Tanja Kragujević

Wir sprachen über Poesie.

Die Gedanken einer Passantin
spiegelten sich in den Schaufenstern wider.
Und die ungesuchten Worte
fanden sich wieder
in ihrer durchdachten
und empfindlichen Gestalt.

In den kurzen Schweigepausen
war beinahe
ein Geräusch zu hören
wie wenn
ein Sicherheitsschloss einschnappt

Wenn Kinder
auf einer Schaukel sitzen.
Und ein kaltes Täubchen
auf der trockenen Handfläche.

Wenn die Dinge endlich
ihren Platz finden.
Einen hellen und luftigen.

Wie der plötzliche
Umzug jener
die niemals verreisen.

Hablábamos de poesía.

Los pensamientos pasajeros
se reflejaban en las vidrieras.
Y las palabras no buscadas
se encontraban
en sus meditados
y susceptibles seres.

En los breves silencios
casi se podía
oír un sonido parecido
al de echar llave
a la cerradura de seguridad.

Cuando los niños
están en los columpios.
Y la paloma fría
en una palma seca.

Cuando por fin las cosas
encuentran su lugar.
Luminoso y radiante.

Como el repentino
traslado de aquellos
que no viajan a ningun lugar.

On parlait poésie.

Les pensées passantes
se miraient dans les vitrines.
Et sans être cherchées les paroles
se retrouvaient
dans leurs êtres réfléchis
et sensibles.

Dans les silences brefs
On pouvait presque
entendre le bruit semblable
à celui de claquement  
d’une serrure automatique.

Lorsque les enfants sont
sur les balançoires.
Et la colombe froide
sur une paume sèche.

Lorsque les choses enfin
retrouvent leur lieu.
Brillant et radieux.

Comme une migration
brusque de ceux
qui ne voyagent nulle part.

Parlavamo di poesia.

Pensieri passanti
si sono specchiati nelle vetrine.
E parole non richieste
si sono ritrovate
nei propri esseri
riflettuti e sensibili.

Nei brevi silenzi
Si poteva quasi
sentire il suono simile
a quello della chiusura
di una serratura di sicurezza.

Quando i bambini sono
sulle altalene.
E la fredda colomba
sul palmo asciutto.

Quando le cose infine
trovano il proprio posto.
Luminoso e radioso.

Come l’improvviso
trasferimento di coloro
che non viaggiano da nessuna parte.

Μιλούσαμε για την ποίηση.

Περαστικές σκέψεις
καθρεφτίζονταν στις βιτρίνες.
Λέξεις που δεν ψάχναμε
βρίσκονταν
στις νοητικές
ευαίσθητες υπάρξεις τους.

Στις σύντομες σιωπές
μπορούσε να ακουσθεί σχεδόν
μια ηχώ που μοιάζει
με κλείσιμο
κλειδαριάς ασφαλείας.

Οταν τα παιδιά  
είναι στις αιώρες.
Και η άσπρη περιστέρα
πάνω στη στεγνή παλάμη.

Οταν τα πράγματα επιτέλους
βρίσκουν τη θέση τους.
Λαμπερή κι ολόφωτη.

Σαν αιφνίδια μετακόμιση
εκείνων
που δεν ταξιδεύουν πουθενά.

Vi talade om poesi.

Passerande tankar
speglade sig i skyltfönstren.
Och osökta ord
fann varandra
i sina subtila
och känsliga själar.

I de korta tystnaderna
Kunde man nästan
höra ett ljud som liknar
ljudet av ett lås
som går igen.

När barnen sitter på
gungorna.
Och den kalla duvan
på den torra handflatan.

När saker äntligen
hittar sin plats.
En ljus och luftig.

Som en plötslig
förflyttning av de
som ingenstans reser.

A költészetről beszéltünk.

Elillanó gondolatok
tükröződtek a kirakatokban.
És keresetlen szavak
találták meg magukat
saját jól kigondolt
érzékeny lényeikben.

Röpke beszédszüneteink alatt
szinte hallani lehetett
a biztonsági zár
kattanására
emlékeztető hangot.

Mikor a gyermekek
A hintákon ülnek.
A hideg galamb pedig
A kiszáradt tenyéren.

Mikor a dolgok végre
meglelik világos és
sugárzó helyüket.

Mint amikor azok akik
sehová sem utaznak
hirtelen elköltöznek.

私たちは詩について語っていた。

通り過ぎる思考は
ショーウィンドウに映し出された。
探さなくても言葉が
ひとりでに出てくる
考えぬかれた
鋭敏な存在となって。

短い沈黙に
聞こえそうな
音 似ているのは
閉じるときの
安全錠の音。

子供たちが
ぶらんこをしているとき。
冷たい鳩が
乾いた手のひらに。

物事がついに
自分の場所を見つけたとき。
光り輝く。

まるで突然
転居をするように
どこにも旅したことのない者が。