Marion Poschmann

e le piccole deviazioni, si sono immerse
nelle vasche del freddo, nelle conche con tappi di ghiaccio,
spugne bianche, spazzole
ingessati cespugli,e
una volta cadde la grandine, quando camminavamo
sopra le traversine, su colline
sepolte, la mia voce impastata,
monosillabi, mi stringevo soltanto al tuo profumo
con passi incerti
come sulle uova, come un quadro descritto
attraverso le punte delle dita, nella luce vischiosa
respirammo betulle, cieli muti,
destrorse e sinistrorse cornacchie,
tra noi il respiro come un vestito a festa
e ancora il desiderio di toccarsi, CI PORTAVAMO A SPASSO
L’ALTOPIANO, e qualche cosa lì
vicino a noi che se n’è andata via
dopo
le pendici screziate
un poco più ricurve

en de smalle omwegen, in koudwaterkuipen
gebaad, in slenken met stoppen van ijs,
zinkwitte sponsen, borstels,
vergipst struikgewas, en
een keer hagelde het, toen wij over bielzen
liepen, over de gaandeweg volledig
bedekte heuvels, mijn stem omfloerst,
eenzelvigheid, ik leunde dieper in jouw geur
en ik slingerde naast je voort
als op eieren, als een schilderijbeschrijding,
alleen op de vingertoppen, in zepig licht
inhaleerden wij berken, de geluidloze luchtlagen,
rechtsdraaiend linksdraaiend kraaien,
de adem in feestkleding tussen ons en
deze zucht naar aanraking EEN TAFELBERG
WAARMEE WIJ UIT WANDELEN GINGEN, en iets
trok met ons mee en verwijderde zich,
later
de helder gestippelde hellingen
al dieper gebogen

un šaurie apkārtceļi, bija
aukstās vannās,
peldējušies, ielejās ar ledus aizbāžņiem,
svina baltuma švammēm, birstēm
ieģipsētiem krūmiem, un
vienreiz krita krusa, kad staigājām pa
dzelzceļa gulšņiem, pār pamazām pilnīgi
apbērtiem pauguriem, miltaina mana balss,
vienzilbīgums, es sniedzos vēl dziļāk tavā
smaržā
un es valstījos līdzās tev klāt
kā uz olām, kā ieejot attēlā
tikai uz pirkstu galiem, ziepainā gaismā
mēs inhalējām bērzus, bezskaņas
gaisa slāņus,
vārnas, griežoties pa labi un kreisi,
elpa svētku drēbēs starp mums un
šī kāre pēc pieskāriena (Galda kalns,
kuru izvedām pastaigā) un kaut kas
vilkās mums līdzās un attālinājās
vēlāk
gaiši apbirdinātās nogāzes
jau zemāk sakumpušas

og mjóu krókaleiðirnar, höfðu baðað
í kuldakörum, í dældum með ístöppum,
svömpum úr blýhvítu, burstum,
gifsuðum runnum, og
einu sinni féll hagl, þegar við gengum yfir þvertré járnbrautarteina,
yfir ófjöfnurnar sem hægt og sígandi höfðu kaffærst, hveitikennd rödd mín,
einsatkvæðisorð, ég hallaði mér dýpra í lykt þína
og ég skjögraði áfram við hlið þér
eins og á eggjum, eins og myndgöngur
bara á fingurgómunum, í sápukenndu ljósi
önduðum við að okkur birki, hljóðlaus loftlögin,
hægribeygjandi vinstribeygjandi krákur,
andardrátturinn búinn veisluklæðnaði á milli okkar og
þetta hungur eftir snertingu (dyngja,
sem við leiddum á göngunni) og eitthvað
hélt sig við hlið okkar og fjarlægði sig
seinna
ljós yrjóttar hæðirnar
nú þegar dýpra lotnar

и узенькими тропками, искупавшись в снежной
ванне, в раковине с ледяной затычкой,
усыпаны белилами губки, щетки,
кустарники в гипсе, и
вдруг посыпался град, когда мы шли
по рельсам, шли по холму, который засыпало,
и засыпало, и мукой засыпало мой голос
до одного слога, и глубже
я наклонялась в твой запах, и не устоять
рядом с тобой как на льду, как видимость
лишь на кончиках пальцев, в намыленном воздухе
мы вдыхали березы, бесшумные слои
воздуха, справа и слева вороны, дыхание
в выходном наряде между нами и жаждой
прикосновения
СТОЛОВАЯ ГОРА
КУДА МЫ ДОШЛИИИИИ
и что-то приблизилось к нами и тут же ускользнуло
позже
увидим отвес в белую крапинку
согнулся еще ниже