Ulrike Draesner

bourgeonnement des arbres, quel avril.
quelle maigre bénédiction, bourgeons de
châtaignes sur le chrome des voitures,
quelle maigre pluie, jaune flamboyant des
forsythias, quelle chute de feuilles,
à quelle fin –

buissons. œil en deuil.
pousses épanouies. ou pas.
tombée de la pluie.
dans une forêt étrange j’allais
avec des fleurs étranges et
blanches, pieds trop petits:
jusqu’aux chevilles un regard
manque.

à hauteur de fille, une
rupture. Forsythias au niveau de la
poitrine, la frange sautant
sur le front – cheveux
courts, pensée de toi comme
si de là-bas faisant signe,
toi père, dans ton écorce,
vert se rapprochant.
 
jeux de dés, forsythias, sans feuilles,
jaune flamboyant, devant la forêt, basculant
jaunes allumettes, rien d’autre
front touchpad. clique sur les vides
de la forêt.” tu n’existes
plus pour moi”, as tu dit.
poussière sur le chrome des voitures. pluie.
pieds dans des chaussures étroites.
bourgeonnement des arbres. rien ne revient.

het knoppen van de bomen, wat een april.
wat een magere zegen, kastanje
knoppen op autochroom, wat
een magere regen, knalgeel
de forsythia’s, wat een bladwerk,
een wat –

struiken. rouwende ogen. aan
drift die voort. die niet.
regen toen hij neer. als
door een vreemd bos liep
ik met de vreemde witte
bloemen, te kleine voeten:
tot aan de enkels een blik die
ontbreekt.

meisjeshoogte, een
snit. forsythia in de borst
streek, wippend de pony
op het voorhoofd – geknipte
haardos, de gedachte aan jou
als je zoals nu daar achteraan
wuift, vader, in jouw schors,
groen dat dichterbij komt.

forsythia’s die knalgeel, zonder blad nog,
gedobbel, voor de bosrand die kantelt.
gele lucifers, anders niets.
touchpad voorhoofd. klikt de gaten
in het bos aan. “jij bestaat
niet meer voor mij”, zei je.
stof op het autochroom. de regen. mijn
voeten steken in schoenen die knellen.
het knoppen van de bomen. niets keert terug.

trær i knopp, hvilken april.
hvilken slunken velsignelse, kastanjene
sluppet på billakk, hvilket
slunkent regn, knallgul
forsytia, bladd fram
for hvem

guløyde busker. halvåpne
knopper, kom kronblad til kort.
regnet som gikk. gjennom
skogen den rare, som jeg gikk
med selsomme hvite blomster
med altfor små føtter.
ankeldypt blikk, som
mangler

et jentehøyt kutt, en
brystknopp forsytia
hopper i luggen
i panna  et  jentehøyt
kutt, tanken på deg
nå når du vinker
der bak, bak barken din far,
nærmer deg grønn.

forsytia, knallgul, bladløs,
i terningkast, skogbrynet velter
ingenting, bare gule fyrstikker.  
pannens touch-pad. klikkes på
skogen er tom. ”du fins
ikke mer for meg”, har du sagt.
støvet på billakken. regnet. føttene mine  
i trykkende sko, trærne
i knopp. ingenting kommer tilbake.

trees bursting buds, what an april.
what a meagre blessing, chestnut
buds on the chrome of cars, what
a meagre rain, forsythias yellow
exploding, what an eruption of leaves,
what for –

bushes. mourning eyes. on
shoots, which starting. which don't.
rain as it falls. as
through strange woods I
walked with the strange white
flowers, the too-small feet:
ankle-deep a glance that's
missing

girl-height, a
cut. forsythia at chest
level, fringe skipping
on forehead – tuft
of hair snipped as I think of you
as now, back there,
waving, father, in your bark,
approaching green.

forsythias, yellow exploding, still leafless,
their dicing, at the edge of the woods that tilts.
yellow matches, that's all.
touchpad forehead. clicks on the gaps
in the woods. "you don't exist
for me any more," you said.
dust on the chrome of cars. rain. my
feet in shoes that are rubbing my ankles.
trees bursting buds. nothing comes back.