Anja Kampmann

Ele foi-se embora no ano passado
nos dias a seguir
viste por vezes sombras nos ramos dos galhos
e o mar
trazia para terra ossos de baleia cujo centro secreto
ele procurava
Uma demolição constante como o negro enquanto parte
do asfalto claro tracejado ou
digamos pedras, dançarinos mais pequenos
impossíveis de desembaraçar
o mosaico do tempo ou
digamos padrões que um enxame de gralhas
forma no céu
ou digamos Novembro e uma luz mais fraca
ou digamos flocos de fôlego e recordação
um eterno recuo
como o chinês no parque de Paris
digamos a vinha junto às casas
os pardais, as suas penas, a anatomia de uma pena de voo
num dia em inícios de Outono o centro
de cada ruído
que nos atravessa.

Lui se n’è andato un anno fa
tu nei giorni che seguirono
vedevi talvolta ombre alle forche dei
rami
e il mare
spingeva alla deriva ossa di balena, di cui egli cercava
il centro misterioso.
Una costante discrepanza come il nero
in un asfalto di grana più chiara oppure
diciamo come le pietre, piccoli danzatori
aggrovigliati
il mosaico del tempo oppure
diciamo le trame che uno stormo di cornacchie
lancia nel cielo
diciamo novembre e la luce più fioca
oppure diciamo fiocchi di respiro e memoria
di un eterno retrocedere
come il cinese nel parco di Parigi
diciamo accosto alle case la pergola
i passeri le loro evoluzioni, l’anatomia di
un’ala
in un giorno di primo autunno, il centro
di ogni rumore
che ci attraversa.

Тој замина минатата година

во деновите што следеа

ти понекогаш гледаше сенки врз ветките на гранките,

а морето

исфрлаше на брегот китови коски, чие тајно средиште

тој го бараше

Константна скица како црното

во посветло обоениот асфалт или,

да речеме, камења, помали танцувачи

неразделиви

мозаикот на времето или,

да речеме, шарата што ја фрла јато

врани на небото,

да речеме, ноември и послаба светлина

или, да речеме, дишни снегулки и сеќавања

вечно враќање наназад

како Кинезот во паркот во Париз,

да речеме, покрај куќите виното

врапчињата, нивните летања, анатомијата на разлетаните перја

во еден ран есенски ден средиштето

на секој звук

што минува низ нас.

He left last year

in the next days

you often saw shadows on the branches of twigs

and the sea

washed up whalebones, whose secret midpoint

he sought

A constant summary like the black

within the lighter dashes on asphalt

or shall we say stones, smaller dances

inextricable

the mosaic of time or

shall we say patterns a flock of rooks

makes against the sky

shall we say November and fainter light

or shall we say breathflakes and memory

an eternal reversing

like the Chinese in the park of Paris

shall we say the wines on the houses

the sparrows, their fluttering, the anatomy of flight feathers

on an early fall day the midpoint

of every sound

that passes through us.