicklighet. På senaste tiden har jag blivit professionell och har börjat med kalender för att föra in datumen för min frånvaro, och har numera minnen som inte inträffat.

Jag kan vara frånvarande, som om jag aldrig hade existerat, som om jag var intet, som om luft aldrig hade fyllt mina lungor, som om jag inte hade några fiender, som om jag var ett koncentrat av minnesförlust, som om jag var ett smittsamt komatillstånd.

Jag kan inte komma, eftersom jag är upptagen med det kalla krig som jag varje dag för mot isolering, med mörkrets urskiljningslösa bombattacker, med systematisk depression, med raider av ensamhet som tagit sikte på köket, med checkpoints som står mellan mig och sommaren, med byråkratin orsakad av separationen mellan den lagliga och den verkställande makten, med skatteverkets rutiner. Du har berättat mycket för mig om kriget, låt mig nu berätta för dig om freden jag vilar i här i norr, låt mig berätta om rangordningen genom hudfärg, om innebörden av att ingen kan uttala ditt namn, om svart hår, om demokratin som alltid står på de rikas sida, om sjukförsäkring som inte innefattar tänder för att de inte är en del av kroppen, låt mig berätta om grönsaker som inte har någon smak, rosor som inte har någon doft, om rasism som döljs bakom ett leende, låt mig berätta om snabbmat, snabba tåg, snabba relationer och om den långsamma rytmen, långsam sorg och långsam död.

Kan du tro mig när jag säger att skorna jag har är trötta, och att det finns en varg inom mig som jag inte kan tygla efter att den har känt lukten av blod, kan du tro mig om du på min kropp ser fysiska ärr efter kulorna som träffat mina vänner medan jag suttit här bakom dataskärmen, tror du på slumpen, min frånvaro är en slump som planerats noggrant, en välplanerad slump, och jag har av en slump upptäckt att det inte är en slump att slumpen inträffar, det är en slump om slumpen inte inträffar, det viktiga i allt detta, tror du mig om jag svär vid musiken, jag svär vid musiken, att ett uppehållstillstånd i Europa ökar avståndet mellan oss och döden genom kulor, men minskar avståndet mellan oss och självmordet.

Ok, jag ska säga dig sanningen, jag berättar för dig varför jag inte kan komma, det hände en sommarkväll, när jag på hemvägen av en slump mötte en sorgsen kvinna som bar en skog i sin hand och en vinflaska i sin väska, jag kysste henne och hon blev omedelbart gravid i elfte månaden …

Det är inte det som förhindrar mig att komma, jag ska säga dig sanningen, Damaskus överraskade mig med en annan kvinna i sängen, jag försökte ordna upp situationen, det som hänt var en engångsföreteelse, det skulle inte upprepas, jag svor vid allt, månen, fyrverkerierna, kvinnornas fingrar, men allt var slut, och jag flydde norrut …

Det är inte det som förhindrar mig att komma, jag ska säga dig sanningen, när jag var ett barn visste jag ingenting om hur marknadsekonomin fungerar, nu, efter att jag blivit medborgare i ett av första världens länder vet jag ingenting om hur marknadsekonomi fungerar…

Det är inte det som förhindrar mig att komma, jag ska säga dig sanningen, när jag började förbereda mig för att komma så krockade min väska med en nyhetsrubrik och mitt språk föll sönder, bitarna stals av de förbipasserande, så jag har inget språk längre …

Det är inte det som förhindrar mig att komma, jag ska säga dig sanningen, jag är död, ja, jag dog för flera år sedan …

Det är inte det som förhindrar mig att komma, jag ska säga dig sanningen …

在北方，在那接近上帝的栅栏的地方，我享受着正在进行中的文明的进步，科技的魔法，人类的最新成就。我像个白人那样躺在夏日的太阳里，为安全感、医疗保险、福利制度和言论自由所麻醉，向往着南方，同时为我的缺席寻找着借口。移民、游客和难民从我身边走过，以及真假公民、逃税者、酒鬼、暴发户、种族歧视者，所有的人都从我身边走过，当我躺在北方想着南方，编造着我缺席的故事寻找着我来不了的借口的时候。

是的，我来不了，我的诗歌与大马士革之间的道路被封锁，由于后现代的缘故，包括我的几个朋友以超电脑的速度去了天堂。也因为我在北方遇见的一个女人，她让我忘记了我自吃奶时就学会的一切，另外的原因和我的鱼缸有关，因为找不到走了之后可以帮我喂鱼的人。

我来不了，因为我的现实与记忆之间的距离证明了爱因斯坦的理论，从我思念中释放出的能量等于质量乘以光速的平方。
 

我来不了但是我有缺席的能力。
是的，我极擅长缺席。最近还变得职业化了，开始在我的记事本上填上缺席的日期，并且有了关于不曾发生的事件的记忆。

我可以缺席，就像我从未存在过，是个莫须有，就像我的肺里从没被空气充满过，就像我从未有过敌人，就像我是一个浓缩过的遗忘，是一次感染性的昏迷。

我来不了，因为我每天忙于与孤立的冷战，忙于黑暗的混乱轰炸，忙于系统化的忧郁，忙于厨房里寂寞的袭击，忙于设在我与夏天之间的检查站，忙于合法与执法权力离异的官僚主义，忙于税政府的例行公事。你给我讲了很多关于战争的故事，现在让我给你讲讲我在北方闲适的和平吧，让我给你讲讲肤色的等级，讲讲没人会说你的名字意味着什么，讲讲黑头发，讲讲那永远站在有钱人一边的民主，讲讲医疗保险不包括牙齿因为它不是身体的一部分，让我给你讲讲没有味道的蔬菜，没有芳香的玫瑰，讲讲躲在微笑后面的种族歧视，让我给你讲讲快餐、高铁、闪电般的两性关系，讲讲那缓慢的节奏、缓慢的悲伤和缓慢的死亡。

如果我说我的鞋累了，我的心里有一只在闻到血腥味后无法驯服的狼，你会相信吗？如果当我坐在电脑屏幕前，你看到那些穿过我朋友们的子弹在我身上留下了伤痕，你会相信吗？你相信偶然吗？我的缺席是一个精心策划的偶然，我是于偶然间才发现这并非偶然的，而不偶然才是偶然，一切的关键在于，如果我以音乐的名义发誓你相信我吗，我以音乐的名义发誓，欧洲的居留证拉长了我们与被抢杀之间的距离，但缩短了我们与自杀之间的距离。

好吧，我实话告诉你，为什么我来不了。那是一个夏日的夜晚，我在回家的路上偶然遇见个悲伤的女人，她手中拿着一片森林，包里装着一瓶葡萄酒，我吻了她，她当即怀胎十一月......

老实说，我不是因此而来不了，大马士革发现我和另一个女人在床上，我试图把这事摆平，就这么一次，不再重复，我发誓，以万物的名义，月亮、烟火、女人的手指，但一切都结束了，我逃到了北方。

老实说，我不是因此而来不了，小时候我对市场经济一无所知，现在在我成为第一世界公民之后仍然不知道市场经济是怎么一回事。

老实说，我不是因此而来不了，当我开始准备来的时候，我的旅行包撞上了个新闻的标题，我的语言被撞碎，那些碎片被过路人偷走，于是我失语了。

老实说，我不是因此而来不了，我死了，好几年前就死了。

老实说，我不是因此而来不了.....